Full Speed Ahead |Fanoe Records, 2010|

01. Overture, 02. Only You, 03. Narcotica, 04. Full Speed Ahead, 05. All For Nothing, 06. Fuck You, 07. Come Together, 08. Falling, 09. Fire, 10. Pig Inside, 11. Wild Card, 12. Dive, 13. Grace

Fanoe, jak to Fanoe, nie poprzestaje na jednym brzmieniu, ale eksperymentuje, zmienia aranżacje i finalne efekty są bardzo ciekawe. W ich muzyce miesza się wiele punkowych i nowofalowych wpływów, od Killing Joke przez Joy Division do New Model Army i dalej, ale nic dziwnego, bo to zespół europejski, gdzie akurat takie inspiracje muzyczne dominują od wielu lat. Na tej płycie nie znajdziecie jednak nic z NIN, Ministry czy Filtera, ani innych typowo industrialno-rockowych czy industrialno-metalowych zespołów. Muzykę Fanoe bardzo ciężko sklasyfikować, a już szczególnie na Full Speed Ahead.

W pierwszym odruchu, uwagę przyciąga okładka, na której biodra nagiej, młodej i zgrabnej kobiety oplatają ramiona różowej, wilgotnej ośmiornicy. Zdjęcie, czy też fotomontaż wykonano jednak stylowo, bez odwoływania się do pornografii; ośmiornica nie zmierza tam, gdzie zmierzają macki Obcych z obrazów H.R. Gigera, ale zostało to przedstawione subtelniej, no może poza ramieniem głowonoga, wpełzającym między piersi boginki ;)
I tyle o erotyce, bo na płycie już nie ma takich klimatów, przynajmniej pod względem atmosfery. Muzyka Szwajcarów z Fanoe jest raczej surowa, gitarowa. Głos Klausa Fanoe (wokale, gitara) jest bardzo rozpoznawalny, a wtórują mu Diana Perola na basie, Ari Rossi na gitarze oraz Marco Trachsel na perkusji. Zespół zastosował analogowe klawisze, jednakże tak bardzo zdominowane przez gitary i wokale, że ciężko je w ogóle usłyszeć. I dobrze, bo gdyby to była płyta podbita elektroniką, nie znalazła by się w ogóle w recenzjach Fabryki ;)

Po pierwszym, drugim, dziesiątym przesłuchaniu nadal uważam, że "Pig Inside" podoba mi się najbardziej, jego brzmienie jest industrialno-rockowe, z ciekawą strukturą, chłodnymi samplami i warstwowo nałożonymi gitarami. Z innych interesujących utworów warto wspomnieć nieco kabaretowy "All For Nothing" (nie wiem dlaczego akurat, kiedy słucham Klausa w tym utworze, przychodzi mi na myśl wizerunek Aleksa z "Mechanicznej Pomarańczy"), "Narcotica", i tytułowy "Full Speed Ahead" (jednakże nie jest to jakaś ekstremalna "jazda", jak sugerowałby tytuł). Na albumie znajduje się także cover "Come Together", a oryginał należy oczywiście do The Beatles (Abbey Road, 1969).
Ostatni utwór "Grace" przynosi zimno-falowe brzmienie starych nagrań The Sisters of Mercy i Joy Division.

Full Speed Ahead został zmasterowany przez Enrico Mercaldi'ego, który ma za sobą pracę nad płytami np. Depeche Mode, Placebo czy Moby'go. Album polecany bardziej fanom rocka ogólnie, niż rocka industrialnego sensu stricto. (NINa, 11/09/2010)

---

Down to Heaven |Fanoe, 2008|

1. Down To Heaven, 2. I Am, 3. Sweet Nothing, 4. Skin And Bones, 5. Passion, 6. Medicine Man, 7. Burn In Hell, 8. Lover Undercover, 9. One More Day, 10. Innocent

Na kolejną, drugą w dyskografii Fanoe płytę zespół nie kazał czekać nam za długo. Roczna przerwa zaowocowała albumem skonstruowanym podobnie jak Empire Dirt, pełnym brudnych, gitarowych riffów, wykrzyczanych tekstów i industrialnych sampli w tle. Na pewno spodoba się fanom Nine Inch Nails, ale także Marilyn Manson, noise rocka, a może i muzyki cold wave. Klaus Fanoe ma bardzo charakterystyczny sposób śpiewania, więc jeśli raz go usłyszycie, to na pewno zapamiętacie jego głos. Osobiście bardzo spodobał mi się utwór Lover Undercover, już pomijam jego powtarzającą się i dosyć prostą rytmikę, ale to co przyciąga, to bardzo gęsta struktura, ‘jęczące’ gitary, i to co dzieje się pod koniec utworu, jakieś szaleństwo na samplerach, można to było nieco dłużej pociągnąć ale i tak robi wrażenie. Ponad to bardzo ładnie wchodzi w kolejkę następny utwór One More Day, który kontynuuje klimat Lover Undercover. Także singlowy utwór Skin And Bones brzmi bardzo satysfakcjonująco i przemawia za przyznaniem Fanoe wysokiej noty.
Zarówno nagrania, oprawę graficzną i stronę internetową Fanoe cechuje pełen profesjonalizm. Płyta dostarczana jest w gustownie zaprojektowanym digipacku, z dominującym wizerunkiem różnych odmian kaktusów, a zwłaszcza ich kolców. (NINa)

---

Empire Dirt |2006, Fanoe|

Alive, Take It Away, Naked, Empire Dirt, Invisible, Excess, Star, Battlefield, Mistress, Part, Suenos, Every Inch, Ocean,Zero

Szwajcarska scena alternatywna nie jest mi zbyt znana poza doskonałym The Young Gods. Zespół Fanoe zostawił mi kiedyś komentarz w shoutboxie Fabryki, aby zerknąć na ich stronę internetową. Później znalazłam ich na Myspace i zdecydowałam się wesprzeć ich poczynania, ze względu na bardzo dobrze zagrany rock industrialny. Owszem, słychać, że inspirowali się NIN, Stabbing Westward, Sulphurem i Numbem ale cala reszta to ich własna kreatywność. Płyta 'Empire Dirt' to bardzo profesjonalne wydawnictwo, z dobrą poligrafią i wysokiej jakości dźwiękiem. Czternaście utworów odkrywa rzeczywisty potencjał muzyków, a już szczególnie warto zwrócić uwagę na takie utwory jak 'Alive', 'Empire Dirt' czy też 'Invisible'. 'Star' przypomina mi jakieś mroczne wibracje znane z płyt The Sisters of Mercy zmiksowane z tematami z 'The Downward Spiral' NIN. 'Mistress' ma w sobie coś, co powinno spodobać się fanom Marilyn Manson, a w 'Suenos' słychać echa twórczości Bauhausu. Muzyka Fanoe jest w głównej mierze gitarowa z dobrze wyważonym samplingiem i normalnymi wokalami, bez tych nudnych przesterów. Ich muzyka brzmi bardzo rockowo, profesjonalnie i pociągająco. Byłoby miło, gdyby media poświęciły temu zespołowi więcej uwagi, bo jest wart każdej promocji. Byłoby też fajnie, gdyby ich następne wydawnictwo brzmiało tak ciekawie jak 'Empire Dirt', bo to na prawdę obiecujący debiut. (NINa)

---

Oficjalna strona | Last.FM | Discogs | Myspace