Burning In Water, Drowning In Flame |Metal Blade, 1992|

01. Orifice, 02. Burning In Water, Drowning In Flame, 03. Cold Angel Press, 04. Charlemagne, 05. Gemini, 06. Indestructible, 07. Feast, 08. Once Alive, 09. Sympathy For The Devil, 10. Poisonous, 11. Prey Flesh

Debiutancki album Teksańczyków ze Skrew przynosi sławne nazwiska, thrashowe riffy gitar... i nieco po amatorsku brzmiący industrial. Te cechy da się jednak łatwo wytłumaczyć. Skrew, jako kolejny projekt gitarzysty i wokalisty Adama Grossmana powstał z popiołów jego eksperymentalno-thrashowej grupy Angkor Wat. Z tego zespołu wywodzi się też paru innych muzyków, jak pochodzący z tego samego teksańskiego miasta Corpus Christi i ówczesny kolega Adama, gitarzysta Danny Lohner (Nine Inch Nails, Reinholder) oraz Mike Titsworth, który przewodził grupie Pail, a obecnie współtworzy projekt Dolphin Teeth.

Kiedy w 1990 r. Angor Wat zakończył działalność, niektórzy z muzyków kontynuowali rozwijanie swoich pasji wraz z nowo powstała grupą Skrew. Na potrzeby nagrania pierwszej płyty, zaproszono do współpracy kilku znajomych artystów, zyskujących wtedy na popularności wraz z dojrzewaniem sceny metalowo-industrialnej, jak Al’a Jourgensena (Ministry, Buck Satan & The 666 Shooters), Phila Owena (The Skatenigs, Revolting Cocks), Mike’a Scaccia (Ministry, Rigor Mortis) i Jima Marcusa (Die Warzau).
Jeśli chodzi o elektronikę, mówimy o początku lat 90-tych, kiedy muzyki nie tworzyło się i miksowało za pomocą komputerów w domowych studiach nagraniowych, ale na analogowych syntezatorach, samplerach i konsolach mikserskich o bardzo podstawowych funkcjach. Brzmienie sampli, o które wzbogacono tła utworów czuć więc starzyzną.

Na albumie znajdują się dwie grupy utworów. Pierwszą charakteryzują mroczne i ciężkie klimaty wkomponowane w takie utwory, jak Orfice, Cold Angel Press i Feast. Druga grupa zawiera więcej dynamiki i agresji, tak więc do niej można zaliczyć Gemini (ciekawostka: Adam jest zodiakalnym Bliźniakiem), Once Alive, Charlemagne z zaakcentowaną linią basu, black metalowy Indestructible, tytułowy Burning In Water, Drowning In Flame oraz trudny do rozpoznania cover utworu The Rolling Stones Sympathy For The Devil.
Poisonous jest tutaj odmieńcem z powodu DJ-skich scratchy i rapowania, ale na uwagę zasługuje kończący płytę Prey Flesh, w którym wokale Jima Marcusa dokładnie odzwierciedlają charakterystyczny głos Douglasa McCarthy’ego z Nitzer Ebb nawet, jeśli taki zabieg nie był planowany.
Burning In Water, Drowning In Flame to także najbardziej hałaśliwa płyta z całej dotychczasowej dyskografii Skrew, gdzie mocnym akcentem są gitary i wokale, ale mastering pozostawia wiele do życzenia.

Ta reaktywowana w 2010 r. grupa wydaje się zataczać koło wraz z wydaniem najnowszej płyty pt. Universal Immolation, wracając do swojego pierwotnego, thrashowo-industrialnego brzmienia. (Aktualizacja 02.01.2012, NINa)

Ocena: 2.5