[NINa i Brian Backlash, wywiad e-mail: 04.06.2006]

---

Brian Backlash: Zaczynam się gubić, co do tego, ile naprawdę zespołów industrialno-metalowych pochodzi z rejonu Texasu. Czy tam się dzieje cos naprawdę specyficznego?
Oczywiście, to się nazywa Porcja Teksańskiego Gniewu, a małe, chude gotyckie elfy wlewają ja do ujęć wody.

NINa: Co oznacza nazwa "DAX"?
No cóż, mam na imię Dax, a ponieważ jest to nietypowe imię i jestem założycielem zespołu, tak wiec nadaliśmy ta nazwę zespołowi. Tak wiec nie oznacza nic specjalnego!

Brian: W jaki sposób uformował się DAX i czy twój styl muzyczny miał decydujący wpływ na rozwój DAXa w industrialna hybrydę?
W zasadzie nie miałem jakiejś wizji poza ta, ze chce tworzyć ciężką, ale i taneczna muzykę. Myślę, ze później cały zestaw wpływów odegrał swoja role, i z tego tytułu to, co powstało jest mieszanka rocka, industrialu, funka, popu itp.

NINa: Kto cię najbardziej zainspirował?
To naprawdę ciężkie pytanie i może to zabrzmi dziwnie, ale największy wpływ ma na mnie zespół Cocteau Twins. Obecnie DAX nawet w małym procencie nie przypomina ich muzyki, ale ich wpływ jest słyszalny w konstrukcji melodii oraz przemieszania elektronicznych i organowych dźwięków. Inne moje oczywiste inspiracje, to: NIN, Bjork, David Bowie, Peter Gabriel, Pet Shop Boys, a nawet Prince.


Brian: DAX istnieje od prawie roku. Czy w tym czasie udało wam się czymś zabłysnąć?
Najfajniejszym doświadczeniem jak dotąd było otwarcie koncertu A Flock of Seagulls w klubie Elysium, w Austin. To była prawdziwa zabawa dzielić scenę z tak kultowym zespołem!

NINa: Co było jak dotąd waszym największym sukcesem?
Wypuściliśmy taki singiel CD, którego kopie mógł rozdawać swoim znajomym każdy, kto był chętny. Na okładce w sekcji "Podziękowania" znalazły się imiona osób, które nam pomogły w dystrybucji. Doliczyliśmy się 10 000 rozdanych w ten sposób egzemplarzy, wszystkie na życzenie! Musieliśmy zaprzestać tej promocji, ponieważ przekształciła się w zadanie zajmujące nam cały dzień. Ale myślę, ze w kontekście "sukcesu" to właśnie ten wynik uważamy za satysfakcjonujący.

NINa: Czy moglibyście podać nam powody, dla których chcielibyście zagrać koncerty u boku wybranych wykonawców, i trzy osoby, z którymi chcielibyście porozmawiać?
No nie wiem, chcielibyśmy zagrać z wieloma zespołami, tak wiec ciężko ograniczać się do trzech. Na pewno chcielibyśmy zagrać z Davidem Bowie, Depeche Mode, i oczywiście NIN. A co do trzech osób, z którymi chciałbym zamienić parę słów... George W. Bush - naprawdę chciałbym mu spojrzeć prosto w oczy i zobaczyć czy jest tam cos wartościowego. Następnie John Lydon, ponieważ uważam go za najśmieszniejszego gościa, z którym widziałem wywiad. No i Miles Davis jeśli by jeszcze był miedzy nami.... to taki fajny koleś.


NINa: Dużo ludzi przychodzi na koncerty, następnie wypuszcza bootegi i rozprzestrzenia je po świecie. Fani uwielbiają robić także zdjęcia podczas koncertów. Czy uważacie, ze to jest sprawiedliwe zakazać im takich fotograficznych praktyk i pozwalać im wyłącznie na kupowanie wydruków ze zdjęć zrobionych przez wynajętego fotografa?
Nie, nie sądzę. Zarówno artyści jak i ich managerowie ciężko pracują na image zespołu, ale rzeczywistość jest taka, ze to fani posiadają twój wizerunek. Zwłaszcza w czasach mini urządzeń cyfrowych. Musimy to zaakceptować i cieszyć się tym, co robią razem z nami. Prawdziwi fani zawsze kupią nasz produkt, jeśli jest dobry.

NINa: Czy jesteście bardziej profesjonalni, kreatywni czy niezależni?
To tez pewnie zabrzmi dziwacznie, ale po pierwsze jestem profesjonalista. Po prostu jestem nim, a ta cala reszta czyli niezależność i kreatywność to opcje nad którymi musze jeszcze popracować. Cały zespół jest bardzo profesjonalny, co jest świetne.

Brian: W DAX gra sześć osób. Czy proces tworzenia opiera się na demokratycznym podejściu czy tez ty sam przejmujesz kontrole nad końcowym produktem?
Z racji tego, ze powołałem zespół do życia, tak wiec jego produkty to głównie moje pomysły. Ale to się ciągle zmienia i bardzo mnie to cieszy! Wiem, ze pracując razem możemy ciągle doskonalić nasze brzmienie i rozwijać się w tworzeniu coraz lepszego materiału. Tak wiec bardzo interesują mnie pomysły kolegów z zespołu.

NINa: Scena industrialna. Myślisz ze jest ukryta czy bardzo rozbudowana?
Ciężko powiedzieć... Jako, ze jesteśmy dziwna hybryda, to czuje się jakbym stal poza scena czystego industrialu, bo pozostawanie w niej czasami bywa trudne. Myślę, ze jest całkiem spora i na pewno ukryta, szczególnie w Texasie. Dobrym aspektem, który ma miejsce w Austin, jest to, ze zespoły trzymają ze sobą, co powoduje, ze ja promujemy.


Brian: DAX nie ma podpisanej żadnej umowy z wytwórnia płytowa. Do jakich wytworni uderzaliście ze swoim materiałem i z jaka wytwórnia chcielibyście współpracować?
Nie uderzaliśmy jeszcze do żadnej wytworni, bo cały czas czekamy aż będziemy gotowi na ten ruch. Myślę, ze jesteśmy już w tym punkcie, ze sami zaczynamy zadawać sobie to pytanie: kto mógłby nas wydawać? Z racji tego, ze ciężko nas zaszufladkować, to powinniśmy zainteresować sobą jakąś niezależną wytwornie i znaleźć takich pasjonatów muzyki, jakimi sami jesteśmy.

NINa: Czy kręcą was obecnie jakieś gry, filmy, muzyka?
Musze się zmuszać do tego, żeby trzymać się z daleka od gier, bo łatwo się od nich uzależniam i przepadam z nimi na cale tygodnie. Jestem fanem filmów na DVD i aktualnie oglądam serie Sopranos, która jest zajebista. Odświeżyłem sobie tez filmy z Woodym Allenem i jeden z moich ulubionych - Ostatnie Kuszenie Jezusa (wspaniały film, a mówi wam to ateista!). Muzyka jest dla mnie na pierwszym miejscu. Ciągle poluje na rzeczy, których jeszcze nie udało mi się zdobyć. Odkryłem niedawno Mogwai, którzy są doskonali. Dowiedziałem się tez, co to jest Sister Machine Gun i... w wygląda na to, ze grają podobnie do nas!


Brian: Graliście koncerty w rejonie Texasu. Z kim już graliście i z kim chcielibyście wystąpić na przyszłość?
Najfajniej grało nam się z lokalnymi zespołami takimi jak Ghetto Princess i LUST MURDER bOX. Tak jak już wspomniałem, graliśmy przed A Flock of Seagulls a także przed Gene Loves Jezebel, co było zajebiste. Kiedyś się śmiałem, ze jeśli do miast zawita jakąś kapela długowłosych metalowców popularnych w latach 80-tych to koniecznie powinniśmy spróbować zagrać z nimi!

NINa: Pierwszy człowiek na Księżycu, to prawdziwe czy sfabrykowane wydarzenie w twoim przekonaniu?
Prawdziwe, hehe, wierzę w to.

Brian: Na waszej oficjalnej stronie znajduje się wiele profesjonalnie wykonanych studyjnych zdjęć ciebie i zespołu. Czy uważasz, ze dobry image to podstawa dla zespołu czy może tylko marketingowy trick?
I to, i to, ale głównie narzędzie marketingu. Prawda jest taka, ze żyjemy w kulturze skoncentrowanej na wizerunku i ludzie lubią kojarzyć wygląd zespołu z muzyka, jaka prezentują. Wiec pracowaliśmy z kilkoma profesjonalistami od fotografii. Lubię im dawać sporo twórczej swobody, ponieważ uważam, ze to może nam dodać sporo do tego, co chcemy pokazać. Chce pokazać nie tylko fajne fotki ale także sztukę.


Brian: Ostatnio wypuściliście za własne pieniądze EPke z siedmioma utworami, która sprzedajecie przez Amazon i CDbaby.com. Jak odbiorcy zareagowali na wasza muzykę i w jaki sposób reklamujecie ta płytę?
Nie zrobiliśmy nic w kierunku reklamy tego krążka, a jej sprzedaż idzie wspaniale! Tak długo jak Amazon i CDbaby będzie nas prosić o dostarczanie płyt, będę szczęśliwy. Jesteśmy tez dostępni poprzez iTunes, co jest już kwintesencja dystrybucji.

NINa: Fabryka [Industrial Rock] webzine jest zakorzeniony w Polsce. Powiedzmy, ze macie możliwość wybrania się do Polski. Czego spodziewalibyście się w kontekście ludzi, muzyki, biznesu, krajobrazów?
Polska ma tak niesamowita historie muzyczna, ze czułbym się onieśmielony grając tam. Ale oczywiście bardzo chciałbym! Przypuszczam, ze ludzie mogą być (mam nadzieje) przyjaźnie nastawieni, aby powitać amerykańską kapele. Ciekaw tez jestem, czy spodobalibyśmy się tamtejszej scenie industrial lub gothic. Mam nadzieje, ze tak.

DAX na Myspace | DAX official

---

Fotografie pochodzą z archiwum DAX, wszelkie prawa zastrzeżone © by DAX.