Choke |64k, 2008,| +++

Everyday, Moloch, Obey, Surplus, Take a Walk, The Lie Detector

Na początek postanowiłam prześledzić skąd pochodzi nazwa 64k. Jeśli wierzyć Wikipedii, to 64k wyłania się z fascynacji sceną demo, 8 bitówkami, muzyką z gier na Atari i Commodore itd. Termin ten oznacza, że plik wykonywalny powinien zmieścić się wielkości 65.536 bitów (65Kb), co jak sami przyznacie, jak na np. wysokiej jakości klip video z muzyką jest zadziwiająco niewiele. Ale są mistrzowie w produkcji takich rzeczy i to już ich problem jak skompresować swoje dzieła do 64k, a raczej do 65Kb.

Jakkolwiek muzyka 64k nie ma nic wspólnego z 8-bitówkami i nie w tym kierunku zmierza. Jason Bazinet, który poza swoim macierzystym SMP jest zamieszany w szereg innych projektów i remiksów, jest także jednym z bardziej zdolnych i oryginalnych talentów na scenie rocka industrialnego. Jego czerpiące z dokonań muzyki rap utwory, przetykane samplami, zgrabną, nawet powiedziałabym - taneczną elektroniką i gitarowymi riffami powinna być bardziej znana. Stąd moja chęć recenzji także jego płyty "Choke", trzeciej jak dotąd, wydanej pod szyldem 64k.

Płyta zaczyna się od dosyć romantycznego utworu "Everyday", który ma w sobie i nowoczesną elektronikę i łatwo zapamiętywany refren, a po nim pojawia się utrzymany w tym samym klimacie " Moloch" z większą nieco ilością sampli w tle. To długie, jakby nie było intro, rozwija się w bardziej dynamiczny sposób, chociaż ciągle przewija się jakiś tęskny motyw na całej długości utworu.
"Obey" to już szybka jazda z glitch'owymi wstawkami, a sam utwór może nie jest gitarowy, ale porównywalny do dokonań Unit:187 czy FLA, którzy mimo niestosowania w nadmiarze gitar, potrafili stworzyć bardzo agresywne utwory. Wyciszenie na końcu utworu może nie brzmi jakoś nowatorsko, ale wierzę, że taki był koncept utworu, a nie jest to wynikiem braku pomysłu na jego zakończenie.
Następnie pojawia się "Surplus", i tu 64k rozkręca się w tanecznym kierunku, ze ścianą dynamicznych beatów, i lekko rapowanych tekstów. Bardzo udany utwór na klubowe imprezy.
Jeśli utwór podoba mi się już po pierwszym przesłuchaniu, oznacza to, że pozostanie takim już na zawsze, zapamiętanym pozytywnie, chociaż nie do końca wiem dlaczego akurat spodobał mi się ten, a nie inny. Tak jest właśnie z "Take a Walk", z podstępnie rozwijającym się refrenem, który uderza po dosyć spokojnym intro. Rapowane teksty w otoczce zmieniających się klimatów, które ciągle mają ciepły, choć agresywny wydźwięk mogą się podobać, a ponad to ciekawe sample z filmów oraz starych audycji radiowych i telewizyjnych dopełniają ciekawego brzmienia tego utworu.
Ostatni na tej krótkiej, ale bardzo dobrze zmiksowanej i wyprodukowanej płycie to "The Lie Detector" z zniekształconymi gitarami w tle, od początku do końca oparty na tym samym rytmie.

64k nie jest rockowym zespołem, więc tylko jego 'industrialna' zawartość jest istotna w tej recenzji, jakkolwiek nawet w tą industrialną część umiejętnie wprowadzono elementy agresji. Miksowaniem płyt zajmował się Wade Alin, znany projektów o podobnym brzmieniu, jak Skanalyzer czy Christ Analogue. Niektóre z utworów nadają się też do podcastów i na klubowe imprezy, co powinno przyczynić się do wzrostu zainteresowania muzyką 64k. (NINa)

---

http://www.discogs.com/artist/Jason+Bazinet | www.myspace.com/64k