From Beer To Eternity |AFM Records, 2013|

01. Hail To His Majesty (Peasants), 02. Punch in the Face, 03. PermaWar, 04. Perfect Storm, 05. Fairly Unbalanced, 06. The Horror, 07. Side F/X Include Mikey's Middle Finger (TV 4), 08. Lesson Unlearned, 09. Thanx But No Thanx, 10. Change of Luck, 11. Enjoy The Quiet, 12. PermaWar Remix, 13. Thanks For The Dub Remix

Alowi Jourgensenowi nie można odmówić inteligencji, ironii, a szczególnie doskonałej pamięci. Jeżeli jednak ktoś twierdzi, że nagrywa album dla siebie - dla samej frajdy, ale mimo to wprowadza go do kanałów dystrybucyjnych, sprzedaje i ostro promuje, to niestety jest hipokrytą. A tak wygląda sprawa z Ministry i ich From Beer To Eternity, 'ostatnim' albumem wydanym w pół roku po Relapse (2012), także szumnie zapowiadanym jako 'ostatni' w dyskografii. Mało tego, utwory zostały nagrane 'od zera' w ciągu zaledwie 19 dni.

Ministry najwyraźniej nie umie odejść z klasą, a wystarczyłoby spocząć po wydaniu, bardzo ciekawej zresztą biografii lidera Ministry pt. The Lost Gospels, przesiąkniętej szokującymi wydarzeniami z przeszłości, seksem, narkotykami i oczywiście rock'n'industrialem. Al, dla którego odzywka 'fuck you!' jest równoznaczna z 'cześć!', przyznaje w powyższej książce, że podczas nagrywania nowego albumu nie dało się odczuć napięcia wśród muzyków, co było dosyć nietypowym zjawiskiem w historii zespołu. Poprzednie albumy wiązały się z nadużyciami, kłótniami i narkotykami. Zamiast tego, podczas sesji nagraniowych na potrzeby From Beer To Eternity miało miejsce spokojne picie piwka, spontaniczna zabawa, żarciki i granie 'od serca'. Muzycy zapierali się, że nie chcieli powtarzać motywów zastosowanych na płytach Relapse i Psalm 69. Zgodnie stwierdzili, że najnowszy album Ministry, jest jednocześnie najlepszym w dotychczasowej dyskografii tej grupy. Czy to znany chwyt marketingowy? Dłużyzny znane z Relapse pojawiają się jednak w 'Punch in the Face', a nawiązania do albumu z 1992 r. można łatwo odnaleźć w utworach 'Fairly Unbalanced' i 'Side F/X Include Mikey's Middle Finger' - przekornie oznaczonym symbolem 'TV 4' (dla niewtajemniczonych - słynny, thrashowy utwór z Psalm 69 nosi tytuł 'TVII').

Kompozycja 'Perfect Storm' spodoba się wybrednym (czytaj: starym) fanom Ministry, bo naznaczona jest ciężkimi i mrocznymi akcentami oraz gitarowymi jazdami, tak bardzo charakterystycznymi dla płyt Filth Pig oraz Dark Side of The Spoon. Obok 'Perma War' i 'Punch in the Face', jest to według mnie najlepszy utwór na tym albumie. Ciekawie brzmi też 'Change of Luck', w którym jak może się wydawać, przypadkowo wprowadzony chórek jest tylko potwierdzeniem ironicznego podejścia Ministry do tworzonej przez siebie muzyki.

W sesji nagraniowej najnowszego albumu wzięli udział Sin Quirin (gitara), Aaron Rossi (perkusja), basista Tony Campos (Static-X) oraz gitarzysta Mike Scaccia (zmarł na zawał serca występując na scenie z Rigor Mortis, w kilka dni po sesji nagraniowej dla Ministry). Oznacza to, że z nowego składu zespołu zabrakło tylko Tommy'ego Victora (Prong). Bez wątpienia jednak każdy z muzyków, a także inżynierów dźwięku (w tym, nowy nabytek i ulubieniec Ala - Sammy D'Ambruoso), dołożył coś od siebie.
Muzyka na From Beer To Eternity brzmi miejscami bardzo nowatorsko, nierzadko balansując na granicy zaskoczenia. Utworów doprawionych tak nowoczesną (i niezbyt oryginalną) elektroniką można by się prędzej spodziewać po otwartej na eksperymenty grupie Skinny Puppy, niż znanym z radykalnego brzmienia Ministry.
Wśród takich kontrowersyjnych utworów, znajdują się elektroniczne 'Hail To His Majesty (Peasants)' i 'The Horror' oraz 'Lesson Unlearned' przywodzący na myśl klimaty lat 70-tych dzięki funkowym, damskim chórkom w stylu ABBY czy Diany Ross. Nic dodać, nic ująć - hicior. Poza tym, kompozycja 'Thanx But No Thanx' utrzymana jest w stylu reggae, jednakże aranżacje przełamane zostały doskonałym basem i ostrymi riffami gitar. Dodatkowo, utwór ten zawiera fragmenty poematu A Thanksgiving Prayer autorstwa postaci znanej i pośrednio wpływowej, jeśli chodzi o ideę samplingu w muzyce industrialnej, a mianowicie Williama S. Burroughs.

Na koniec, drobna refleksja nad okładką autorstwa fotografa Allana Amato. Ministry nigdy nie słynęło z oszałamiających okładek do płyt. Nie można odmówić im pewnych cech prowokacyjnych, nawiązujących do cynicznego zabarwienia utworów czy innych symbolicznych odniesień. Jednak już na Relapse (grafik jak powyżej) zaznaczyła się tendencja do ilustracyjnej amatorszczyzny, a co za tym idzie, wielu estetów narzekało na gnuśność designu. Tym razem, na okładce do From Beer To Eternity dominuje wszechpotężny (odchudzony i odmłodzony) Al, który niczym seksistowski guru trzyma na uwięzi (w rybackiej sieci!) kobiety - blondynkę, rudą i aż cztery brunetki - stadko seksownych groupies. Ilustracja, która ma podobno nawiązywać do poskramiania siedmiu grzechów głównych, rozdrażni feministki.

Używki (OK, twarde narkotyki) zniszczyły Ala, a pośrednio zabiły Scaccia'e oraz basistę Paula Ravena. Jakkolwiek lider Ministry przejdzie do Krainy Wiecznych Łowów, tak jego prochy mają już zapewnione miejsce w kosmosie. Stanie się to dzięki notatce w testamencie jego starego przyjaciela i jeszcze większego dziwaka, Williama S. Burroughs oraz finansom Ministry. Być może From Beer To Eternity przypadnie do serca zamiłowanym piwoszom, ale mnie, miłośniczki wina jakoś specjalnie nie rzucił na kolana.

(Katarzyna 'NINa' Górnisiewicz, Fabryka Music Magazine, 31.08.2013 r. Krótka, darmowa recenzja. Zobacz notę o prawach autorskich)
Relapse |AFM Records, 2012|

01. Ghouldiggers, 02. Double Tap, 03. FreeFall, 04. Kleptocracy, 05. United Forces, 06. 99 Percenters, 07. Relapse, 08. Weekend Warrior, 09. Git Up Get Out 'n Vote, 10. Bloodlust, 11. Relapse (Defibrillator Mix)

Czy pamiętacie polską komedię Poszukiwany, poszukiwana, w której padło słynne określenie "za mało cukru w cukrze"? Parafrazując, w przypadku Relapse odnosi się wrażenie, że słuchacz dostaje "za mało Ministry w Ministry", poczynając od rozczarowującej okładki po samą oprawę muzyczną.

Album jest dobrze wyprodukowany, brzmienie jest czyste i wyraźne. Słabość tego albumu tkwi w przerysowanych, mało intrygujących aranżacjach i bezwątkowych kompozycjach, którym brakuje głębi, zaangażowania, i które nie pobudzają szarych komórek w przeciwieństwie do poprzednich albumów tej grupy. Nawet ustawiczne krytykowanie amerykańskich konserwatystów powodowało, że słuchacz zaczynał szukać źródeł informacji, cytatów i klipów z wpadek republikańskich polityków z G.W. Bushem na czele. Na Relapse znajdują się wyłącznie melodie, rymowanki, hymny z dominującym "la-la-la", które próbowano zatuszować nadmiernie powtarzającymi się speed metalowymi solówkami. Z takich rozwiązań (i nadużywania słowa 'yeah' w tekstach) znany jest np. Rob Zombie.

Nienaganne solówki i riffy w wykonaniu poprzednich współpracowników grupy, jak Mike'a Scaccia (Rigor Mortis) i Tommy'ego Victora (Prong), basowe partie Tony'ego Camposa (Static-X) oraz beaty Aarona Rossi'ego (Prong) i (nieliczne) klawisze Johna Bechdela (Fear Factory) w takich utworach jak "United Forces", "Relapse" czy "Git Up Get Out 'n Vote" nie rekompensują niestety ułomności tych kompozycji. Ci muzycy dopasowali się do oczekiwań Al'a, co mogą potwierdzić sceny z sesji nagraniowych opublikowane na YouTube.
Więcej bojowego napięcia wprowadza natomiast były gitarzysta grupy, Sin Quirin (obecnie muzyk reaktywowanego American Head Charge) w utworze "Double Tap", niestety kompozycja utworu nie odbiega od nieciekawego schematu zastosowanego na całym Relapse.
Ciekawie natomiast brzmi "Bloodlust", ponieważ można rozróżnić w nim wszystkie obecne instrumenty, tempo jest wolniejsze, a sama kompozycja, mimo melodyjności jest konkretnie rozbudowana i dopracowana.

Tytułowy utwór "Relapse" jest może najbliższym ogólnej twórczości Ministry, chociaż wokale brzmią mało przekonująco i niezbyt agresywnie. Niestety 'mózg' grupy, niegdyś charyzmatyczny Al Jourgensen wypadł słabo. Zaczyna on przypominać głupkowato uśmiechniętą i ciągle silącą się na prowokacje marionetkę, jaką w wyniku nadużywania narkotyków stał się także Ozzy Osbourne. Al'owi wyraźnie nie chce się już nagrywać ostrej muzyki (patrz: świąteczna kolęda A.D. 2009*). Podczas gdy on sam ma frajdę z błaznowania, dawni fani przerzucają swoje fascynacje ku innym, metalowym zespołom, które poważnie podchodzą do swojej twórczości i utrzymują bezpośredni kontakt ze słuchaczami.

Mało tego, promujący płytę utwór "99 Percenters" odnosi się do amerykańskiego ruchu The Occupy, który wyraża protesty obywateli USA przeciwko bogaceniu się banków, manipulacjach Wall Street i ubożeniu klasy średniej. Idea ta przyciąga artystów chcących wykorzystać moment uwagi lub wesprzeć protestantów, jednakże ci inni twórcy udostępniają swoje utwory za darmo. Ministry natomiast nagrało utwór w celach komercyjnych. Jakie w tym wsparcie dla idei, albo ubożejących?

Ministry bardzo rzadko dopuszcza do swojego grona obcych muzyków. Na tej płycie pojawia się jednak inny wokalista. W dosyć ciekawie skomponowanym "Weekend Warrior" możemy usłyszeć Samuela D'Ambruoso, który współpracował wcześniej z Ministry w charakterze inżyniera dźwięku (obecny był na albumie Every Day Is Halloween - Greatest Tricks i w utworze "It's Always Christmas Time"). W dodatkowych, kobiecych i 'techniczno-komunikacyjnych' wokalach zaprezentowała się małżonka Ala - Angelina.

Najlepsza muzyka Ministry opierała się na powtórzeniach, w których nie było popowych melodii ("So What", "N.W.O.", "Just One Fix") i z tego tytułu, nadzieje (początkowo!) wzbudza "Kleptocracy". Pomimo ostrego i ciężkiego intro oraz powracających partii gitar, refreny rozmywają się w popowe melodie. Czarkę goryczy przepełnia zupełnie niepotrzebny, super-długi "Relapse (Defibrillator Mix)" utrzymany w tonie muzyki electro.

Nieograniczone powtórzenia oraz niepotrzebnie wydłużone aranżacje pojawiające się w każdej kompozycji powodują, że do zestawu jedenastu utworów nie chce się już powracać. Dlaczego jednak Ministry powróciło? Bo tak chcieli fani. Bo Al dorabia do emerytury. Bo reżyser FIX: The Ministry Movie twardo promuje dzieło swojego życia. Bo festiwale oferują kasę za występ, żeby tylko mieć nazwę Ministry na rozpisce. Bo znani muzycy chcieli mieć jeszcze jeden dobry wpis w CV i stworzyć dodatek do potężnej dyskografii *tego* Ministry zanim Al zapije się na śmierć (patrz: historia o wrzodach, wymiotach, utracie krwi i hospitalizacji w 2010, a także obciętym dużym palcu u nogi). Dalszą listę powodów można domniemywać.

Tak, chcieliśmy powrotu Ministry, takiego jaki znamy z jego najlepszych płyt (uwaga, liczba mnoga, co oznacza, że grupa nie wbiła się w historię industrialno-metalowej muzyki jednorazowym wyczynem!), ale z taką słabą formą, jaka charakteryzuje Relapse, niech już lepiej Ministry przejdzie na zasłużoną emeryturę. Grupa, która kiedyś nie musiała się specjalnie wysilać, aby przyciągnąć do siebie i fanów, i prasę, obecnie robi wszystko, żeby takowych ściągnąć ponownie, ale teraz brakuje w ich muzyce pierwotnej, prawdziwej złości.
Poza tym, szumne używanie etykiety "ojcowie metalu industrialnego" w kontekście tego albumu jest zmyłką i nadużyciem, podobnie jak Filter promował swój niedawny, słabiutki album Inevitable Relapse (sic!) porównując go do Shortbus, a który zawiera ich najbardziej znany utwór "Hey Man, Nice Shot". Ministry najwyraźniej zapomniało, jak się robi prawdziwy industrial metal, bo ta płyta jest speed-popowo-metalowa.
Łatwo też zauważyć, że te grupy, które w latach 90-tych wyniosły rock i metal industrialny do zauważalnego w mediach poziomu, a mam na myśli Nine Inch Nails i Ministry, niszczą swój wypracowany, niejako elitarny wizerunek przechodząc na muzykę mało ambitną i zrobioną 'dla wszystkich' zamiast założyć nowe zespoły, i co ważne, pod nowymi nazwami.

Efektownie nie oznacza efektywnie. Relapse jest jak kilkusekundowy fajerwerk, albo jak pięciominutowy stosunek w ocenie partnera oczekującego więcej, z powodu poprzednich i sukcesywnych igraszek. (Katarzyna 'NINa' Górnisiewicz, Fabryka Magazine, 29/03/2012)
*It’s Always Christmas Time YouTube
Cover-Up |13th Planet, 2008|

01. Under My Thumb (Rolling Stones), 02. Bang a Gong (T. Rex), 03. Radar Love (Golden Earing), 04. Space Truckin (Deep Purple), 05. Black Betty (Ram Jam), 06. Mississippi Queen (Mountain), 07. Just Got Paid (ZZ Top), 08. Roadhouse Blues (Doors), 09. Supernaut (Black Sabbath), 10. Lay Lady Lay (Bob Dylan), 11. What a Wonderful World (Louis Armstrong), 12. Untitled*, 13. Untitled**, 14. Untitled***
(* "What A Wonderful World" (First Part), ** "What A Wonderful World" (Second Part), *** "Stigmata (Outro)" (tekst recytowany)

To znamienne że Al, który wraz z Jello Biafrą zrobił kawałek 70's Rock Must Die nagrał dziś zestaw rockowych songów z tamtych czasów. Cover-Up skonfundował wielu odbiorców, pojawiły się pytania czy taka płyta jest w ogóle potrzebna, czy w obliczu informacji o końcu kariery jest to godne wielkiego 'rockera' pożegnanie. Cóż, wyprodukowane przez Ministry totalne solid body granie nie było nigdy 'rockiem' per se. Al nie był nigdy typem rasowego, owłosionego rockera z pretensjami. Ministry był zbyt nihilistyczny, cyniczny zbyt industrialny wreszcie.
Cover-Up zaczyna się brawurowo Under My Thumb Rolling Stones. I oczywiście jest to 'pokryte kowerami', zamaskowane Ministry, nie Stones. Kawałki klasyków rocka lub rock'n'rolla stają się tu jurne i witalne jak samo Ministry. Dokładnie wykorzystana oszałamiająca biegłość w rozpracowywaniu i piętnowaniu utworów innych wykonawców swoim brandem naprawdę imponuje. Bombastyczni giganci typu Deep Purple czy ZZ Top rozegrani zostają w thrash opętańczym tempie i z zabójcza ciężkością. Nie potrzeba dodawać że, jak zawsze, odbywa się to przy użyciu cholerycznych riffów, maniakalnych solówek, ścian harsh hałasu. Ministry to łupanie i miazga i nie zmienia się to nawet na chwilę.

Część materiału, kapitalne wykonania Lay Lady Lay Boba Dylana czy Supernaut Black Sabbath były znane już z wcześniejszych dokonań Ala i spółki 'spiskowców'. Tutaj kompletnym bang jest dla mnie Wonderful World Louisa Armstronga. Sprokurowane przez Ala Jourgensena wariacje na temat oryginału brzmią jak kowbojski hymn do ziemi obiecanej i sumują się na bezlitośnie cyniczną i przewrotną kodę tego albumu. Ministry nie byliby sobą bez dodatkowego żartu. Jako ultimate bonus słychać wyśpiewany, głosem jakiegoś lalusia a capella utwór samego Ministry - Stigmata.

Nie mam wątpliwości, ten album jest naprawdę OK i nosi znamiona dobrego konceptu. Nie należy go traktować zbyt serio. Był zrobiony for fun i tym bardziej mogę go polecić wszystkim. (Wiktor Skok)
The Last Sucker |13th Planet, 2007|

01. Let's Go, 02. Watch Yourself, 03. Life is Good, 04. The Dick Song, 05. The Last Sucker, 06. No Glory, 07. Death & Destruction, 08. Roadhouse Blues, 09. Die in A Crash, 10. End of Days (Pt. 1), 11. End of Days (Pt. 2)

Zwarta, groźna i bez hamulców. To na temat najnowszej płyty Ministry, zespołu będącego podwaliną dla amerykańskiego metalu industrialnego. Na The Last Sucker nie ma czegoś takiego jak stopniowe dochodzenie do najlepszych lub najbardziej agresywnych utworów ukrytych gdzieś w środku płyty. Od razu dostajemy w pysk. Let's Go? OK, idziemy.

Watch Yourself z szybkim tempem, gęsta perkusją, gitarami w wykonaniu Tommy'ego Victora (Prong), rytmika basu Paula Ravena (Killing Joke, Prong) i tak typowe, agresywno-mechaniczne wokale Ala. Dalej, Life is Good, miazga. Unisono gitar i basu rozdwaja się, wchodzi Jourgensen jak zwykle robi wrażenie. The Dick Song to głównie nałożone na siebie gitary i dialogi prześmiewające, jak się można domyślać, prezydenta George'a W. Busha, a to już 'standardowa zagrywka' w wykonaniu Ministry.

Tytułowy The Last Sucker może nie jest najlepszym utworem na płycie, bo brzmi dosyć monotonnie, brakuje mu szaleństwa, ale np. następujący po nim No Glory należy do tych utworów z bardzo szybka rytmiką. Jeszcze szybszy jest Death and Destruction - nie wiem co dzieje się z publicznością, kiedy wykonują ten kawałek na żywo, ale brzmi jak podkład pod niezłą orgię ;) Roadhouse Blues, w wykonaniu Ministry to mieszanka hard rocka i oczywiście metalu industrialnego, a w oryginale utwór rockowo-bluesowy autorstwa The Doors. Bardzo fajne wykonanie zwłaszcza z harmonijką, na której zagrał Al. Die in a Crash to dosyć punkowy utwór z industrialnymi samplami, czuć tu ducha The Clash i Sex Pistols.

No i na koniec The End of Days Part 1 i Part 2, mistrzowskie wykonanie, siła, potęga, bunt części pierwszej i przepiękna, melodyjna choć niepozbawiona pazura część druga utworu, przy której chce się płakać, biorąc pod uwagę, że The Last Sucker jest zapowiadany jako płyta ostatnia w twórczości Ministry. Ten utwór to już bardziej temat muzyczny, dobry na wykorzystanie np. w dokumentalnym filmie o Ministry, w momencie, gdzie pojawiają się już końcowe napisy, a oglądającemu pozostaje jedynie żal, że TAKI zespół postanawia zakończyć działalność. "Industrial complex... " Powiązanie ostatniego utworu z pierwszym może brzmieniowo nie jest udane, ale ideologicznie na pewno tak - coś się kończy, by coś nowego mogło mieć miejsce na rozwój.

Wizja Ala odnośnie Ministry nie zmieniła się od lat i w niej, a także uporze Ala tkwi siła zespołu, który przecież przeszedł już znaczne zmiany składu i wydawało się, że po odejściu Paula Barkera zespół straci na wartości. Co prawda jak dla mnie płyty Ministry z okresu po odejściu Paula nie były najlepsze, były za bardzo trashowe a za mało industrialne, brakowało im jakiejś głębi. Brzmiały jak odreagowanie stresu. The Last Sucker jest inny, chociaż nosi ślady wszystkich poprzednich wydawnictw, no z wyjątkiem nawiązań With Sympathy i Twich. W nagraniu tej płyty wzięli udział też, poza Victorem i Ravenem - Sin Quirin (Revolting Cocks) i Burton C. Bell (Fear Factory, AotW).

The Last Sucker to czwarta, najlepsza płyta Ministry, mieszcząca się pomiędzy Psam 69, The Land of Rape and Honey i The Mind Is a Terrible Thing To Taste, i którą z przyjemnością polecam. To także płyta, jak już wyżej wspomniałam, zapowiadana początkowo jako finalna płyta Ministry, po której zespół ma zostać rozwiązany. Ciężko w to uwierzyć, a w dodatku w jakiś czas później pojawiła się informacja, że Al pracuje nad płytą z coverami, by dopiero po jej wydaniu skoncentrować się nad swoim labelem 13th Planet, dla której ostatnio nagrywa np. Prong. Zobaczymy, bo jakoś nie chce mi się wierzyć, że ktoś, kto spędził ponad 30 lat na scenie, podziwiany i wzbudzający kontrowersje zdecydował się na objęcie mniej eksponowanej pozycji - właściciela swojego biznesu i producenta nagrań. Jedno jest pewne, jeśli Al ma wizję, będzie ją uparcie realizował, a o skutkach tej wizji na pewno niedługo się przekonamy. (NINa)
Rio Grande Blood |13th Planet Records, 2006|

01. Rio Grande Blood, 02. Senor Peligro, 03. Ganggreen, 04. Fear (Is Big Business), 05. Lieslieslies, 06. The Great Satan (Remix), 07. Yellow Cake, 08. Pelestina, 09. Ass Clown (Featuring Jello Biafra), 10. Khyber Pass, 11. Bonus

Najnowsza plyta Ministry nacechowana jest innym brzmieniem gitar i prawie niedostrzegalnym, a tak akcentowanym niegdyś basem Paula Barkera, który dodawał nagraniom Ministry dobrej dynamiki. Inny skład zespołu to głównie bardzo ostre, metalowe brzmienie. Myślę, że ta płyta ukazała się za szybko i na nowe brzmienie Ministry miała wpływ zmiana muzyków: gitarzysta Tommy Victor (Prong, ex-Danzig), na basie Paul Raven (Killing Joke) i na perkusji Mark Baker, oraz specjalny gość (z którym Jourgensen gral w Lard) - Jello Biafra (ex-Dead Kennedys) i Sgt. Major.

Za pierwszym przesłuchaniem może nie spodobać się komuś, kto albo zaczął poznawanie od Psalm 69 albo od Twitch. Rio De Grande jest bliższa płytom Houses of the Molé oraz Animositisomina. Pod kątem tekstów jak zwykle poruszana jest tematyka USA, wojny z Irakiem i złych rządów Busha. Ministry jako zagorzaly przeciwnik swojego prezydenta już od paru plyt troche męczy nas nadmiarem polityki w swoich tekstach, co ewidentnie słyszalne jest w takich utworach jak Rio Grande Blood i w ostatnim, bonusowym tracku. Najlepszy utwór - brak. No chyba, żeby ze względu na sentyment podkreślić Yellow Cake, bo jest tak typowy dla Ministry i tak gorąco-zimny, że nie sposób nie rozpoznać, kto jest jego autorem ;) (NINa)
Rantology |Sanctuary Records, 2005|

01. No W (Redux), 02. The Great Satan, 03. Wrong (Update Mix), 04. N.W.O. (Update Mix), 05. Stigmata (Update Mix), 06. Waiting, 07. Warp City (Alternate Mix), 08. Jesus Built My Hotrod (Update Mix), 09. Bad Blood (Alternate Mix), 10. Animosity, 11. Unsung (Alternate Mix), 12. Bloodlines, 13. Psalm 69 (Live In Paris), 14. Thieves (Live In Seattle), 15. The Fall (Live In London)

Nie macie się o co obawiać, zmiany są niewielkie. Rantology to płyta z remiksami i jednocześnie płyta przekrojowa przez 25 lat działalności zespołu. Pokazuje ciągle to samo Ministry, z punkową zadziornością i ostrymi, gitarowymi riffami. Nie znajdziemy tu jednakże żadnych odniesień ani do With Sympathy, ani do Twitch ani nawet do The Land of Rape and Honey; co do pierwszej, to nie ma się co dziwić - zespół odcina się od dyskotekowej muzyki jaką przyszło im wtedy grać; Twitch zostało zremasterowane i wydane pod tytułem Twitched. Na Rantology są dwa utwory, które nie znalazły się (jeszcze) na żadnej płycie, myślę tu o "Great Satan" - przedsmaku nowej płyty, która ma się ukazać w 2006r. - utwór ostry, bazujący na wypracowanym na dwóch ostatnich płytach brzmieniu, plus parę gitarowych solówek. Druga z nowości to Bloodlines, nagrana w 2004r. na potrzeby gry Bloodlines (RPG o wampirach ;)) Ciekawym zakończeniem płyty jest koncertowy utwór The Fall (koncertówki brzmią tu na szczęście jak studyjne nagrania), w bardzo ciekawej aranżacji. Może trochę nie pasuje klimatycznie do charakteru Rantology, ale zmiany co do oryginału są tu chyba najbardziej słyszalne. (NINa)
Houses Of The Mole |Sanctuary Records, 2004|

01. No W, 02. Waiting, 03. Worthless, 04. Wrong, 05. Warp City, 06. WTV, 07. World, 08. WKYJ, 09. Worm, 10. Psalm 23 (Bonus Track), 11. Walrus (Bonus Track)

No i pięknie! :-) Po paru dręczących uszy (i psychikę) płytach, Ministry wydało album jak najbardziej przypominający swoje wcześniejsze dokonania, przez które stał się zespołem związanym z rockiem-metalem industrialnym i kojarzony był z muzyką drapieżną, agresywną, buntowniczą. Taki sam klimat ma płyta Houses of The Mole. Wystarczy wysłuchać utworów No W, Waiting, Worthless czy Wrong. Jak widać, Ministry nadal pozostało ironiczne, 95% tytułów utworów zaczyna się na literę "W" i żeby było śmieszniej to utwór 1, "nie zaczyna się na W" ;-D Z spokojniejszych klimatów polecam World i Worm. Zarówno wymowa płyty jak i klip do No W utrzymany jest w charakterze antybushowskim. (NINa)
Animositisomina |Sanctuary Records, 2003|

01. Animosity, 02. Unsung, 03. Piss (Ministry), 04. Lockbox, 05. Broken, 06. The Light Pours Out Of Me, 07. Shove, 08. Impossible, 09. Stolen, 10. Leper

Poza tytułem jest to płyta baaardzo dobra. W starym stylu, mocna, ostra, surowa; łączy to, co było przed Filth Pig i to, co pojawiło się w okolicach Dark Side of... Nałożone na siebie przesterowane wokale, transowa atmosfera, metalowe riffy gitar, sprzężenia zwrotne... Jest to szaleństwo, którego mi brakowało na płytach wydanych po 1996r. a które mnie przyciągnęło do muzyki Ministry w ogóle. To dobrze, że po wydaniu materiału z koncertu i epizodu The Best Of, można się było doczekać na tak doskonałą płytę. I po raz pierwszy w swojej historii Ministry dodało we wkładce teksty utworów. Do tej pory odpowiedzialny za teksty Jourgensen uważał, że interpretacja należy do słuchacza - zrozumie tyle ile usłyszy.

Wraz z nową płytą dostajemy 10 ostrych, transowych utworów, z których najbardziej zajawiły mnie dwa: 6 - stare brzmienie, może jeszcze nawiązujące do punk i cold wave z lat 80tych, stara surowość i dodatki w stylu hendrixowskich riffów prosto z Woodstock. Grupa New Model Army też byłaby zadowolona: marszowe tempo, punkowa prostota. W rzeczywistości nie jestem daleko od porównań - 'The Light Pours Out Of Me' to cover utworu grupy Magazine, działającej właśnie na początku lat 80-tych. Wybór takiego utworu nie wydaje się dziwny, zważywszy na to, że i Jourgensen i Barker w młodości słuchali dużo nowofalowego punk rocka (Wire, Killing Joke, The Slits). Z kolei utwór 'Shove' pokazuje prostotę zestawienia surowych dźwięków generowanych przez bas i ponure brzmienie wokalu. No jednym słowem ta płyta jest jak transowa i agresywna apokalipsa. Ponad to przejście do wytwórni wydającej nagrania metalowych wykonawców, Pitch Shifter też się tam przeniósł. (NINa)
Twitched |Radioactive, 2003|

01. Just Like You, 02. We Believe, 03. The Angel, 04. Isle of Man (Version 1) [previously unreleased], 05. Over The Shoulder, 06. Possession [previously unreleased], 07. Abortive [previously unreleased], 08. Twitch (Part 1) [previously unreleased], 09. The Angel (Short Version) [previously unreleased], 10. Over the Shoulder (Extended Version), 11. Isle of Man (Version 2), 12. Twitch (Version 2)

Osobiście uważam, że odgrzewanie starych albumów grup, które do momentu wydania re-masterów płyty, jak to ma miejsce w przypadku Twitched, zostały już dostrzeżone zarówno przez fanów i wysoko usytuowane media, ma dwa cele: kasa i edukacja. O kasie dyskutować nie potrzeba, a cel edukacyjny jest już bardziej ambitny, w miejsce nagrywania całkiem nowych utworów. Ministry przyciągnęło do siebie wiele osób, pochodzących z subkultur metalowych, rockowych i elektronicznych. Ten nieoficjalny i podobno nieautoryzowany re-master ukazał się w 2003 r., a więc siedemnaście lat po wydaniu oryginału. W tym czasie, grupa na bieżąco tworzyła nowe płyty (poza paroma wyjątkami) i ich muzyka docierała do coraz nowych słuchaczy. Stare płyty nie były na topie, więc znalazł się ktoś, kto chciał je wypromować, w nowej rzeczywistości i z użyciem nowych środków przekazu.
Na albumie tym znalazły się, poza oryginalnym i poprawionym zestawem oryginalnych utworów, także bonusy w postaci utworów wcześniej nie wydanych („Isle of Man (Ver. 1)”, „Possession”, „Twitch (Part 1)”) B-side'ów i remiksów oraz utwór „Abortive” w niewydanej wcześniej wersji, (oryginalnie opublikowany w 1988 r. na płycie The Land of Rape and Honey).
Gratka dla kolekcjonerów, chociaż osobiście męczy mnie przebijanie się przez poszczególne wersje utworów. (NINa, 05/06/2011)
The Greates Fits |Warner Bros, 2001|

01. What About Us?, 02. Stigmata, 03. The Land of Rape and Honey, 04. Thieves, 05. So What [Live], 06. N.W.O., 07. Just One Fix, 08. Jesus Built My Hotrod, 09. Reload 12", 10. Lay Lady Lay, 11. Supermaniac Soul, 12. Bad Blood, 13. Supernaut

Przeraziłam się. Ministry, kultowa grupa rocka industrialnego wydaje zbiór najlepszych swoich kawałków. Zbiór! The Best Of! No to chyba już jest bardzo źle i zapowiada się na rozpad. Albo chcą dorobić na nagranie kolejnej płyty, ale czy takiej grupie brakuje kasy?? No, jakkolwiek by na to nie patrzeć, wnioski nasuwają mi się jak Kubusiowi Fataliście. Składak zawiera utwory z płyt wydanych między 1989 a 2000r. plus otwierajacy płytę najnowszy utwór What About Us, który został nagrany z myślą o filmie "A.I". Spielberga. I Supernaut, cover Black Sabbathowego utworu, który Jourgensen wykonał niegdyś z zespołem 1000 Homo DJs (wtedy z Reznorem jako dodatkowym wokalem). Cieszy obecność takich nagrań jak Stigmata, So What, Just One Fix, Lay Lady Lay (to z koleji cover utworu B. Dylana), no i Matrixowa perełka - Bad Blood. Szkoda, że nie ma tu Brick Window. Materiał wystarczający, żeby laik mógł posmakować brzmienia Ministry i aby kolekcjoner dyskografii dorzucił sobie coś na półeczkę. Jednak, uważam, że dla jednego nowego utworu, 12" wersji Reload, innej wersji Supernaut, i koncertówki So What chyba nie warto kupować. (NINa)
Dark Side Of The Spoon |Warner Bros, 1999|

01. Supermanic Soul, 02. Whip And Chain, 03. Bad Blood, 04. Eureka Pile, 05. Step, 06. Nursing Home, 07. Kaif, 08. Vex & Siolence, 09. 10/10, 69. Linda Summertime

Założyciele Ministry - Al Jourgensen (jako producent płyt innych wykonawców znany także jako Hypo Luxa, Buck Satan lub Alien) nagrał swoją pierwszą płytę w 1983r. Z racji tego, że ówczesne czasy sprzyjały tworzeniu i promowaniu muzyki tanecznej, więc album With Sympathy zawierał takie właśnie brzmienia. Alain nigdy ne był zadowolony z tego wydawnictwa, dlatego też kolejne płyty, nagrywane już z Paulem Barkerem (aka Hermes Pan) zawierały materiał coraz bardziej urozmaicony, ostrzejszy i cięższy, bowiem główną rolę zaczał tam odgrywać sampling i agresywne, gitarowe riffy.

Wydany w 1996 r. Filth Pig został określony przez Ala "najwolniejszą i najbardziej agresywną płytą jaką kiedykolwiek nagrali". Tym razem jest i wolno i szybko. Materiał na Dark Side of the Spoon składa się z utworów o wielowarstwowej strukturze.

Po dwóch pierwszych, dość agresywnych kompozycjach, pojawia się Bad Blood, rozpoznawalny już przez miłośników soundtracku do filmu Matrix. Warstwa rytmiczna utworu Eureka Pile przypomina mi trochę dokonania White Zombie: prosty, "dołujący" rytm, z powtarzającą się, mocno osadzoną linią basu, a brzmienie Ala w utworze Step kojarzy mi się z wokalem modnego ostatnio zespołu Monster Magnet. Na DSOTS transowe, gitarowe i agresywne brzmienia przeplatają się z tymi bardziej rozbudowanymi pod względem użytego instrumentarium. Po ciężkim i transowym Kaif (uwielbiam go!), przypominającym najbardziej ponure utwory Joy Division, pojawia się równie "duszny", chociaż ożywiony lżejszym przewodnim riffem gitarowym Vex & Silence. Ponim następuje instrumentalna suita 10/10 w aspekcie strukturalnym przywodząca na myśl opery rockowe typowe dla King Crimson, pełne "przeszkadzajek" tworzących dość chaotyczny nastrój. Chyba po raz pierwszy w swojej historii Ministry użyło takich instrumentów jak.. saksofon i banjo.

To jest zdecydowanie najcięższa płyta w dyskografii Ministry, podejrzewam, że następna będzie jeszcze bardziej duszna, cieżka, "gęsta" i ponura. Po pierwszym przesłuchaniu czuaąm sie jak po pierwszych randkach z Pornography The Cure czy Discipline King Crimson. Aby zrozumieć i przyswoić sobie tą płytę, trzeba jej posłuchać kilka, lub nawet kilkanaście razy. Ci, którzy przywykli do monotonnych, prostych, transowych rozwiązań melodycznych, typowych dla poprzednich albumów Ministerstwa, moga czuć się rozczarowani. Pocieszające jest jednak to, że po każdym następnym przesłuchaniu, odkrywa się coś nowego. (NINa)
Filth Pig |Warner Bros, 1996|

01. Reload, 02. Filth Pig, 03. Lava, 04. Crumbs, 05. Useless, 06. Dead Guy, 07. Game Show, 08. The Fall, 09. Lay Lady Lay, 10. Brick Windows

Od tej płyty zaznacza się nowe oblicze Ministry. Muzyka staje się cięższa i duszna, jedynie Lay Lady Lay to singlowy hicior, nieco lżejszy od pozostałych, ale nadal utrzymany w typowym dla Ministry transowym klimacie. Warto dodać, że jest to cover utworu Boba Dylana. Ogólnie ta płyta ani mnie nie powala ani nie rozczarowuje. Wyciągnęłąbym stąd wszystko oprócz Lava, Brick Window i Lay Lady Lay. Płyta nie wyróżnia się też niczym szczególnym, ale jak ktoś zbiera dyskografiami to powinien ją mieć w swoich zbiorach, chociażby dla kontrastu w stosunku do wcześniejszych płyt Ministerstwa. (NINa)
Psalm 69: A Way To Succeed And A Way To Suck Eggs |Sire, 1992|

01. N.W.O., 02. Just One Fix, 03. TV II, 04. Hero, 05. Jesus Built My Hotrod, 06. Scarecrow, 07. Psalm 69, 08. Corrosion, 09. Grace

Ministry wciąż ewoluuje, co uwidocznio się szczególnie na sześciu ostatnich płytach, także na Psalm 69. Wiele kapel, które inspirują się brzmieniem Ministry wymienia tą właśnie płytę jako punkt zwrotny w karierze zespołu. Just One Fix siedzi mi w głowie już kolejny rok, podobnie NWO i Psalm 69. Minus? Grupa zrobiła wiele utworów, które powalają na początku, ale po 6, 7 przesłuchaniach pamięta się każdy dźwięk i nagrania zaczynają nudzić. (NINa)
NEW: Ministry wciąż ewoluuje, co uwidocznio się szczególnie na sześciu ostatnich płytach, także na Psalm 69. Wiele zespołów, które inspirują się brzmieniem Ministry, wymienia ten właśnie album jako punkt zwrotny w karierze zespołu. “Just One Fix” siedzi mi już w głowie kolejny rok, podobnie “NWO” i “Psalm 69”. To najbardziej znane utwory Ministry, ale album oferuje o wiele więcej.

The Mind Is A Terrible Thing To Taste |Sire-Warner Bros, 1989|

01. Thieves, 02. Burning Inside, 03. Never Believe, 04. Cannibal Song, 05. Breathe, 06. So What, 07. Test, 08. Faith Collapsing, 09. Dream Song

To jest materiał, który się nie starzeje. Dla mnie kultowa płyta Ministry, o wiele bardziej reprezentacyjna niż późniejsza Psalm 69. Nie mogę się do niczego przyczepić. Są ostre gitarki, trans, przestery, nawet żywy bas. Surowy Faith Collapsing. Ognisty Burning Inside. Ignorancki So What. Orientalny Dream Song. Szybciutki Thieves (ach, te wiertareczki!). Transowy Cannibal Song. Wszystko starannie wyważone. Minus? Grupa zrobiła wiele utworów, które powalają na początku, ale po 6, 7 przesłuchaniach pamięta się każdy dźwięk i nagrania zaczynają nudzić. (NINa)
The Land Of Rape And Honey |Sire, 1988|

01. Stigmata, 02. The Missing, 03. Deity, 04. Golden Dawn, 05. Destruction, 06. Hizbollah, 07. The Land Of Rape And Honey, 08. You Know What You Are, 09. I Prefer, 10. Flashback, 11. Abortive

Kolejna bardzo dobrze opracowana płyta Ministry. Miejscami muzyka jest agresywna, a wokale rozwrzeszczane, z drugiej jednak strony na płycie znajduje się kilka bardzo ciekawych utworów jak np. wspaniały Golden Dawn utrzymany w wolnym tempie z klasycznymi już dla Ministry riffami gitarowymi i linią basu oraz Hizbollah o orientalnym klimacie. Utwór Stigmata, wraz z wykonujacym go live zespołem Ministry znalazł się w kultowym filmie science fiction pt. Hardware. :-) (NINa)
Twitch |Sire, 1986|

01. Just Like You, 02. We Belive, 03. All Day Remix, 04. The Angel, 05. Over The Shoulder, 06. My Possession, 07. Where Are You Now-Crash And Burn-Twitch (Version II), 08. Over The Shoulder (12'' Version), 09. Isle Of Man (Version II)

Kolejny album w dyskografii Ministry podąża śladami debiutu z 1983 r., przynajmniej pod kątem muzyki elektronicznej, jednakże w odróżnieniu od With Sympathy, w większości utworów pojawia się gitara basowa, która nadaje albumowi nieco zimno-falowe brzmienie. Dużą rolę odgrywa także sampling, który później stanie się niezbędną składową muzyki industrialnej. Przymiarki do takiego brzmienia można usłyszeć już na samym początku płyty, w utworze „Just Like You”, kontynuowane w „We Believe”, „Over The Shoulder” i „My Possession”.

Na Twitch jest także parę tanecznych utworów, z rozbujanymi klawiszami i transowym klimatem, i tu należy wymienić „All Day Remix” oraz mój ulubiony, czarujący „The Angel”, w zasadzie pasujący do popularnych w tamtych czasach filmów typu Top Gun czy Airwolf.
Końcowe utwory („Where Are You At Now/Crash And Burn_Twitch (ver. 2)”, „Over The Shoulder ver. 12", „Isle of Man (ver. 2)”) celują już dokładnie w styl industrial z powodu zastosowania wspomnianego wyżej samplingu i wykorzystania wielu efektów, stylizowanych na brzmienie odgłosów wydawanych przez pracujące maszyny i innych, nawiązujących do przemysłu ciężkiego. Nie da się ukryć, że Ministry sporo eksperymentowało w utworze „Where Are You At Now/Crash And Burn_Twitch”. Konstrukcja utworu z minuty na minutę staje się coraz bardziej skomplikowana, aby w finale przekształcić się w chaotyczną mieszaninę dźwięków.
Podobnie, monologi i dialogi zapożyczone z różnych filmów i programów TV, a także z przemów polityków będą często pojawiać się w późniejszych utworach tego zespołu oraz muzyce grup zainspirowanych 'brzmieniem Ministry', bo o takim możemy już mówić w kontekście płyty Twitch.

Album Twitch to pierwszy, nieśmiały krok w kierunku zmian, które w ciągu kilku następnych lat doprowadzą ten zespół na szczyt kariery. (oryg. 2000, aktualizacja 2011, NINa)
12 Inch Singles |Wax Trax!, 1985|

01. Everyday Is Halloween, 02. The Nature Of Love, 03. All Day, 04. Cold Life, 05. Halloween (Remix), 06. Nature Of Love (Cruelty Mix B), 07. All Day (Remix B), 08. Cold Life Dub

Twelve Inch Singles, jak sama nazwa wskazuje, jest zbiorem wczesnych utworów Ministry, w tym kilka remiksówwydanych na 12” winylach. Za remiksami nie przepadam, natomiast zabił mnie debiut Ministry, singlowy utwór „Cold Life”, sprzed... 20 lat! (Niemożliwe?!) Bardzo fajny basik w podkładzie - mocny, funkujący klang, przypomina mi zagrywki z jakiegoś utworu grupy A Certain Ratio, no ale wtedy była taka moda, że korzystało się z wpływów funky. (NINa)
With Sympathy |Arista, 1983|

01. Effigy (I'm Not An), 02. Revenge, 03. I Wanted to Tell Her, 04. Work for Love, 05. Here We Go, 06. What He Say, 07. Say You're Sorry, 08. Should Have Known Better, 09. She's Got a Cause

Właściwie zawsze zastanawiałam się, jak może brzmieć ta płyta, bo długo nie mogłam na nią trafić. Myślałam, że po Twitch już nic nie jest mnie w stanie zadziwić, a jednak... Jourgensen, który według niektórych biografów obskoczył parę zakładów poprawczych, bierze nas tutaj z zaskoczenia - cienkim głosikiem śpiewa serenady w “Say You're Sorry” i “She's Got A Cause”. Brzmienie tej płyty zdominowały jednak dwa akcenty – wytwórnia płytowa i rok wydania.
Ministry zawsze dążyło do związania się z dużymi labelami, ale tym razem muzycy podpisali przysłowiowy pakt z diabłem. Wybór padł na wytwórnię Arista, która wydawała muzykę takich artystów, jak Gary Glitter, Patti Smith, The Grateful Dead, Alan Parsons Project, Wang Chung i Thompson Twins, a w 1984 r. jej nakładem ukazał się także doskonały album Heaven Is Waiting gotycko-nowo-falowej grupy The Danse Society. Arista w późniejszych latach opublikowała kilkanaście hitów, między innymi, „When The Rain Begins To Fall” (Jermaine Jackson i Pia Zadora), czy „Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)” (Whitney Houston). Taka muzyka zdefiniowała brzmienie tego labela pod kątem muzyki elektronicznej, a co za tym idzie, zawartość debiutanckiego albumu Ministry idealnie wpasowała się w zapotrzebowania Aristy.

Rok 1983 zapisał się w historii muzyki, jako okres wspomagający boom na styl new romantic, gdzie dyskotekowe parkiety zapełniali fani takiej właśnie muzyki - ze swoimi finezyjnie ułożonymi i mocno wylakierowanymi fryzurami, mocnym makijażem, wymyślnymi ciuszkami, flirtujący i dążący do idealnej miłości, o której przynajmniej śpiewali ich idole. Z lekko cukierkowatą muzyką wiązały się także najczęściej niezbyt oryginalne tytuły, co widać po liście utworów With Sympathy.
Oglądając klipy wideo nagrane w czasie powstawania Ministry można dostrzec, że Al nie był taki znowu słodziutki - widać w nim chęć do wyrażenia się w muzyce mocniejszej, emocjonalnej, ku której skieruje się w późniejszych latach. Śmiesznie współgra tytuł „Revenge” (ang. "zemsta") z synthpopową muzyką, a “Say You're Sorry” to typowa nowo-romantyczna balladka. Trzeba posłuchać samemu, aby uwierzyć, że Al śpiewał bez przesterów, bez 'darcia się', ba!, z chórkami w tle.

Jednymi z większych odbiorców muzyki w latach 80-tych była, poza USA, także Wielka Brytania produkująca większość popowych artystów, więc teksty śpiewane przez Jourgensena “miały brzmieć” po brytyjsku. Stąd też pojawił się w utworach sztuczny, brytyjski akcent, ale pamiętajmy, że Jourgensen wychował się w Stanach (Illinois i Kolorado, a późnej zamieszkał w Teksasie) i jego wymowę cechuje charakterystyczny, amerykański akcent.

Płytę With Sympahy można albo kochać albo nienawidzić, bo chyba nie wzbudza pośrednich uczuć. Pod względem technicznym, należy ją traktować jako spójną całość, bo żaden z utworów nie odstaje od syntezatorowych brzmień pokrytych lukrowanymi tekstami. Album ucieszy fanów wczesnej muzyki lat 80-tych, ale będzie niestrawny dla fanów zespołu, którzy poznali go dzięki Psalm 69 czy The Last Sucker. (oryg. 2000, aktualizacja 2011, NINa)

---

Discogs | Oficjalna | Last.FM | Facebook