Ziemiórek (Sciara militaris) w mieszkaniu praktycznie nie sposób uniknąć - przynosimy je albo z ziemią torfową, kompostową, albo w doniczkach z roślinami. Dorosłe, małe i czarne osobniki latają wokół roślin, a przyciąga je mokre podłoże, w którym składają jaja. Z nich wylegają się małe, półprzeźroczyste larwy, które żywią się składnikami ziemi. Jeśli jest ich bardzo dużo, a podłoże wyschnie, to zagrażają korzeniom i podstawie pędu. Dorosłe ziemiórki żyją ok. 7 dni, larwy ok. 14 dni, plus 3-4 dni przeobrażenia w poczwarki i muszki.
Popularne żółte karteczki na ziemiórki można kupić w sklepach w ilości 2-10 i więcej w opakowaniu (Target, Agrecol, Bros itp.), albo zrobić sobie samemu.

Materiały:
Trochę sztywnej tektury z pudełek np. po ryżu, kaszy lub grubszej (aktualizacja: powinna być jednak w żółtym jaskrawym kolorze). Plastikowy patyk, rurkę do picia lub specjalistyczną, wąską nazwówkę do opisywania roślin, taśmę klejąca dwustronną, nożyczki, dziurkacz.

Wersja z nazwówkami:
Kartoniki tniemy na ok. 7 cm długości i szerokość naszej taśmy. Oklejamy tekturkę dookoła z długości, odcinamy przy krawędzi. Płaską stroną przylepiamy nazwówkę i umieszczamy szpicem w doniczce, 1-2 cm nad podłożem.

Wersja z patyczkami, rurkami:
Kartoniki tniemy i dopasowujemy do szerokości taśmy, j/w. Po obklejeniu, w górnej części robimy centralnie dziurkę używając dziurkacza, naciskamy i przekręcamy go w lewo i w prawo. W dziurce umieszczamy rurkę do picia lub patyczek, ważne żeby nie był drewniany, bo będzie gnił. Całość wbijamy w podłoże j/w.













Oczywiście, im mocniejszy klej, tym lepszy efekt, bo ziemiórki są dosyć żywotne. Ważne, żeby pułapki rozkładać systematycznie i łapać kolejne pokolenia. Można je także zwabiać w płaskie naczynia z octem jabłkowym/winnym, ale ja akurat nienawidzę tego zapachu.
Doskonałym, eko-rozwiązaniem jest zakup tłustosza (np. Pinguicula laueana). To roślina owadożerna o szerokich, jasno-zielonych liściach, do których przylepiają się owady.


Źródło: Flickr.