Built To Fuck, Born To Kill |Self-released, 2013|

01. Remove The Head, 02. And I Know, None Of You, 03. You Can't Kill My Drum Machine, 04. The Tina Song, 05. Don't Die, Asshole, 06. Built To Fuck, Born To Kill, 07. The Guilt When You Are Done, 08. Someone Else, 09. Robots Ate My Baby, 10. The Enemy Of Me, 11. The King Of Negativity, 12. Ambien Manor

Kiedy mamy do czynienia z debiutanckim albumem nieznanego zespołu, z reguły nie za bardzo wiemy czego się spodziewać. Jednak w przypadku kolejnej płyty w dyskografii, nasze oczekiwania rosną.
Bile, jeden z prekursorów metalu industrialnego lat 90-tych, grupa stawiana w równym rządku ze Skrew i Ministry wydała wreszcie od dawna zapowiadany album. Tym razem grupa ta (w składzie: Krztoff - wokale, gitara, programowanie, R.H. Bear - bas, Brett Frana - klawisze oraz znany ze współpracy z Chemlab czy 16Volt, perkusista John Desalvo) postawiła na elektronikę z dodatkiem gitar, czyli mówiąc wprost, wyszła naprzeciw gustom nowego pokolenia. Na płycie nie ma agresji znanej np. z doskonałego albumu Suck Pump (1994), ponieważ większość utworów cechuje prostota aranżacji, rytmika, ale też i celowe zniekształcenia dźwięku.
Built To Fuck, Born To Kill przynosi 12 całkowicie nowych kompozycji, pośród których, na szczęście brakuje remiksów. Nie są to też utwory eksperymentalne, jakie zapełniły wydaną w 2009 r. płytę Hate Radio.

Ogólnie mówiąc, muzyka Bile zatraciła swój pierwotny charakter, może poza pewnym nerwowym napięciem wyrażonym w 'You Can't Kill My Drum Machine', starym, brudnym, industrialno-punkowym brzmieniem w 'Someone Else' i 'The Guilt When You Are Done', charakteryzującym się większym niż pozostałe utwory udziałem gitar. Niestety, i tam pojawiają się dziwaczne wstawki na klawiszach.
Fani Marilyn Manson powinni polubić 'And I Know, None Of You' i 'Tina Song', natomiast 'Don't Die, Asshole' to mieszanka delikatnego noisu z beatem perkusji. Tytułowy 'Built To Fuck, Born To Kill' nie wyróżnia się niczym szczególnie przebojowym. Płyta równie dobrze mogła zostać zatytułowana The Enemy Of Me, bo to o wiele ciekawszy utwór.

Najlepsze aranżacje? Zdecydowanie w 'Robots Ate My Baby', który posiada nie tylko pamiętną dynamikę, industrialny zgiełk, powtórzenia, zniekształcenia, mocno podkręcone basy, ale i partie instrumentalne przeważające nad wokalnymi. Poza tym, ciekawie brzmi zabawa z prawym i lewym kanałem. Mój drugi ulubiony utwór, to wspomniany już, krótki i rytmiczny 'The Enemy Of Me' z wyważonym udziałem sampli, beatów i zimnych, gitarowych riffów, ciekawie wybijających się z kompozycji. To coś do podniety dla fanów KMFDM.

Natomiast Krztoff przejawił swój talent w dziedzinie, jak dotąd nie rozpowszechnianej przez Bile - filmowego dark ambientu, który przynosi ostatni utwór 'Ambien Manor'. Gdyby kolejna płyta Bile była właśnie taka, moglibyśmy mówić o 'dojrzewaniu' artysty, bo przecież nie można całe życie słuchać i nagrywać electro czy industrialu ;)

(Katarzyna 'NINa' Górnisiewicz, Fabryka Music Magazine, 01/09/2013. Krótka, darmowa recenzja. Zobacz notę o prawach autorskich)