One Minute Science |Astralwerks, 2000|

01. I'm Not Trading, 02. Preoccupation, 03. Power Struggle, 04. I Miss, 05. Insanity Pulse, 06. Too Much, 07. O.D., 08. Forlorn, 09. Grape, 10. One Conditioning, 11. 7%

Sunna to grupa, której muzyki nie można jednoznacznie sklasyfikować ze względu na różnorodność inspiracji, tak więc do rocka industrialnego trafiła dosyć przypadkowo i żadnego z albumów grupy nie można rozpatrywać tylko pod kątem przynależności (lub nie) do tego gatunku.
Gdyby zabrakło takich utworów, jak "Power Struggle", "Insanity Pulse", refrenów w "Grape" i "One Conditioning", to One Minute Science nie miałby żadnej łączności z rockiem industrialnym. Pozostałe kompozycje zostały utrzymane w tonie rocka alternatywnego ("Preoccupation", "O.D."), trip hopu ("Too Much"), a nawet soulu ("Forlorn") i ballady ("I Miss", "7%").

Zespół Sunna jednak, stał się znany na świecie tylko dzięki utworowi "Power Struggle" i ten fakt nie dziwi chyba nikogo, kto chociaż raz miał styczność albo z samym utworem, albo z teledyskiem do niego, tak często prezentowanym na MTV w latach 90-tych. Ta kompozycja jest jak głęboki wir, który cały czas się nakręca i dąży do punktu kulminacyjnego, aby później pozostawić słuchacza z uczuciami spełnienia, jak i niedosytu zarazem.
Utwór został zbudowany w oparciu o genialne i proste aranżacje, nisko nastrojone gitary, industrialne sample w tle i powtarzający się rytm, łatwo zapamiętywane refreny oraz ogólną atmosferę niepokoju, jak i pulsującej w nim siły. Tym sposobem, "Power Struggle" musiał stać się hitem. Jest w nim wszystko to, co przyciąga uwagę - ściana gitar, przenikające się aranżacje, dynamika, nieirytujące tempo, a nawet wysamplowane bzyczenie pszczół. Lekko chropowaty głos Jona Harrisa nadaje utworowi tego specyficznego smaku, który idealnie pasuje do grunge'owych gitar. Wokale są szeptane, śpiewane, powtarzane, nagłaśniane i wyciszane.

Drugim, industrialno-rockowym utworem jest "Insanity Pulse". Zwraca uwagę ściana brudnych, gitarowych riffów, rozwrzeszczane wokale w stylu późniejszych płyt Pitchshiftera albo Skinny Puppy i powtarzalność aranżacji. Dodatkowe efekty (zniekształcenia) i nieliczne, ale umiejętnie wplecione sample nadają brzmieniu instrumentów przemysłowego charakteru. Wokale Harrisa przypominają głos Johna Lennona, więc Sunna w tym utworze prezentuje się co najmniej, jak industrialny The Beatles.

Dalej mamy "Grape" z bluesowym riffem rozpoczynającym utwór i rockowymi aranżacjami, dalekimi jednak od buntu. Jest to jednak zmyłka, bo w następnej kolejności partie refrenów przybierają tony agresywne, mocno gitarowe, przynoszące na myśl echa muzyki grupy Nirvana, albo postać rozdrażnionej, ryczącej bestii, a nawet czołgu na polu walki. Zwrotki, to jednak powrót do spokojnego bluesowego grania.
Podobne brzemienia przynosi także "I'm Not Trading".

Ostatnim utworem, na który warto zwrócić uwagę jest "One Conditioning". Z jednej strony oparty jest na niewinnym rytmie wybijanym przez dziecinne cymbałki (przypominającym też brzmienie zabawkowej katarynki), jak i standardowej perkusji, a z drugiej wzbogacony rzężącymi gitarami w stylu grunge, zmysłowymi wokalami, jak u Smashing Pumpkins, oraz rozwibrowanymi riffami gitar i nisko nastrojonym basem, wspólnie przynoszącymi echa utworu "Hey Man Nice Shot" grupy Filter.

Gitarowa muzyka z Wielkiej Brytanii jest z reguły zimna i dosyć obojętna, pozbawione głębi. Można w niej odnaleźć agresję, bunt, melancholię, cynizm oraz ironię, ale porównując utwory Brytyjczyków np. do muzyki Kalifornijczyków, odnosi się wrażenie, że wyraźnie brakuje tego 'czegoś', co bezpośrednio otwiera słuchacza. Podobnie jest w przypadku muzyki angielskiej grupy Sunna. Na pewno nie znajdziemy tu dosadnych zapożyczeń z kanonu rocka industrialnego, którego sława przygasała w 2000 r. Gdyby pokusić się jednak o najbliższe odniesienia, to na liście pojawiłyby się takie nazwy, jak Filter, Stabbing Westward, Econoline Crush, God Lives Underwater i Engines of Aggression. Warto też dodać, że album zmiksowali Lee Shephard (Massive Attack, Dandy Warhols, Unkle) i Andy Wallace (Slayer, White Zombie, Rollins Band, Sepultura).

(Katarzyna 'NINa' Górnisiewicz, 04/06/2012. Krótka, darmowa recenzja. Zobacz notę o prawach autorskich.)