Blood & Gold |Play It Again Sam Records, 1995|

1. Blood, 2. Rain, 3. My Mind, 4. Dirt, 5. Sane Men, 6. Gaia, 7. The Carpet Man, 8. Scream In Silence, 9. Exposure, 10. Discouragement, 11. Nihil, 12. Gold

Szczerze mówiąc, kiedy parę lat temu po raz pierwszy usłyszałam muzykę z Blood & Gold wydawała mi się za ciężka. Po jakimś czasie jednak przekonała mnie jej wyrazistość, żywotność, a także ponadczasowość. Blood & Gold ma w sobie ten sam urok co nagrania Machines of Loving Grace i poniekąd Course of Empire - to samo kuszenie, głębię, perfekcję wykonania, bogactwo dźwięków, kompletność zabudowania kompozycji i integralność wszystkich jej elementów.

Nerve był jednym z tych mało znanych wtedy belgijskich zespołów, który pozostawił po sobie tylko dwie pełne płyty wydane przez Play It Again Sam Records. Ten brak dojścia do światowych scen metalu industrialnego dziwi mnie dosyć, bo PIAS miało wtedy całkiem dobrą dystrybucję, a ich płyty można było dostać np. w Polsce dzięki SPV. Nie pamiętam jednakże czy mieli w swoim katalogu Nerve. Ta grupa jest taką nieodkrytą perełką, albo raczej, perełką odkrytą tylko przez prawdziwych fanów gatunku, otwartych na pogłębianie wiedzy, a nie tylko podążanie za takimi grupami jak Ministry czy Nine Inch Nails.
Co najciekawsze, tą potężną muzykę tworzyły tylko dwie osoby: Phil Mills i Tom Holkenborg. Tom, po zakończeniu Nerve, powołał do życia swój nowy projekt Junkie XL, który ze względu na bardziej elektroniczne brzmienia, zyskał o wiele większy rozgłos niż Nerve.

Płytę rozpoczyna ciężki, toczący się w "godfleshowskim" tempie utwór "Blood", tu i ówdzie przetykany jaśniejszymi plamami dźwięków. A potem? Jeden z kultowych nagrań zespołu – "Rain"! Mnie zawsze kojarzył się z taką sytuacją: patrzę na jeźdźca w stylu pseudo-wikingów z filmu "Tropiciel" (Pathfinder), w potężnej, czarnej zbroi pełnej kolców i innych niebezpiecznych ozdobników, który na muskularnym, czarnym koniu pruje przez otwarte przestrzenie prosto do celu, aby gwałtownie uderzyć we wroga i zmiażdżyć go siłą rozpędu. Tak samo miażdży "Rain".

Kolejny utwór to "My Mind" z finałowym unisono gitar, basu i perkusji, utrzymanym w stylu nagrań Skrew. Utwór ten ma także dosyć śpiewne, rockowe refreny.
"Dirt" to przedsmak brzmień proponowanych później przez wspominany wyżej Junkie XL, i techno-podobne beaty kojarzone z Cubanate, Front 242 czy C-Tec, ale w otoczce pięknych, rozwibrowanych riffów gitar i agresywnych wokali. "Sane Men" jest bardzo prostym utworem, bardzo dobrym na koncerty, jeśli wymaga się na nich tylko przepływu energii i poskakania sobie. Z jednej strony dynamiczny rock, a z drugiej elektroniczne, a wręcz techno-podobne tła, uwypuklone w odpowiednich miejscach i nie przeszkadzające sobie nawzajem. Po nim następuje "Gaia", kolejny kultowy utwór Nerve, z łatwym do zapamiętania refrenem, który aż wymusza śpiewanie go podczas słuchania. Ten utwór bardzo przypomina mi nagrania Machines of Loving Grace, przede wszystkim z płyty Gift.
"The Carpet Man", to potężny, industrialno-metalowy utwór, który banalnie mówiąc, "powala". Porażające jest natężenie poszczególnych elementów budujących ten utwór, od gitar, basu i wokali po industrialne tła. Co może zainteresować fanów Revolting Cocks czy Front 242, to fakt, że utwór ten został nagrany z gościnnym udziałem Luca Van Acker"a.

Kolejny 'Scream In Silence" rozłoży największego twardziela. Wgryzie się w psychikę i rozwali od środka. Pozytywnie. To przepiękna suita, prawie bez wokali (poza tytułowym "I can scream in silence"), a jej pojawienie się zaraz po bezdusznym, industrialnym "The Carpet Man", zwiększa efekt kontrastu, który dostrzeże nawet ktoś bez wybitnego słuchu muzycznego. Podobną potęgę prezentuje zespół w utworze "Discouragement", z szarżującymi riffami i klimatem późniejszych nagrań Ministry jak np. ich "Kaif" i podobnie samplowanymi monologami. Utwór przechodzi jednak w drugiej połowie w jakieś cieniutkie przyśpiewki, co psuje jego efekt końcowy. Nie jest to dopracowana kompozycja. Od cienkich głosików zaczyna się też "Exposure", ale później niespodziewanie rozwija w ciężkie gitary, dynamiczną perkusję i ścianę dźwięku z wszystkimi tymi rockowo-industrialnymi naleciałościami.

"Nihil" natomiast, to industrialny utwór z dziwnymi dźwiękami, ale który oczywiście nie ogranicza się tylko do elektroniki. Pozostała połowa utworu rozgrzewa się od wściekłych wokali i mikstury beatów, chociaż sam utwór nie posiada jakieś szczególnej głębi, zależy jednak od tego, jak go interpretować.
No i na koniec spokojny, wręcz ambientowy "Gold" na uspokojenie ciśnienia ;)

Album Blood & Gold został nagrany zgodnie z trendami panującymi w latach 1994-1995 w muzyce metalowej i industrialnej... i nie doczekał się takiej wielkości, na jaką zasługuje. W muzyce Nerve, gitary współistnieją z elektroniką niczym yin i yang, a do tego Phil Mills jest doskonałym wokalistą, kiedy ma śpiewać "groźnie" i potężnie, chociaż lekkie chórki mu nie wychodzą.

Potęga Blood & Gold zabija niesmak okropnych, nowych, electro-metalowych produkcji z Niemiec i Włoch, oraz amerykańskich remiksów. Zasłużona, najwyższa nota. (NINa)