Industrial Rock
Różnice między industrialem i rockiem industrialnym.

[Ten artykuł nie był aktualizowany od 2003 r.]

Należy odzielić industrial od rocka industrialnego. Rock industrialny pojawił się znacznie później i bazował jedynie na industrialu. Można powiedzieć, że RI powstał poprzez dodanie industrialu do surowego, agresywnego, gitarowego grania. RI jest bardziej przystępny i gitarowy, a mniej awangardowy i elektroniczny. Najczęścciej posiada warstwę wokalną, a oryginalny industrial składał się głównie z dźwięków i wtrąconych komentarzy. Ale do tego przejdziemy w dalszych dywagacjach.

Najlepsze lata...
...ma już za sobą. Między 1989r. a 1994r. powstało parę niezłych zespołów, a istniejące grupy elektroniczne wydały bardzo dobre płyty. Osobiście uważam, że od roku 1988, (za pośrednictwem Ministry i następują;cych po nim zespołach) rock industrialny przeszedł do swojej najlepszej fazy. Dzięki Fear Factory, Godflesh czy Skrew został mocno "zmetalizowany".

Cechy
Rock to rock, musi być energia. Z drugiej strony ideą tej muzyki jest pokazanie w jaki sposób można tą energię stworzyć przy użyciu programów komputerowych do obróbki dźwięku, samplerów, sekwencerów itp. Najważniejszym elementem jest jednakże gitarowy riff, im bardziej drapieżny tym lepiej. Przykładowo, utwór może rozpocząć się fragmentem dialogu z jakiegoś filmu, a potem dochodzi do niego perkusja. Do tego miksu dołączy zapętlony riff melodyczny, najczęściej gitarowy lub syntetyczny. Utwór będzie się rozwijał poprzez budowanie takich struktur i dodawanie kolejnych sampli dźwiękowych. Możliwe jest też przyspieszanie tempa lub tworzenie tzw. ściany dźwięku, kakafonii zestawionych ze sobą sampli i riffów, które mimo swojej wielości nie będą wprowadzały chaosu.

Producenci
Warto zwrócić uwagę na takie nazwiska: Rick Rubin, Dave Ogilvie, Adrian Sherwood, Trent Reznor, Keith LaBlanck, Mark 'Flood' Ellis, John Fryer, Genesis P-Orridge, Al Jourgensen, Rhys Fulber, Bill Leeb, Charlie Clouser, Jimmy "Foetus" Thirlwell, Alan Moulder, Martin Atkins.

---

Muzyka industrialna (z jęz. ang. "industrial" oznacza przemysł) czyli taka, która powstawała z wykorzystaniem techniki, elektroniki, ale nie tylko. Industrial można jednak śmiało tworzyć używając tak "żywych" i prostych instrumentów jak tara do prania czy werbel. Industrial składa się z dwóch elementów - ogromnej masy elektroniki i surowego brzmienia, tego samego, które można odnaleźć w punku czy heavy metalu. Idąc tym tropem można skonstruować taką oto definicję muzyki industrialnej:

Muzyka industrialna jako gatunek muzyki popularnej charakteryzuje się twardym, dobitnym brzmieniem instrumentów perkusyjnych, elektronicznymi melodiami, zniekształconym wokalem i konstrukcją zbudowaną na zasadzie wytnij-wklej. Wykonawcami są najczęściej muzycy rasy białej, pełni złości, wyalienowani, zbuntowani, których porusza zarówno ból jak i nadmierna kontrola. Industrial taneczny zawiera dodatkowo powtarzający się rytm i grupowe intonacje skonstruowane na zasadzie zwrotka-zwrotka-refren-zwrotka.

Wysuwającym się na sam przód brzmieniem jest beat lub brzmienie perkusji. Wiele industrialnych utworów rozpoczyna się od takiego beatu, który często tworzony jest za pomocą syntezatorów i kontynuowany w stabilny, powtarzający się sposób. Pomimo, że większość utworów industrialnych jest niesprzyjająca tańczeniu, to z racji dominującego, powtarzającego się beatu można odnieść wrażenie, że rytm w industrialu jest taneczny.

Industrial często zapożycza sobie elementy elektroniczne, które tworzą główną część tzw. body utworu. Może się to przejawiać pod postacią powtarzanych w kółko linii melodycznych lub sampli wyciągniętych z różnych źródeł (najczęściej filmów).

Inne elementy to np. metaliczne, zdehumanizowane dźwięki wydawane przez pracujące maszyny (np. odgłosy narzędzi, metalowych obiektów, wiertarek, młota pneumatycznego, klikanie poruszającego się cyborga, aparatury fabrycznej, a najczęściej odgłos sprężonego powietrza wydostającego się z aparatury hydraulicznej lub kaskadowy stukot spadających na posadzkę łusek od nabojów z karabinu maszynowego).

Ostatnim elementem jest technika tworzenia utworu. Zawsze odbywa się to metodą wytnij-wklej (cut-and-paste), tak często spotykaną przy obsłudze programów komputerowych (Ctrl x + Ctrl v). Różne utwory pozostające na poszczególnych warstwach zostają splecione ze sobą, tak aby zasygnalizować swoją wielostopniowość.

Makieta dla utworu industrialnego wygląda mniej więcej tak: powtarzające się szumy w różnych częstotliwościach, strzępy dialogów, głosy przepuszczone przez efekty do gitar, szokujące i niesmaczne teksty utworów i grafika bazująca na okropieństwach wojny, fotografiach medycznych, pornografii, generalnie wszystkim co może wzbudzić niezdrowe zainteresowanie. Simon Raynolds trafnie zauważył, że: "Grupy generujące hałas są blisko związane z antyhumanizmem - okrucieństwem, przemocą, szokiem, traumą, ekstremalnymi skrajnościami, prowokacją, obsesjami i psychopatiami". Stąd muzyka industrialna jest określana jako "zdehumanizowana".

Warto dodać, że technika stała się tak prosta, że każdy, kto potrafił obsługiwać sekwencer, programy do tworzenia muzyki i kto mógł podłączyć mikrofon do fuzztonu był w stanie łatwo i szybko wyprodukować sobie kawałek fajnego, industrialnego utworu. Duże ożywienie w dziedzinie tego gatunku muzycznego panowało między 1991r. a 1996r.