Right Wing Conspiracy (10th Anniversary edition) |Scared Records, 2009, ++|

7:06, Flying Again, To Speak of Things Unseen, Song For Luna, Substrate, Skin, Arduous, Soiled, 360 Degrees, Probing The Species, Chandala [Live], Flying Again [Acoustic]

SNF jest zespołem grającym muzykę z pogranicza brudnego rocka alternatywnego i industrialu, aktywnym koncertowo w macierzystej Atlancie (Georgia, USA). To także dosyć rodzinny zespół, w którym występuje dwóch braci (Nelson i Jamie, a w przeszłości także Jason), a także Robby Johnson, David Watkins i, na potrzeby tej płyty, Lili Roberts.

Right Wing Conspiracy to reedycja płyty z 1999 r., dokładnie w dziesiątą rocznicę jej powstania. Na albumie znajdziecie brzmienia znane już z wcześniejszych (czy raczej późniejszych jeśli mówimy o reedycji) płyt, co powinno usatysfakcjonować dotychczasowych fanów zespołu, którzy nie mieli styczności z oryginalną płytą.

Na uwagę zasługuje na pewno okładka, chociaż nie mam pojęcia co dokładnie wyraża. Możemy zobaczyć ilustrację powstania robotów na opuszczonej planecie pod wodzą kobiety, rozwrzeszczanej blondynki ze skrzydłami jak u odrzutowca, butami z lateksu sięgającymi bioder, zamachującej się ognistym mieczem.
To front okładki, bo na odwrocie znajduje się martwy kosmonauta w stanie nieważkości w przestrzeni kosmicznej z planetoidami w tle i odczepionym fragmentem swojego kombinezonu, a może jest to jakiś megafon? Jakakolwiek była koncepcja ilustratora (Anthony Baker z Deluxeluxury.com), pasuje ona do tytułu płyty („Spisek Prawicy” tłum. NINa).

Wszystkie utwory mają tą typową dla SNF mgłę brudnych, rzężących gitar, ale z całej listy wyróżniłabym ‘360 Degrees’ za klimaty bliskie twórczości MLWTTK oraz ‘Song For Luna’ i ‘Skin’ za brzmienie zbliżone do stylistyki rocka industrialnego.
Pozostałe utwory posiadają charakter rocka alternatywnego, a nawet gotyku (‘Arduous’, głównie dzięki typowym dla gatunku wykorzystaniu gitary basowej), co również powinno przyciągnąć uwagę słuchaczy zainteresowanych takimi brzmieniami (NINa).

---

20:20 |2007, S9F/Doogah Music, +++|

1. Where Do We Go From Here, 2. Never Look Back, 3. Ambrosia, 4. Skyscraper, 5. Last Chance [Idle Americans]

Hard rockowe zacięcie tego zespołu stawia ich w ciekawej sytuacji, a samplery użyte do bardzo delikatnego wzmocnienia ich brzmienia to już sytuacja dwuznaczna; trzeba się bardzo wnikliwie wsłuchać by usłyszeć jakąkolwiek ingerencję komputerów. 20:20 nie odbiega daleko od pozostałych wydawnictw tego pochodzącego z Atlanty zespołu, więc jego fani nie będą zawiedzeni tym albumem. Ponadto jest on bardzo profesjonalnie wydany i wydrukowany. (NINa)

---

re[mix] |2007, S9F/Doogah Music, +++|

1. 1. The Afterlife - Nigredo, 2. More Than Machine - Autovon, 3. 35959.59 (Thalidomide Mix) - Reverend Hudson, 4. Thought Destroyer - Jon Thompson, 5. Stomp - PsiVamp, 6. Seeking Authorization - John Omen, 7. Running Out of Time - Seth Questor of Xero/G, 8. Not Quite Right - Disgracer X, 9. In A Dubsense - Stan Satin, 10. Sight Unseen - The Devil & The Worm, 11. The Fury (Turbulent Mix) - Electric Bird Noise, 12. Heartless - Zod, 13. Arduous (The Endurance Mix) - Jon Thompson, 14. Scorched Earth - PASK, 15. Invisible Birds - Electric Bird Noise, 16. Ilium Opium - Stan Satin, 17. Me Synthetic - Seth Questor of Xero/G, 18. Less Than I - Searad, 19. Replication 9 - Zod

Nie wiem kiedy w ogóle w muzyce rozrywkowej pojawiła się idea remiksowania utworów, ale podejrzewam, że nasila się to wraz ze wzrostem możliwości oferowanych przez programy komputerowe i urządzenia wspomagające. Dziesięć lat temu, jeśli zespół wydawał płytę remiksami, to robił to sporadycznie i w zasadzie sam sobie remiksował utwory lub pozwalał to robić osobnikom już znanym na rynku muzycznym – grupom lub osobom doświadczonym w pracy za stołem mikserskim.

Obecnie panuje moda wydawanie płyt z materiałem zremisowanym przez innych, o ustalonych już na rynku nazwiskach lub nie, co ma na pewno wiele pozytywów. Po pierwsze dostęp do narzędzi mikserskich jest zdecydowanie łatwiejszy dzięki komputerom i stosownym programom. Zespół, który decyduje się na wydanie takiej płyty i pokrycie kosztów produkcji, zyskuje dodatkową reklamę tego CD ze strony zespołów zaangażowanych w remiksowanie. Z kolei zespoły zaangażowane mogą wpiąć notkę o uczestnictwie w takim składaku do swojej dyskografii i biografii, co może otworzyć im kolejne drzwi na współpracę, koncerty i zainteresowanie kolejnych fanów, bo chyba o pomocy ze strony wytwórni płytowych w wieku XXI już nie możemy mówić. Podobnie recenzenci dostający taki zestaw zremiksowanych utworów do dyspozycji mogą wyłowić nowe talenty lub określić, który zespół do remiksów się nie nadaje. Tworzy się pewien łańcuszek współzależności i jest to korzystne dla zespołów.

Dla fanów konkretnych zespołów mogą pojawić się jednakże minusy takiego działania, zwłaszcza jeśli zespół zwleka z nagrywaniem nowego materiału wydając raz po raz płyty zremiksowane przez innych. W płytach z remiksami chodzi głównie o wybór utworu do zremiksowania, ale nie można tego robić na siłę, bo nieefektywność tego wyboru od razu słychać. Artysta, który decyduje się na wykonanie remiksu, musi wiedzieć jaki rezultat chce tym remiksem osiągnąć i musi znać najmocniejsze cechy oryginalnego utworu. Powinien stworzyć niejako inną wersję tego oryginału, zachowując jednocześnie jego najważniejsze aspekty, chociaż niektórzy tworzą czasem całkiem nowe utwory na bazie oryginałów i nierzadko są one lepsze.

Ciekawym aspektem zestawów z utworami remiksowymi jest też łączenie się styli muzycznych, bo nierzadko grupy podejmujące się remiksowania mają za sobą doświadczenia wyniesione z tworzenia muzyki o innych wytycznych, czyli mamy na przekład zespół bazujący na samplerach (techno czy elektro) remiksujący utwór, w którym w oryginale w ogóle nie było w użyciu komputerów, lub kawałek reggae zremiksowany przez zespół rapowy itd. Czasami taka mieszanka brzmi przekonywująco, lecz jeśli kompozycja i użyte instrumenty czy sample nie zostały dobrze zaplanowane i sprawdzone w różnych konfiguracjach, to w efekcie eksperymentu dostajemy niestrawną papkę, a co ona przynosi zespołowi remiksującemu, to już chyba każdy może sobie dopowiedzieć.

SNF zdecydował się na wydanie płyty z remiksami mając do dyspozycji aż 14 wykonawców, spośród których rozpoznaję Adama Paska i Searad'a, natomiast pozostałe nazwy i nazwiska widzę pierwszy raz w życiu. Wygląda na to, że SNF postanowił dać szansę na nowe doświadczenia albo wpis w dyskografii wykonawcom ze sceny głównie elektronicznej (techno, industrial, ambient, experimental) z Wschodniego Wybrzeża USA – głównie Atlanty, ale też Filadelfii, Nowego Jorku, a nawet północnej Antarktyki. Zgaduję, że remiksowanie hard rockowej muzyki SNF było dla nich wyzwaniem i większość wybrnęła z tego zadania zadowalająco.

Ogólnie ten album zawiera wersje elektroniczne, 'parkietowe', na imprezy i do stacji radiowych. Bardzo ciekawie zaaranżowali swoje remiksy John Omen, Stan Satin, Seth Questor, Searad, Nigredo, Autovon, Reverand Hudson i jak zwykle nieodzowny w przypadku płyt z remiksami – Adam Pask. Najlepszy wg mnie remiks to The Fury (Turbulent Mix) w wykonaniu Electric Bird Noise, a najgorszy Sight Unseen (The Devil & The Worm), bo nie jest wyzwaniem poszatkowanie utworu na drobnicę i zastąpienie oryginalnych sampli jakimiś piekielnym hałasem.

Aby samemu wyłowić najlepszą wersję i zapoznać się z innymi wykonawcami sugeruję zakupić sobie ten album na CD Baby i zaglądnąć na profil SNF na Myspace. (NINa)

---

re[DEPLOY] |BMI, 2003, +++|

Cold Dead And Wet ,In A Sense ,Meconium ,The Fury ,Less Noise ,More Than Me ,Get It Right