vs. General Failure |BitRiot, 2009, +++|

01. Defrosted, 02. Abort, 03. Don't Quit Your Day Job, 04. I've Sold Your Organs On The Black Market To Finance The Purchase Of A Used Minivan, 05. Retry, 06. The Droids You're Looking For, 07. Bitch Stole My Time Machine, 08. Ignore, 09. Unleash The Kraken, 10. Monsters Of The Modern Age, 11. Ice Brigade, 12. Refrozen, 13. Fail

Everything Goes Cold to zespół nowej generacji muzyki elektroniczno-rockowej z dobrze opracowaną strategią i charakterystycznym motywem graficznym, którym jest... wściekła lodówka, pojawiająca się na większości materiałów reklamowych, a zaprojektowana przez ilustratora Andrew Yanga (stitchmind.com). Nie mam wątpliwości, że komiksowe naleciałości świadczą o psychologicznym dystansie, jaki Eric Gottesman wraz z muzykami koncertowymi mają do tego projektu.
Pewnego rodzaju oryginalność, to także rozpoczęcie kariery pod szyldem EGC i debiutancka płyta (2008) wypełniona... remiksami, która od razu wzbudziła zainteresowanie mediów jak i słuchaczy. W tym samym roku pojawiły się propozycje wspólnych koncertów (MLWTTK, SMP, Dismantled, 16volt, Bella Morte, Mankind is Obsolete, Babyland, Combichrist, Caustic itd.) i kontrakt płytowy podpisany rok później z także młodą jeszcze, ale obiecującą wytwórnią BitRiot, gałęzią chicagowskiego WaxTrax 2.
Wreszcie w „remiksowym” roku A.D. 2009 pojawia się konkretna, nie-remiksowa płyta zawierająca szereg utworów znanych z Prepare To Be Refrigerated, ale w oryginalnych wersjach, zmasterowanych przez Seibiolda (Hate Dept, Pigface) i z uczestnictwem takich muzyków jak Daniel Myer (Haujobb), Marco Visconti (Grendel, XP8), Dave Creadeau (Society Burning), J. Ned Kirby (Stromkern), Jason Bazinet (SMP), Kaine Delay
(Left Spine Down), Matt Fanale (Caustic), Tyler Newman (Battery Cage) oraz oczywiście samych muzyków EGC – Eric Gottesman, …

Album rozpoczyna nieco chilloutowe intro w stylu utworów Moby'ego, ale potem pojawiają się już utwory znane z poprzedniej płyty - agresywny „Abort” z mnóstwem sampli i wrzasku, „Don't Quit Your Day Job” inspirowany chyba muzyką 8-bitówek (w stylu Atari/Commodore); genialny tytuł (i wskazówka dla muzyków, że pewne style muzyki nie przynoszą pieniędzy), chociaż sam utwór nie jest zbyt ciekawy. Potem pojawia się bardzo rozpoznawany utwór o długim i intrygującym tytule „I've Sold Your Organs On The Black Market To Finance The Purchase Of A Used Minivan”, ale też nie takiej znów ciekawej zawartości, w zasadzie są refreny o wiele ciekawsze od zwrotek. Następnie „Retry” elektroniczno-gitarowa mieszanka z dużą dozą agresji, zwariowany „The Droids You're Looking For” i „ Bitch Stole My Time Machine” o wielorakich nastrojach. „Ice Brigade” niewątpliwie nadaje się na imprezy z powodu beatowej dynamiki, ale też bardzo fajnych, industrialno-rockowych gitar. Podobnie „Fail”, a utwór ten to już koncertowa i „radiowa” wizytówka EGC.

Można się tak zagłębiać w poszczególne utwory i analizować je z różnych perspektyw, ale jedno jest pewne – płyta jest wypełniona trzynastoma utworami, które budują odmienne nastroje. Utwory te nigdy nie pozostają do końca ciężkie, bo miejscami wstawione są dosyć miękkie syntezatory i sample. Mimo, że dominuje w nich mechaniczność i industrializm, to jeśli by oczyścić je z tych dodatków, pojawiłyby się całkiem popowe piosenki ze zwrotkami i refrenami.
Mam co prawda jedno ‘ale’ - można było zrobić z tej płyty koncept album, bo utwory są stworzone w określony sposób, ale „Refrozen” powinno było kończyć album i ładnie zazębiać się z Defrosted, pod względem zgodności znaczenia tytułów i dopasowania klimatu. Tymczasem to „Fail” kończy tą płytę i według mnie niezbyt tam pasuje, bo po nim powinien pojawić się „Refrozen”, lub nawet „Ignore” albo „Retry”. Niestety „Refrozen” został tak skonstruowany, że kończące go dźwięki zawierają już w sobie motywy z „Fail”,więc nic nie da celowa podmiana ich w playerze. No dobra, czepiam się ;)

Nie wiem na jak długi czas muzycy zaplanowali swoją strategię, bo może się okazać, że EGC jest zespołem działającym na przestrzeni kilku tylko (2-3) lat, ale ich pewnego rodzaju ‘komiksowość’ i próba stworzenia nowego brzmienia powinna spodobać się tym z Was, którzy wymagają od muzyki ironii i niezbyt skomplikowanej konstrukcji utworów, a także dążenia do przedstawienia własnych pomysłów na swój sposób.
Vs. General Failure i Prepare to Be Refrigerated stanowią jak dla mnie pewną całość i z łatwością mogły zostać wydane jako dwupłytowy album. Na pewno warto mieć je obydwie i miejmy nadzieję, że muzykom nie zabraknie pomysłów na następne albumy. (NINa)