JAGGED |MACHINE MUSIC, 2006, +++ i pół|

1. Pressure, 2. Fold, 3. Halo, 4. Slave, 5. In A Dark Place, 6. Haunted, 7. Blind, 8. Before You Want It, 9. Melt, 10. Scanner, 11. Jagged

Mimo że Gary Numan uchodzi za pioniera i klasyka electro, przy opisie Jagged może pojawić się równie dobrze słowo „rock”. Nie nazwałbym tego jednak łatwo dark synth rockiem. Jego dzisiejsza muzyka ma styl, który zawiera równie dużo amerykańskiego, quasi industrialnego „rocka” spod znaku NIN, fali tzw. ami industrial jak i oryginalnej klasy starych dokonań Numana z końca lat 70. Jagged kontynuuje rytmikę i wyraz poprzednich dwóch albumów: Exile i Pure, które złożyły się na doskonały come-back Numana kilka lat temu. Całość najnowszej płyty znaczy powolne, (by nie powiedzieć nawet „smętne”), majestatyczne i bardzo gęsto zinstrumentalizowane granie. Składowe tej frazy to miedzy innymi: niepowtarzalny wokal, gitary, składny sampling jak i hałas. Obok treściwych i mało skomplikowanych riffów, kompozycje budują masywne, chropawe płaszczyzny dźwiękowe. Ściana brzmienia - naprawdę dobre połączenie zaawansowanej elektroniki i przesterowanych strun. Jagged to idealnie złożony zestaw, równych, pozbawionych jakichś specjalnych dynamicznych wolt kompozycji. Bardzo melancholijne liryki dobrze zgrywają się z muzyką ciężką i posępną. Słowa znaczą: paranoja, izolacja i częste odniesienia do pesymistycznej, parabiblijnej eschatologii. Wszystkie elementy znajdują centrum w charakterystycznym głosie Numana, który pozwolił sobie tu na wiele popisów wokalnych. Momentami popadł nawet w zgoła hymnową manierę. Szczęśliwie obywa się bez rażącego patosu i pozytywne wrażenie pozostaje niezmącone. W rezultacie odbiorca ma do czynienia z solidną lecz niestety trochę zbyt przewidywalną produkcją. Nie zmienia to mojego dobrego zdania, zresztą każdy kto docenił nowe rzeczy Numana polubi także ten album. (WIKTOR SKOK)