Hesitation Marks |Columbia, 2013| {Halo 28}

01. The Eater of Dreams, 02. Copy of A, 03. Came Back Haunted, 04. Find My Way, 05. All Time Low, 06. Disappointed, 07. Everything, 08. Satellite, 09. Various Methods of Escape, 10. Running, 11. I Would for You, 12. In Two, 13. While I'm Still Here, 14. Black Noise

W przeciwieństwie do mało wymagających pochlebców, zajmę tu radykalne stanowisko, bo byłam fanką NIN prawie od samego początku ich kariery, aż do 2000 r. Od kilkunastu lat nie można już interpretować muzyki Nine Inch Nails w kontekście rocka industrialnego, jakiemu sam nadal kształt w latach 90-tych, a mimo tego media oraz piraci muzyczni upierdliwe klasyfikują NIN w tej kategorii. Najnowszy album zawierający niestety aż 14 utworów, to zbieranina popowo-elektronicznych piosenek przeznaczonych dla mas, które nie posiadają wyrobionego gustu muzycznego. Musiałam się zmuszać do słuchania tych bezwartościowych piosenek (dokładnie, piosenek) i bierze mnie obrzydzenie na samo wspomnienie tego procesu. Jeśli w muzyce nie ma atmosfery, to nie ma w niej duszy, a taki brak całkowicie ją dyskwalifikuje.

Hesitation Marks, to kolejna próba wyciągnięcia pieniędzy od fanów NIN, posługując się szumną przykrywką 'Nine Inch Nails powraca z nową płytą!!!' i oferując im złudne nadzieje. Ponad to, według Trenta, płyta ma w jakiś magiczny sposób nawiązywać do... The Downward Spiral. Ten sam artysta Russel Mills zaprojektował okładkę, tytuł i nazwa zespołu zilustrowane są czcionką dobrze znaną już fanom NIN, a na dodatek, album zmasterował Tom Baker. I to są jedyne podobieństwa. Media jednak chętnie podchwyciły temat, liżąc tyłek Reznora w pochlebnych recenzjach. Magazyny agregujące treści i nie zajmujące się ambitną stroną muzyki liczą na zdobycie nowych czytelników i powiązanych z tym korzyści. Przecież, jeśli Trent łaskawie opublikuje linka do takiego artykułu na swoim Fejsie, to te miliony, które podążają za Trentem odwiedzą także i przypadkowy magazyn. Efekt jest taki, że czytelnicy popłynęli z falą i powtarzają to, co sugerują im recenzje.

Szczytem pazerności jest jednak wydawanie albumu w tak wielu formatach (CD, digipack, deluxe, winyl, wersja na rynek japoński i australijski - ta ostatnia istnieje jako 'wersja zmasterowana dla audiofilów'!). Nie wiem, co można usprawnić w złej muzyce i jakie korzyści mają mieć z tego audiofile, którzy przecież nie słuchają muzyki dla samego, krystalicznie czystego dźwięku, ale i treści. Ta beznadziejna płyta mogła być równie dobrze rozdana za darmo. Ponad to, wydaje mi się jednak, że uparty i dumny z siebie Reznor zrobiłby lepiej, gdyby zamiast Adriana Belew (King Crimson, gościnnie na kilku poprzednich NIN) czy Erica Avery'ego (Jane's Addiction, Garbage) zaprosił w trasę Lady Gagę, Rihannę albo J. Biebera. Żaden to wstyd. Już nie.

Płyta nie warta uwagi, więc i nie ma się co o niej rozpisywać. Ocena: zero gwiazdek. Lepiej kupić sobie parę zimowych butów.

(Katarzyna NINa Górnisiewicz, Fabryka Music Magazine, 07/09/2013. Krótka, darmowa recenzja. Zobacz notę o prawach autorskich)