Trust No One |Slipdisc, 1997|

1. Grip, 2. Kontrol, 3. A Different Kind Of War, 4. Creation, 5. Version 1.2, 6. Virus, 7. Religion, 8. Waste, 9. Tragedy, 10. Hail

N17 (November 17) to amerykański zespół, który narozrabiał w latach 90-tych, a potem zniknął na parę lat, by z przerwami od 2007 r. pojawiać się na sporadycznych imprezach i zagrać parę lokalnych koncertów w macierzystej Arizonie, jakkolwiek jego muzycy grają też w innych zespołach, ale o tym pó1niej.
Ich debiutancki Trust No One jest kolejnym, dosadnym i bardzo ważnym wydawnictwem płytowym ze stajni Slipdisc, a jednocześnie następnym dziełem Neila Kernona, producenta albumów takich grup jak Nile, Nihil, Macabre, Red Harvest czy Down.

Osobiście lubie ten album bardziej niż wydany dwa lata pó1niej Defy Everything, z którym zespół zaczął zbliżać się do speed metalu. Przy nagrywaniu Trust No One postawiono sprawę prosto – na pierwszym planie gitary w równym tempie z basem, płytsze brzmienie bębnów w tle, a do tego sample, dialogi wycięte z filmów i monologi z wystąpień polityków, kaznodziei lub naukowców, co jest niejako nieodzownym elementem poprawnie skonstruowanej metalowo-industrialnych kompozycji. Ten album zawiera ciągle potężne brzmienie, ale więcej w nim równowagi miedzy prostym metalem i zgrabnie upchniętymi, industrialnymi dodatkami.

N17 od razu wali w pysk wraz z pierwszym utworem "Grip". Nie ma tu przydługich wstępów, czy eksperymentowania. Zespół od razu wiedział co nagrać, i jak miało to brzmieć finalnie na płycie.
"Kontrol" i następujący po nim "A Different Kind Of War" to przykładowe utwory gatunku industrial metal, o prostej konstrukcji opartej na ścianie powtarzających się riffów gitar, perkusji, wściekłych wokali i rzadko zastosowanych sampli w tle.
"Creation" i "Religion" natomiast zawierają już więcej elementów, które za dwa lata zdominują kolejną płytę N17 (Defy Everything). Podobnie sprawa ma się z "Version 1.2", opartym na prostej konstrukcji, wzbogaconej o zmieniające się tonacje riffów, rytm perkusji zagęszczony samplerem, a Trevor Askew wzmacnia całość wokalnie.

Jeśli obawialiście się kiedyś tzw. świńskiej grypy, to na tej płycie jest taki jeden Virus, który zaraża przy pierwszym kontakcie. Zainfekował mnie w 2001 r., kiedy pierwszy raz pisałam recenzje tej płyty, i zrobił to ponownie, po dziewięciu latach, przy okazji jej aktualizacji. To utwór z wyjątkową dynamiką, świetnie dopasowanymi samplami, fragmentami audio wyciętymi z filmów, a przede wszystkim idealną współpracą sekcji gitara – bas - perkusja (odpowiednio: Mark Keltner – DamoN17 - Jason "Killer" Kowalski). Na wokalach Trevor Askew, szczupły facet z niesamowitym, potężnym i zachrypniętym głosem, który powinien wystartować w konkursie na najlepszego wokalistę muzyki metalowej, bo jego głos idealnie pasuje do ciężkich brzmień. Trevor (obecnie zaangażowany do zespołu Rusted Jesus) nie potrzebuje przesterów! Warto wspomnieć też gitarzystę Chrisa Canella, który napisał parę utworów na tą płytę.

Dalej, "Waste" utrzymany w gorącym, wściekłym tempie, z miłymi dla ucha samplami i ciętymi riffami gitar oraz "Tragedy", cięższy od niejednego z hiciorów Ministry, który jak w transie wciąga powtarzającymi się elementami kompozycji.
Płytę zamyka iście "diabelski" utwór "Hail" z nie mniej ciekawym zakończeniem.

Na koniec powiem tak – muzyka zespołów takich, jak miedzy innymi, N17, Skrew, Tempest & The Diaspora, Nihil, Bile, Argyle Park lub Circle of Dust zawiera wytyczne i niezbędne elementy, dla promocji których założyłam ten magazyn muzyczny. Inspiruje mnie agresywna, gitarowa muzyka z niewielkim, inteligentnie dodanym industrialnym brzmieniem, a nie odwrotnie. Wiadomo, że najszybciej ulegają efektowi "zestarzenia się" utwory bazujące na elektronice i syntezatorach z powodu ciągłego rozwoju tych instrumentów i ich komputeryzacji. Dzięki temu, że Trust No One został nagrany w 99% z udziałem gitar i perkusji oraz, jakby nie było, naturalnych wokali, płyta ta nadal brzmi świeżo. Ciężka muzyka nie ma prawa zestarzeć się, co zresztą słychać nie tylko w przypadku N17. Niektóre z użytych sampli mogą się wydawać prymitywne po ponad dziesięciu latach od chwili ich zastosowania, ale dodaje to jeszcze atrakcyjności tej wściekłej muzyce z gorącego miasta Phoenix w USA.
Jeśli inne zespoły chcą nagrywać utwory industrialno-metalowe, niech umiejętnie korzystają z dokonań N17 (i przede wszystkim z "Virus"a), a ja chętnie wezmę taką muzykę do recenzji! (NINa) [Aktualizacja: 28.02.2010]

Defy Everything |Slipdisc, 1999|

1. Rust, 2. Left, 3. Mirror, 4. Cleanse, 5. Mute, 6. Descent, 7. Sufferring, 8. Wasted, 9. Brash, 10. Minion, 11. BAAL

N17 był w USA zespołem znanym, który koncertował z takimi grupami jak Ministry, Fear Factory, Type O Negative, Marilyn Manson, Misfits, Front Line Assembly i innymi.
Grupa ta wydała obie płyty (Defy Everything i Trust No One) dla preferującego konkretne, industrialno-metalowe brzmienie labela Slipdisc, o którym muzycy związani kontraktami z wytwórnią nie wypowiadali sie pozytywnie w latach pó1niejszych. N17 miało szczęście w nieszczęściu znaleźć się wśród ich wydawnictw, ale fakt pozostaje jednak faktem - Slipdisc zaprezentowało jedne z najcięższych, metalowo-industrialnych zespołów tamtych lat (w katalogu takie grupy jak: Nihil, N17, Final Cut, Drown, 16Volt, Voivod, Rorschach Test). Nie bez znaczenia dla brzmienia N17 pozostaje też postać Neila Kernona, który wyprodukował płyty niektórych z wyżej wspomnianych zespołów.

Muzyka N17 oscyluje na pograniczu speed-trash-industrial metal. Na płycie dominuje ostra jazda, a utwory są przepełnione wściekłością.
Już pierwszy utwór "Rust" zapowiada, co będzie sie działo na całym Defy Everything, wpadając z potężną dynamiką beatów, riffów gitar, basu, charczących wokali i industrialnych sampli. Wiecej metalu industrialnego pojawia się w następnych utworach, "Left" oraz "Mirror", natomiast "Mute" nawiązuje do hardcore'u. Bardzo podobał mi się "Brash" z "pociętymi" riffami gitar i pełniejszym brzmieniem. Jak ktoś lubi muzykę norweskiego Red Harvest, to może mu się spodobaa utwór "Minion".
No i na koniec "BAAL", który wg. tracklisty zawiera się w prawie 16 min. kompozycji, ale tak naprawdę, składa się on z dwóch ponad cztero-minutowych części przedzielonych długotrwałą ciszą. Pierwsza, agresywna część posiada wokale, a druga instrumentalna, oparta jest na transowych bębnach i gitarowej solówce. Łącznikiem miedzy ostatnim a pierwszym utworem na płycie jest demoniczny d1wiek pozytywki.

N17 to bardzo dobra współpraca wszystkich muzyków, ale przede wszystkim dominujący, niezapomniany i nieco zdarty głos Trevora Askew. Muzycy N17 pozostali aktywni w swoim hobby (czy też regularnej pracy), i nawiązali kontakty z innymi grupami. Trevor Askew śpiewa w industrialnym Rusted Jesus, basista damoN17 gra w southern-rockowym Hogjaw, a gitarzysta Byron Filson wywija solówki w industrialno-metalowym Pelvic Meatloaf. Wszyscy oni oczywiście nadal działają na terenie Arizony. Przy takim nateżeniu i jakości muzyki, można powiedziea, że słynny kiedyś z mocnej muzyki Teksas, obecnie sie wykrusza ;) (NINa) [Aktualizacja: 28.02.2010]