Afear |2007, Og Doggio, +++|

01. Aabalsamifera Flaw, 02. Aarons Rod, 03. Abaddon Threads [Lyrics], 04. Absinthium Flow Ring, 05. Acannabinum Unfold, 06. Accession Budding, 07. Acetylene in Matryoshka, 08. Aelimifera Stacking, 09. Aepypterus Red H, 10. Aleatory Ode, 11. Alyrata Let Go, 12. Anomie Deeper Now, 13. Aphasia Leaf, 14. Apostasy Maestro, 15. Axiom Oblivion, 16. Ayrie Inside Out

Strach wynikający z początku, co sugerowałaby litera A? Czy może tylko zabawa z słownikiem? Jakkolwiek by nie analizować tytuły utworów i tytuł płyty, nie nasuwa mi się jakaś głębsza analiza, w tym wypadku należałoby się skupić bardziej na muzyce.

Był sobie kiedyś taki zespół HaloBlack, założony przez Bryana Blacka, który w 1996 r. wydał płytę Funky Hell. Brzmienia tej płyty przypominają mi niektóre z utworów zamieszczonych na Afear zespołu Bullets in a Burning Box, przede wszystkim pod postacią prostoty aranżacji, opartych na brzmieniu basu i dotknięciach strun wyliczonych w czasie niczym zgodnie z metronomem, a do tego szeptano-deklamowany tekst przepuszczony przez efekt zniekształcający (np. w Aabalsamifera Flaw). Różnica jest taka, że u Bullets in a Burning Box nastrój rośnie, a początkowo proste ścieżki każdego z instrumentów komplikują się, oczywiście w pewnym momencie znów wychodząc na prostą.

Odnośnie pozostałych utworów, idea jest mniej więcej podobna, jednakże chwilami pojawiają się też tematy stworzone na potrzeby gier komputerowych typu Diablo, a także gitarowy chaos znany z niektórych nagrań Nine Inch Nails. Ta walka między ścieżkami wokali, gitar, basu i beatu tworzy oryginalną i dobrze zaprojektowaną mieszankę. Nathanael Matthias Weiss śpiewa (czy raczej deklamuje teksty) w celowo infantylny sposób, nadając utworom psychotycznego charakteru.

Acetylene in Matryoshka prawie dotyka rock'n'rolla i hard rocka z przewodzącymi mu riffami gitar niczym w muzyce Stone Temple Pilots, wzbogaconych beatem oraz basem. Natomiast tego, czego mi brakuje i w tym i pozostałych nagraniach, to żywa perkusja, chociaż trudno wymagać od jednego człowieka, żeby grał na wszystkim. Tak, Bullets in a Burning Box to projekt jednoosobowy stworzony przez Kalifornijczyka, Nathanaela Matthiasa Weissa.

Aelimifera Stacking kontynuuje gitarowe brzmienie z Acetylene in Matryoshka, chociaż więcej tu drum'n'bassowych rytmów. Analogii można by szukać nieco w nagraniach wspomnianego już NIN, a także muzyki grunge i hard rocka lat 90-tych. Na płycie pojawia się zdecydowanie dużo oryginalnych aranżacji, eksperymentalnych mieszanek sampli i brzmień żywych gitar oraz basu, jak np. w Aepypterus Red H, Aleatory Ode, Apostasy Maestro.

Alyrata Let Go brzmi niczym kontynuacja Aabalsamifera Flaw pod kątem tej monotonnej i bardzo charakterystycznej linii basu. Jest tu jednocześnie więcej chaosu niż w pierwszym utworze, dochodzi inne brzmienie gitar, po czym utwór urywa się i jako Anomie Deeper Now kontynuuje już w przyspieszonym rytmie, z innymi samplami w tle.

Nie można odmówić Nathanaelowi muzycznego osłuchania i chęci do stworzenia czegoś nowego. To się czuje. Po przesłuchaniu płyty nie ogarnia jakiś wesoły nastrój, bo ta muzyka dotyka jednak innych sfer umysłu i niesie za sobą nieco schizofreniczne aspekty, ale jak wiemy, w schizofrenii nierzadko czai się geniusz. Nagrania wymagają skupienia na często połamanym rytmie, łatwo się zgubić, więc nie polecam do słuchania w czasie kierowania samochodem.

Poza HaloBlackiem nie przychodzą mi do głowy żadne inne analogie, ale też z braku osłuchania z muzyką ambientowo-industrialną (nie gitarową), i z tego powodu ciężko mi wyjaśnić, na czym polega istota stylu Bullets in a Burning Box. Muzyka tego projektu nie jest taneczną muzyką na imprezy. Musicie sami posłuchać, utworów jest aż 16-cie więc każdy powinien znaleźć coś interesującego. Płyta jest dostępna w opcji ściągnij za free albo zapłać kwotę według własnego uznania. (NINa)

http://bulletsburning.com/ | http://www.myspace.com/bulletsburning