American Porn Songs |Metropolis, 2009|

1. Alkali, 2. Enjoy The Pain, 3. With Fire And Burning, 4. American Porn Song, 5. Blessed, 6. To Hell, 7. It All Turns Bad, 8. Blackbird, 9. The Lord Doesn't Want Her, 10. Become Your None, 11. Can You Find God?, 12. Orange Insect, 13. Useless People, 14. Somebody To Hate, 15. American Bomb Song

Zawsze cieszyło mnie, że nadal istnieją zespoły, które wspierają scenę industrial rock aktywnie od czasu, kiedy ten styl muzyki stał się znany, czyli od lat 90-tych. Zespoły te może nie wydają płyt często, ale kolejne nie odbiegają brzmieniowo od poprzednich, ciągle utrzymane są w lubianym przez nas stylu, ale muzycy konsekwentnie podążają wytyczonymi sobie na początku ścieżkami. Styl industrial rock stał się znany między innymi dzięki zespołowi 16volt, wokół którego zgromadziła się i pozostała (mimo, że ostanie lata nie były tak cudowne dla tej muzyki) największa liczba fanów subkultury rivethead, zainteresowanych muzyką równie zimną i agresywną, co taneczną i beatową.
I kiedy dwóch konkurentów ze starej gwardii odeszło ze sceny industrial rock na dobre, (tzn. w 2009r. NIN, który już od ponad 9 lat przestał wydawać płyty stricte industrialno-rockowe, i rok wcześniej Ministry, mimo odejścia w dobrym stylu, zaczyna psuć swój wizerunek wydając 'pośmiertną' płytę z remiksami), na arenie pozostaje 16volt. I wykorzystuje tą pozycję we właściwy sposób.

16volt to grupa bez stałego składu, poza jej założycielem, Eric Powell'em, który od 20 lat (1988 r.) pcha swój zespół zarówno dobrymi pomysłami jak i koncertami oraz supportem, dużych wytwórni płytowych (sic!), chociaż ani razu nie przekroczył granic komercji i pozostał sobą (no poza wydzierganiem sobie kilku dodatkowych tatuaży ;)). W stosunku do płyty FullBlackHabit wydanej w 2008 r. są pewne zmiany personalne, ale niektóre osoby nadal pozostały. Jeśli ten skład zespołu przetrwałby do następnej płyty, to 16volt byłaby tzw. supergrupą, jak Pigface, Dessau czy H3llb3nt.

I tak, na Amercian Porn Songs wystąpili: Mike Peoples (16volt, Skrew), Steve "Pig" White (KMFDM, Pig, Schaft), Scott Robison (Dr0ne), Jason Bazinet (SMP, 64k), Sean Payne (Cyanotic), Joseph Bishara (16volt, Marilyn Manson, NIN, Prong, Bauhaus, Jane's Addiction, but also soundtracks for Crow, Mortal Combat, Repo!), Tim Skold (Shotgun Messiah, Skold, Marilyn Manson), Bildeaux Sarver (Ohn), James Hall, Jeremy Inkel (Left Spine Down, Frontline Assembly), Marc Lacorte (16volt, Chemlab, Powerman 5000). Wystarczy? No cóż, z pomocą takich sław płyta mogła się albo nie udać wcale (za dużo indywidualistów ze swoim charakterystycznym stylem grania), albo udać bardzo dobrze (dzięki kooperacji i dużemu doświadczeniu powyższych).

Trudno słuchać nowej płyty zespołu, bez porównań do poprzednich, jeśli zespół wydał ich już sporo, jakkolwiek pozwala mi to opisać ją perspektywicznie, i dzięki czemu jej ocena będzie wyraźnie obiektywna, a nie jak w przypadku nowych zespołów wydających jedną tylko płytę, kiedy nie mam szansy spojrzenia w przeszłość. Aby rozwiać pytania, American Porn Songs jest przedłużeniem FullBlackHabit, więc to już powinno zasugerować jej zawartość.

To długa płyta; zawiera piętnaście utworów nagranych w latach 2008-2009, a Eric Powell rozpoczął pracę nad nowym albumem zaraz po wydaniu FullBlackHabit i promującej go trasie koncertowej. Ponadto, od samego początku, tzn. od przedsprzedaży i poglądowych utworów dołączonych do playera 16volt na ich profilu na Myspace, płyta ta zbiera bardzo dobre recenzje.
I szczerze mówiąc po przesłuchaniu tychże utworów z Myspace, nie za bardzo mi się podobały, pomijam już niską jakość po kompresji. Podobnie po otrzymaniu albumu od Metropolis też nie do końca byłam przekonana, czy to tak doskonała płyta, jak bezkrytycznie widzą ją fani 16volt. Musiałam przesłuchać jej ponad dziesięć razy i w końcu dać muzyce popłynąć przez słuchawki, bez skupiania się na konkretnych utworach.
I to poskutkowało, pewne utwory same zahaczyły mi się o uszy, inne pozostały w tle, ale generalnie jest to płyta, na której każdy znajdzie ciekawy utwór. Ja zazwyczaj wybieram tylko utwory proste, ciężkie, ze ścianą gitar, basu i mroczną elektroniką, ale ktoś inny polubi ją za kompozycje skoncentrowane na melodii i 'miętkości', a takich jest z reguły kilka na 90% wszystkich płyt 16volt; na APS przykładowo są to "It All Turns Bad" i po części "Blackbird".

Moimi ulubionymi utworami są klasyczne, industrialno-rockowe "The Lord Doesn't Want Her" i "With Fire And Burning" (oba w klimatach muzyki grupy Filter), "Become Your None" (jakbym już słyszała ten gitarowy motyw na jednej z płyt NIN, chociaż sam utwór jest typowy dla 16volt), "Orange Insect" (i nie dlatego, że w tytule jest o pomarańczowym), "Somebody To Hate" (tempo jak w "Aces of Spades" Motorhead'u). Doskonały "Can You Find God?" przywodzi mi na myśl kolejne nawiązanie do NIN, tym razem tylko klimatycznie; jeśli ktoś jeszcze pamięta, że wyszła kiedyś tak znacząca dla tego gatunku muzyki płyta, jak The Downword Spiral z utworem "Reptile" to ma pełny obrazek czego może się spodziewać po tym utworze.

Wszystkie wymienione mają stały dodatek agresji dzięki umiejętnemu podgrzewaniu brzmienia przez ostre riffy gitarowe i niepokojącą, dobrze zaaranżowaną elektronikę.
Przy całej tej dobrze wykonanej pracy, jest jednak coś, co mnie drażni w niektórych nowych utworach ("Useless People", "American Porn Song") - ten sam motyw perkusji, który przy powtórzeniach staje się bezosobowy i nudny.

Na albumie pojawiają się też dwa utwory, jak "Alkali", w nieco przyspieszonej, agresywniejszej wersji niż jego poprzednik, wydany na soundtracku do gry Primal Combat i "American Porn Song", który pojawił się jako mix pt. "American Porn Song (Glitch Itch Mix v1.)", powstały przy współpracy Cyanotic i 16volt i zamieszczony na kompilacji GlitchMode Hordes of the Elite (2006 r.)

Natomiast "American Bomb Song" to najbardziej intrygująca kompozycja jaką słyszałam ze strony 16volt, chociaż i króciótka, bo trwa zaledwie 2 minuty i 30 sekund. To jest dokładnie ten sam trik, jak w "Violent Fluid" Nine Inch Nails. Bardzo chciałabym usłyszeć ciąg dalszy, jakkolwiek Reznor nie pokusił się o rozszerzenie go na kolejnych płytach i remiksach. Ale może w tym tkwi urok obydwu utworów. Brzmieniowo też można pokusić się o porównania, te same mistyczne klimaty w chmurze sampli i atmosferze niepokoju, z jednym, 'ślizgającym się' po ścieżkach motywem.

W zasadzie nie tyle zawartość muzyczna, co produkcja American Porn Songs jest jej najwyższym atutem, bo w płytę zaangażowani byli doświadczeni muzycy, który bez wątpienia dostarczyli wysokiej jakości materiału, bez znaczenia czy pracowali w jednym studiu, czy ich współpraca odbywała się za pomocą Internetu. Wszystkie te dodatkowe dźwięki wypełniające przestrzenie między standardowo zastosowanymi instrumentami bardzo wzbogaciły architekturę utworów. Jestem przekonana, że Ericowi nie będzie trudno przebić się przez to, czego już dokonał przy nagrywaniu następnego albumu, obojętne czy będzie miał w rękawie asy pokroju muzyków pomagających mu do tej pory, czy zdecyduje się wydać płytę solową.

Muzyka na Amercian Porn Songs jest rozgrzewająca w sam raz na nadchodzące, zimne dni i powinna zaspokoić ciekawość zarówno zdeklarowanych fanów 16volt, industrial-rocka, jak i wszystkich pozostałych słuchaczy. (NINa)