Jeśli ja, czy któryś z współpracujących z Fabryką recenzentów mielibyśmy jeździć po różnych miastach lub państwa i robić wywiady samodzielnie, to dostęp do Fabryki byłby płatny, i to sporo. Podróżowanie kosztuje więcej niż wstęp na koncert, a do tego nierzadko dochodzą koszty noclegu itd. Nie mogę też wysłać przypadkowej osoby, która akurat mieszka w mieście, gdzie dany koncert się odbywa, bo nie mogę ryzykować wiarygodności tej osoby i jej motywów dostania się na koncert bez biletu, ale z presspasem Fabryki, jako reprezentant/ka magazynu; chodzi o wrażenie zespołu przy pierwszym kontakcie.
Wykonanie telefonu za granicę też kosztuje, a jakość rozmów internetowych przez komunikatory głosowe pozostawia wiele do życzenia, bo zrywanie połączeń jest męczące. Pozostaje więc tekst, który jak dla mnie, i myślę, że dla wielu zespołów jest opcją najłatwiejszą. Muzyk, odpowiadając na pytania zadane w taki sposób, może opóźnić wysłanie e-maila, a przed wysłaniem może przemyśleć i zmienić, to co wcześniej napisał itd. Nie jest to możliwe w przypadku robionych na szybko wywiadów na żywo. Także moja praca edytorska jest ułatwiona, a publikacja przyspieszona, bo nie muszę spisywać niczego z taśmy i szukać po słownikach czy dany muzyk wypowiedział to słowo, które chyba usłyszałam. Kopiuję i wklejam, a wywiad może być opublikowany następnego dnia po otrzymaniu go na e-mail.

Nie próbowałam. Moje zainteresowanie NIN skończyło się wraz z wydaniem przez nich tej słabiutkiej płyty Things Falling Apart, a gwoździem do trumny była zmiana brzmień na The Fragile; wtedy już wiedziałam, że nic nie będzie takie jak przedtem, że Reznora opuściło napięcie i ambicje na rzecz dużych liczb. Tak samo nie pojawiłam się na jedynym koncercie NIN w Polsce, mimo że miałam ważny bilet. Uznałam, że nie chcę oglądać zespołu takim, jakim go już nie lubię i nie słucham. Z trudem udałoby mi się wymienić ostatnich muzyków grających w NIN, oraz tytuły utworów z ostatnich kilku płyt. Natomiast takie nazwiska jak Charlie Clouser, Richard Patrick czy Danny Lohner, oraz tytuły jak Something I Can Never Have, Wish, Last, Gave Up, Heresy, Ruiner, Burn czy Driver Down będę pamiętała zawsze, i nie bez przyczyny. A nicka sobie zachowam z szacunku dla płyt wydanych przed 2000 r. ;)

Obecnie, magazyn Fabryka skończył z tą formą promocji, z powodu niemiłych sytuacji związanych z nieotrzymywaniem odpowiedzi na pytania, których przygotowanie zabiera ok. 5 dni włączając w to samo przeszukiwanie Internetu na temat danego artysty i czytania poprzednio udzielonych wywiadów, aby nie powielać tych samych pytań. Tacy muzycy zgodzili się na przeprowadzenie wywiadów, lub też nawet sami je zaproponowali, a następnie nie raczyli nawet odpisać na emaila i wytłumaczyć się, dlaczego nagle zmienili zdanie.

Jeśli jednak zdecydujesz się zamówić recenzję płyty lub EP (nie pojedynczego utworu) lub kupisz miejsce reklamowe w magazynie na min. 2 tygodnie, to wywiad w skróconej formie (5 pytań, tylko e-mail) możemy przeprowadzić z Tobą gratis. Zostanie on potraktowany jako materiał na bazie licencji z wykorzystaniem na cele komercyjne (czyli: ustalasz wygodne tematy, lub zostawiasz tą kwestię nam, a cały wywiad może być użyty przez Ciebie w celach promocyjnych i komercyjnych, np. dla rekomendacji sprzedaży swojej muzyki, koncertów itp.)
Zostanie on opublikowany albo w Fabryce (jeśli Twoja muzyka pasuje do tematyki magazynu), albo na Google+ Interviews (strona po angielsku).
Napisz do nas, jeśli jesteś zainteresowana/y taką formą promocji własnej twórczości.