FABRYKA - Encyklopedia Rocka i Metalu Industrialnego

Hesitation Marks |Columbia, 2013| {Halo 28}

01. The Eater of Dreams, 02. Copy of A, 03. Came Back Haunted, 04. Find My Way, 05. All Time Low, 06. Disappointed, 07. Everything, 08. Satellite, 09. Various Methods of Escape, 10. Running, 11. I Would for You, 12. In Two, 13. While I'm Still Here, 14. Black Noise

W przeciwieństwie do mało wymagających pochlebców, zajmę tu radykalne stanowisko, bo byłam fanką NIN prawie od samego początku ich kariery, aż do 2000 r. Od kilkunastu lat nie można już interpretować muzyki Nine Inch Nails w kontekście rocka industrialnego, jakiemu sam nadal kształt w latach 90-tych, a mimo tego media oraz piraci muzyczni upierdliwe klasyfikują NIN w tej kategorii. Najnowszy album zawierający niestety aż 14 utworów, to zbieranina popowo-elektronicznych piosenek przeznaczonych dla mas, które nie posiadają wyrobionego gustu muzycznego. Musiałam się zmuszać do słuchania tych bezwartościowych piosenek (dokładnie, piosenek) i bierze mnie obrzydzenie na samo wspomnienie tego procesu. Jeśli w muzyce nie ma atmosfery, to nie ma w niej duszy, a taki brak całkowicie ją dyskwalifikuje.

Hesitation Marks, to kolejna próba wyciągnięcia pieniędzy od fanów NIN, posługując się szumną przykrywką 'Nine Inch Nails powraca z nową płytą!!!' i oferując im złudne nadzieje. Ponad to, według Trenta, płyta ma w jakiś magiczny sposób nawiązywać do... The Downward Spiral. Ten sam artysta Russel Mills zaprojektował okładkę, tytuł i nazwa zespołu zilustrowane są czcionką dobrze znaną już fanom NIN, a na dodatek, album zmasterował Tom Baker. I to są jedyne podobieństwa. Media jednak chętnie podchwyciły temat, liżąc tyłek Reznora w pochlebnych recenzjach. Magazyny agregujące treści i nie zajmujące się ambitną stroną muzyki liczą na zdobycie nowych czytelników i powiązanych z tym korzyści. Przecież, jeśli Trent łaskawie opublikuje linka do takiego artykułu na swoim Fejsie, to te miliony, które podążają za Trentem odwiedzą także i przypadkowy magazyn. Efekt jest taki, że czytelnicy popłynęli z falą i powtarzają to, co sugerują im recenzje.

Szczytem pazerności jest jednak wydawanie albumu w tak wielu formatach (CD, digipack, deluxe, winyl, wersja na rynek japoński i australijski - ta ostatnia istnieje jako 'wersja zmasterowana dla audiofilów'!). Nie wiem, co można usprawnić w złej muzyce i jakie korzyści mają mieć z tego audiofile, którzy przecież nie słuchają muzyki dla samego, krystalicznie czystego dźwięku, ale i treści. Ta beznadziejna płyta mogła być równie dobrze rozdana za darmo. Ponad to, wydaje mi się jednak, że uparty i dumny z siebie Reznor zrobiłby lepiej, gdyby zamiast Adriana Belew (King Crimson, gościnnie na kilku poprzednich NIN) czy Erica Avery'ego (Jane's Addiction, Garbage) zaprosił w trasę Lady Gagę, Rihannę albo J. Biebera. Żaden to wstyd. Już nie.

Płyta nie warta uwagi, więc i nie ma się co o niej rozpisywać. Ocena: zero gwiazdek. Lepiej kupić sobie parę zimowych butów.

(Katarzyna NINa Górnisiewicz, Fabryka Music Magazine, 07/09/2013. Krótka, darmowa recenzja. Zobacz notę o prawach autorskich)

Ghosts I-IV |2008|
{halo 26}

Ghosts I
01. 1 Ghosts I, 02. 2 Ghosts I, 03. 3 Ghosts I, 04. 4 Ghosts I, 05. 5 Ghosts I, 06. 6 Ghosts I, 07. 7 Ghosts I, 08. 8 Ghosts I, 09. 9 Ghosts I

Ghosts II
10. 10 Ghosts II, 11. 11 Ghosts II, 12. 12 Ghosts II, 13. 13 Ghosts II, 14. 14 Ghosts II, 15. 15 Ghosts II, 16. 16 Ghosts II, 17. 17 Ghosts II, 18. 18 Ghosts II

Ghosts III
19. 19 Ghosts III, 20. 20 Ghosts III, 21. 21 Ghosts III, 22. 22 Ghosts III, 23. 23 Ghosts III, 24. 24 Ghosts III, 25. 25 Ghosts III, 26. 26 Ghosts III, 27. 27 Ghosts III

Ghosts IV
28. 28 Ghosts IV, 29. 29 Ghosts IV, 30. 30 Ghosts IV, 31. 31 Ghosts IV, 32. 32 Ghosts IV, 33. 33 Ghosts IV, 34. 34 Ghosts IV, 35. 35 Ghosts IV, 36. 36 Ghosts IV

Najnowszy, cztero-płytowy album Nine Inch Nails ukazał się praktycznie bez zapowiedzi, znienacka, w przeciwieństwie do wydanego w 2006 r. With Teeth otoczonego nimbem bardzo dobrze dopracowanej, interaktywnej kampanii promocyjnej. różnica w stosunku do tamtej płyty jest także znacząca w kontekście zawartości albumu, na którym znalazło się 36 wyłącznie instrumentalnych nagrań, w których udział wzięli, poza Trentem Reznorem, Atticus Ross, Alan Moulder, Alessandro Cortini, Adrian Belew, Brian Viglione, a całość poddał masteringowi ceniony i współpracujący już wcześniej z NIN Tom Baker.

Płyta w przedsprzedaży oferowana była po pierwsze na licencji Creative Commons, co oznacza, że możliwe jest współdzielenie i remisowanie utworów, ale oczywiście użycie materiału muzycznego ma swoje granicę, jednak nadal pozostawia spore pole do manipulacji plikami. Po drugie płyta Ghosts I-IV dostępna w kilku opcjach, także jako pliki ściągalne z serwisu NIN, (który zresztą przeżył niemałe oblężenie i na kilka chwil zamilkł), i z torrentowego serwisu The PirateBay. Limitowana do 2500 egz. wersja drukowana i sygnowana autografem Reznora, została wyprzedana w przeciągu 2 dni, osiągając dzień pó1niej ceny wysokości 1500-2000 dolarów za sztukę w serwisach aukcyjnych eBay (cena na nin.com to 300 dolarów za zestaw płyt), przy czym aukcje były dosyć szybko usuwane.

Tę 36 utworów nagrano w ciągu 10 tygodni, bez wcześniej ustalonego szablonu i konceptu, co zresztą słychać. Mimo tego, bardzo lubię, kiedy muzycy improwizują, co chyba najlepiej wypada w kompozycjach jazzowych, ale tu mamy do czynienia z muzyką ambientową, elektroniczną i na poły rockową dzięki brzmieniu gitar Adriana Belew, znanego z King Crimson, który pracował już z NIN przy wcześniejszych płytach – The Downward Spiral i The Fragile. W sumie jego improwizacje wpadły mi w ucho najszybciej, są intrygujące i oryginalne, a dźwięk płynie bez ograniczeń, przy czym można cieszyć się zmianą jego wysokości i kontrastami.

Nazewnictwo tytułów tym razem nie powałą. Zastosowano schemat, według którego ponumerowano 36 utworów – 1 Ghosts I, 23 Ghosts III, ale jak już słusznie zauważył satyryk i komentator posunięć Trenta Reznora – Meathead, będzie nieco śmiesznie i niezręcznie poprosić Reznora podczas koncertu o zagranie utworu 9 Ghosts II czy podobnie. No, ale NIN próśb o konkretne utwory nie realizuje, więc tą kwestię możemy pominąć.

To jest jednakże zestaw płyt, na których zawarta muzyka wymaga skupienia uwagi. Do jednych tę utwory mogą w ogóle nie dotrzeć lub po pewnym czasie zaskoczyć, inni mogą pogrążyć się w stanie alfa i popłynąć razem z dźwiękami. Muzycy użyli całego spektrum instrumentów, wśród nich dulcimera i marimby (forma ksylofonu, używana np. w muzyce afrykańskiej). Ta mieszanka wypada ciekawie, aczkolwiek magazyny muzyczne i sklepy płytowe będą mieć problem, gdzie zaszufladkować ten album. Jak dla mnie jest to już ambient.

Także fani zastanawiają się, do czego zdolny jest jeszcze Reznor, mając w pamięci początki NIN pełne agresji i izolacji od świata, zespół demolujący sprzęt na koncertach i taplający się w woodstockowym błocie. Kolejne lata przyniosły płyty i remiksy niezbyt ambitne, a ostatnia płyta zawiera niemal popowe piosenki wykonywane przez niejako napompowanego sterydami osiłka, który oczywiście nic nie robi sobie z dyskusji, ale idzie swoją ścieżką i realizuje swoje pomysły.
płyta oficjalnie ukaże się w sklepach płytowych 8 kwietnia tego roku. Nie za bardzo wiem jak wam opisać poszczególne utwory, bo nie wydaje mi się możliwe opisanie plam dźwięku, często o podłożu ambientowym lub balladowym, poprzecinanych brzmieniem gitar, egzotycznych instrumentów i czasem drum'n'bassowych bębnów, ale to jeden z lepszych albumów NIN pośród takich już klasyków jak wspomniany The Downward Spiral czy The Fragile, niewątpliwie nawiązujący do tego ostatniego. Osobiście najbardziej spodobały mi się utwory z płyt Ghosts II i III ale także wymienię 3, 7, 12, 14, 18, 20 (niewątpliwie industrialny), 21 (wspaniała gitara Adriana Belew), 23, 31, 32, 33 i 35 (kolejne industrialne na miarę płyty TDS), 26 (jedyny tak rockowy utwór na tym albumie) i 29 (za bas). Jednakże, jeśli ktoś mnie zapyta, który pojedynczy utwór podobał mi się najbardziej, nie będę w stanie wskazać go z pamięci. (NINa)

NIN feat. Bauhaus - Where Darkness Doubles Where Light Pours In (Bootleg) |2007, GBB Records|

01. Head like a Hole (trent/peter)(orig. nin), 02. Sannity Assassin (trent/peter) (orig. bauhaus), 03. Hurt (trent/peter) (orig. nin), 04. Dreams (trent/peter/tvotr) (orig. tvotr), 05. Finał Solution (trent/peter/tvotr) (orig. pere ubu), 06. Bela Lugosi's Dead (trent/peter/tvotr) (orig. bauhaus), 07. Reptile (trent/peter/twiggy/atticus) (orig. nin), 08. Warm Leatherette (trent/peter/twiggy/atticus) (orig. the normal), 09. Strange Kind of Love (trent/peter/twiggy/atticus) (orig. peter murphy), 10. Niteclubbing (trent/peter/twiggy/atticus) (orig. iggy pop), 11. Dead Souls (peter/nin) (orig. joy division), 12. Twenty Four Hours (peter/nin) (orig. joy division), 13. Warsaw (peter/nin) (orig. joy division), 14. Atmosphere (peter/nin) (orig. joy division), 15. The Day The Whole World Went Away (NIN accoustic), 16. Hurt (NIN accoustic)

Z reguły nie słucham bootlegów, bo interesują mnie głównie oficjalne wydawnictwa, ale tym razem nie mogłam się oprzeć, a może to właśnie było przeczucie, że warto sięgnąć po ten bootleg. Nine Inch Nails Feat. Bauhaus - Where Darkness Doubles, Where Light Pours In to wydana w 2006 r. płyta zawierająca 16 utworów będących reinterpretacjami oryginalnych kawałków z płyt NIN i Bauhausu w wykonaniu Trenta Reznora i Petera Murphy'ego z udziałem między innymi TV On The Radio, wraz z coverami starszych utworów, które w jakiś sposób zainspirowały obu wykonawców.

Murphy że swoim 'grobowym' głosem brzmi dobrze w reinterpretacjach takich utworów NIN jak Head Like A Hole, Hurt czy Reptile, z kolei Reznor genialnie wypadł w Sanity Assassin zaśpiewanym razem z Murphym, ponieważ cały utwór ma w sobie jakiś potencjał szaleństwa, panowie chyba też. Podobało mi się reznorowskie wykonanie Bela Lugosi's Dead i Warm Leatherette w interpretacji Murphy'ego. Utwór to już wiekowym nagrany przez The Normal, coverowany później przez Iggy'ego Poppa i Grace Jones. Podobnie ma się sprawa z Night Clubbing. Znam ta wersję z coveru zespołu Human League, jednakże oryginał nagrał wspomniany już Iggy Pop. I Reznor i Murphy przyznają, że Pop miał ogromny wpływ na ich twórczość i nie ma się czemu dziwią, dlaczego razem postanowili wykonać ten utwór.

Dead Souls to utwór NIN, ale sami przyznajcie, że brzmi idealnie z wokalami Murphy'ego, tak jakby był nagrany przez Bauhaus. Nie dziwi to, mając na uwadze, że inspiracją dla Reznora i jego Nine Inch Nails były właśnie stare nagrania Bauhaus i Joy Division. Reinterpretacje utworów tego ostatniego pojawiają się na tej płycie aż czterokrotnie, a Murphy miał tą przyjemność tworzyć w latach, jeszcze przed samobójczą śmiercią lidera Joy Division, Iana Curtisa.

Where Darkness Doubles... to płyta kolekcjonerska, i nie tylko fani NIN powinni ją usłyszeć, ale także fani wspomnianych wyżej zespołów.
Nagrania pochodzą z serii wspólnej trasy koncertowej NIN i Bauhausu z czerwca 2006 r., obejmujące koncerty w amerykańskich miastach Washington DC, Boston, Chicago i Atlanta, a dwa ostatnie pochodzą z chicagowskiego, akustycznego koncertu NIN z kwietnia 2007. (NINa)

Year Zero |Interscope, 2007|
{halo 24}|

1. Hyperpower!, 2. The Beginning of the End, 3. Survivalism, 4. The Good Soldier, 5. Vessel, 6. Me, I'm Not, 7. Capital G, 8. My Violent Heart, 9. The Warning, 10. God Given, 11. Meet Your Master, 12. The Greater Good, 13. The Great Destroyer, 14. Another Version of the Truth, 15. In This Twilight, 16. Zero-Sum

NIN zajmuje już ponad 18 lat w historii muzyki rockowej i chyba Reznor skończy jak Pan Wielkie Usta -Mick Jagger, uwielbiany przez fanów, tworzący dla fanów, umiejący zarabiać duże pieniądze i utrzymujący wysokie notowania na 'listach przebojów' jednakże nie dostarczający oryginalnych rozwiązań i większych emocji w stopniu dorównującym sukcesom płyt The Downward Spiral, Broken bąd1 debiutanckiej Pretty Hate Machinę.

Osobiście nie czekałam na ta płytę, nie śledziłam newsów, ani też całej tej, dobrze opracowanej kampanii marketingowej związanej z promocją Year Zero. Nawet sam tytuł płyty wyglądał mi podejrzanie i sądziłam, że to tylko pierwsze podejście w celu zainteresowania fanów i stworzenia jakiejś otoczki wokół NIN. Nowy NIN to jednak już całkiem inny zespół i z żalem wspominam obecność genialnego kompozytora jakim jest Charlie Clouser, bo jednak, nie zaprzeczajcie, Reznor- Clouser (i Lohner!) to był duet nie do pobicia. Clouser obecnie działa na potrzeby muzyki filmowej, Lohner zdobywa zainteresowanie świata poprzez swój nowy zespół Black Light Burns, a Reznor? Reznor dopuścił do swojej dosyć hermetycznej muzyki innych muzyków, i pierwsze objawy niepotrzebnej, moim zdaniem innowacji pojawiły się wraz z remiksami do utworu The Perfect Drug (zrealizowanego na potrzeby filmu The Lost Highway).

Nie było długiej przerwy między wydaniem With Teeth (2005), która była totalnym nieporozumieniem, a Year Zero. Ta najnowsza, owszem jest lepsza niż With Teeth pod paroma względami, chociaż nadal odczuwalna jest bezpłciowość kompozycji i ich schematyczność. Nawet po kilku przesłuchaniach (na zimno!) nie przekonuje mnie do siebie. Jest moment, kiedy poczułam miłe ożywienie, ale to było zaledwie paręnaście sekund, a myślę to u gitarowym solo w utworze Good Soldier. Poza nim nie ma już rewelacji z wyjątkiem Capital -G. To pierwszy w historii NIN utwór, w którym Reznor próbował rapować. Wypadło to nieprofesjonalnie i nawet popowo, ale przyznaję order ;) za odwagę, że jednak spróbował. Nie jest to oczywiście jego pierwsze spotkanie z takim stylem muzyki, a osobiście bardzo cenię sobie jego remiks dla Puffa Daddy'ego zamieszczony na singlu Victory, mroczny i emocjonalny.
Meet Your Maker to chyba 'najmocniejszy' utwór na tej płycie, ale pisze go w cudzysłowie, bo to tak jakby wśród dosyć popowych piosenek (z wyjątkiem instrumentalnego Another Version of the Truth) znaleźć jakiś rockowy kawałek.

płyta jest pozbawiona rewelacyjnych utworów, których można by słuchać i podziwiać latami. Nie jest zła ale nie dostarczyła mi żadnych emocji poza wspomnianą wyżej gitarową solówką pod koniec utworu Good Soldier. Utwory są jakby wyprane, syntetyczne, wytłumione i uśrednione a przez to puste w wyrazie. Ciekawy myk, chyba po raz pierwszy zastosowany na taką skale, to także chwyt marketingowy. Chodzi o to, że CD jest pokryte ciepło-czułą farbą i po kilkugodzinnym odtwarzaniu CD zmienia kolor z czarnego na biały, ukazując tym samym 'zaszyfrowane' napisy, w tym adres strony internetowej, jeszcze jednej wchodzącej w zakres kampanii reklamowej związanej z tworzeniem dosyć kryminalnej i niepokojącej otoczki wokół Year Zero.

Oczywiście NIN jak za każdym razem zdobędzie nowych fanów, a sporą część ze starych też zostanie usatysfakcjonowana, głównie tym, że NIN w ogóle stara się coś nagrywać. Fani wychowani na The Fragile łykną tą płyte za jednym zamachem, ale fanom wychowanym na Broken ten łyczek może stanąć w gardle. (NINa)

Survivalism |Island, 2007|
{Halo 23}|

1. Survivalism, 2. Survivalism_Tardusted, 3. The Greater Good (Instrumental), 4. Survivalism (Video)

To ciekawy singiel z racji tego, że muzyka zawarta na tym CD nie jest taneczna i pozwala wytrzea z ust niesmak po ostatnich wybrykach Reznora np. z utworem Only ( na płycie With Teeth). Na singlu znajdują się 3 utwory, z czego dwie wersję to Survivalism plus video towarzyszące promocji tego singla i utwór The Greater Good. Wszystkie są dosya chłodne, progresywne, coś się w nich dzieje, jednakże nadal brakuje w nich pasji i emocji. Są bezpłciowe, pokazujące tylko umiejetnośa korzystania z oprogramowania i komputerów, w które jak zazwyczaj uzbrojone jest najnowsze studio NIN. (NINa)

Pretty Hate Machinę |TVT/ Interscope, 1989|
{halo 2}

Head Like a Hole, Terrible Lie, Down It All, Sanctified, Something I Can Never Have, Kinda I Want To, Sin, That's What I Get, The Only Time, Ringfinger

Debiutancką płyta NIN posiada już status kultowej i dla wielu innych zespołów jest wzorcem do naśladowania. Reznor wprowadził rock industrialny do radia i telewizji, wykreował się na męczennika własnej jaźni pociągając tym samym za sobą całe rzesze osamotnionych, nierozumianych przez otoczenia nastolatków kochających zimne, elektroniczne brzmienie i atmosferę przygnębienia. Niezłe Sin, Head Like A Hole, Down It All, ponure Something I Can Never Have i Sanctified. można sobie darowaa Ringfinger. (NINa)

Head Like A Hole |TVT Rec., 1990|
{halo 3}

Head Like A Hole (slate), Head Like A Hole (clay), Terrible Lie (sympathetic Mix), Head Like A Hole (copper), You Know Who You Are, Head Like A Hole (soil), Terrible Lie (empathetic Mix), Down In It (demo), Down In It (shred), Down In It (singe)

Jeden z trzech singli do PHM. Wariacje na temat Head Like A Hole, Terrible Lie i Down in It. Nie przekonuje mnie takie przewracanie utworów do góry nogami i wszechobecna prostota. (NINa)

Sin |TVT Rec., 1990|
{halo 4}

Sin (short), Sin (long), Get Down Make Love, Sin (dub)

Kolejny, wczesny singiel NIN, który podobnie jak Head Like a Hole nie jest ciekawy dla kogoś, kto nie lubi dosyć monotonnych remiksów. Czcionką z okładki pod nazwą singothic.ttf, jest do ściągnięcia z sieci. Na płycie znajduje się cover utworu Queen pod tym samym tytułem. (NINa)

Down In It |TVT, 1989|
{halo 1}

Down in It (skin), Down in It (shred), Down in It (singe)

Jak ktoś polubił ten utwór na Pretty Hate Machinę to polecam jego trzy różne wersję. Osobiście męczy mnie wysłuchiwanie przez 17 minut "I was above it, now I'm down in it". We wkładce jest to wzorcowe logo NIN, w sam raz do zeskanowania. Uwaga dla pedantów: wkładka jest drukowana na czarnym, kredowym papierze - paluchy się odbijają! (NINa)

BROKEN |TVT/ Intersocope Rec., 1992|
{halo 5}

Pinion, Wish, Last, Help Me I'm In Hell, Happiness In Slavery, Gave Up, Physical, Suck

Produkcja Trent Reznor i Flood. Asystenci, między innymi, Sean Beaven, Chris Vrenna. Kompakt pokazuje 99 utworów. Stary trick. W rzeczywistości po 6 kawałku przerzutka co sekundę do utworu 98 (to cover utworu Adam'a Ant. Pamiętacie go z "Bootsy Cat"?). dużo gitarowego zgiełku, wyliczona co do sekundy stopą, nie ma miejsca na refleksje. Świetny Wish i Last, dla mnie najlepsza płyta NIN, szkoda że to tylko EPka. Mój osobisty faworyt wśród wszystkich wydanych dotąd płyt NIN! (NINa)

Fixed |Nothing/Interscope, 1992|
{halo 6}

Gave Up, Wish, Happiness Is Slavery, Throw This Away, Fist Fuck, Screaming Slave

Remixy do płyty Broken, zresztą bardzo dobre. Wśród muzyków: Coil, J.G 'Foetus' Thirwell, Butch Vig, i stary skład NIN. Polecam Wish (remix Foetus'a) i Throw This Away (Reznor, Vrenna, Vig). (NINa)

The Downward Spiral |Interscope Rec., 1994|
{halo 8}

Mr. Self Destruct, Piggy, Heresy, March Of The Pigs, Closer, Ruiner, The Becoming, I Do Not Want This, Big Man With A Gun, A Warm Place, Eraser, Reptile, The Downward Spiral, Hurt

Reznor w filozoficzno-podłym nastroju. Wściekłość kontrolowana. dużo mrocznych pejzaży (utwór tytułowy, a także Ruiner), zarzynany na imprezach, cenzurowany w kilku krajach Closer. Ogólnie panuje duża różnorodność klimatów. TDS żebrał mnóstwo pozytywnych recenzji w światowej prasie muzycznej, a Reznor zyskał wielu nowych zwolenników, także wśród muzyków. Na szczęście TDS to nie jest kolejnym klonem PHM. (NINa)

March Of The Pigs |TVT/Interscope, 1994|
{halo 7}

March of the Pigs, Reptilian, All the Pigs All Lined Up, A Violet Fluid, Underneath the Skin

Są dwie wersję tego singla, drugą bez utworów A Violet Fluid i Underneath the Skin. Ogólnie, bardzo dobry materiał, szkoda tylko, że A Violet Fluid jest taki krótki. To mógłby być jeden z firmowych utworów NIN. All the Pigs to remiks March of The Pigs, w dłuższej, chyba nawet ciekawszej wersji niż oryginał. (NINa)

Closer |TVT/Interscope, 1994|
{halo 9}

Closer To God: Closer To God, Heresy (Blind), Memorabilia, March of the Fuckheads
Further Away: Closer, Closer (Deviation), Closer (Further Away), Closer (Precursor), Closer (Internal)

W digipaku znajdują się dwa single CLOSER TO GOD I FURTHER AWAY. Remiksów dokonali tacy muzycy jak: Danny Hyde i Peter Christopherson z Coil, Dave Ogilvie z Skinny Puppy, Flood i inni. Memorabilia to remiks zespołu Soft Cell. Prze-prze-prze zajebista wersja Closer pod tytułem Closer To God. (NINa)

Further Down The Spiral |TVT /Interscope, 1995|
{halo 10}

Piggy (nothing can stop me nów), The Art of Self Destruction (part one), Self Destruction (part three), Heresy (version), The Downward Spiral (the bottom), Hurt (live), At The Heart of It All, Ruiner (version), Eraser (denial; realization), Self Destrucion (finał)

Remiksy do The Downward Spiral. Kolega Trent wie jak zarabiać pieniądze. W jego przypadku wydawanie dwóch płyt w krótkim odstępie czasu (płyty oryginalnej i remiksów do niej) jest bardzo dochodowe. Frontman NIN i chyba już do końca jedyny członek, każe czekać na nowy materiał baaaardzo, ale wie jak pobudzia wyobra1nie swoich fanów. Na parę lat zostawia ich z świetnym materiałem po czym kolejna płyta bije na łeb poprzednią. Jak wreszcie taki długo oczekiwany materiał wpływa na rynek, to Reznor, idąc za ciosem, zbija kasę jednocześnie pokazując, że stać go jeszcze na wiele w swojej twórczości. I chyba nie można się wściekać, że premiera najnowszego "Fragile" jest przekładana z roku na rok. Fajne wersję Heresy, The Downward Spiral, Ruiner, Eraser. (NINa)

The Fragile |Nothing/Interscope, 1999|
{halo 14}

Somewhat Damaged, The Day The World Went Away, The Frail, The Wretched, We're In This Together, The Fragile, Just Like You Imagined, Even Deeper, Pilgrimage, No, You Doń't, The Great Below, The Way Out Is Through, Into The Void, Where Is Everybody?, The Mark Has Been Made, Please, Starfuckers, Inc., Complication, I'm Looking Forward To Joining You Finally, The Big Come Down, Underneath It All, Ripe (With Decay)

No i nareszcie jest - pierwsza studyjna płyta NIN od czasów rewelacyjnej The Downward Spiral. Po pięcioletniej przerwie otrzymaliśmy aż dwa CD zawierające 24 utwory. Wśród nich jest kilka instrumentalnych pasaży [The Mark Has Been Made, Ripe (with Decay), Pilgrimage], które śmiało mogłyby stanowią muzyczne tło do filmów. Mocniejsze akcenty tej płyty to rytmiczny Please, Underneath It All, The Wretched, Starfuckers czy No, You Doń't. Cała płyta obfituje w sporo industrialnych sampli, jednakże niektóre z utworów mają nieco dziwny, orientalny wydźwięk.

Oczywiście nie zabrakło brzmienia gitar, a wśród nich riffów typowych dla Adriana Belew (King Crimson), który uczestniczył w nagrywaniu The Fragile, podobnie jak kiedyś w The Downward Spiral. Nader delikatnie i spokojnie wypadają La Mer z kobiecym wokalem w tle, The Frail i tytułowy The Fragile, za to śmiało można sobie potanczyć przy Into The Void, który bardzo pasowałby do debiutanckiej płyty NIN Pretty Hate Machinę. Polecam bogaty brzmieniowo, oparty na transowym rytmie perkusji, instrumentalny Just Like You Imagined, mogący stanowią podsumowanie obu krążków.

były plusy, to teraz czas na minus. Bardzo mnie razi prostota obu okładek. Mówi się co prawdą, że to co proste jest eleganckie, ale w przypadku Nine Inch Nails nie wyszło to najlepiej. Poprzednie projekty miały w sobie coś charakterystycznego, np. spiralnie zwiniętą stonogę na okładce singla Closer To God, czy literkę "n" umieszczoną na żółtawym tle płyty Broken. Teraz patrzymy sobie na rozmazane kwiatuszki i czerwono - szarą grafikę. Brzydkie!
Reasumując, w The Fragile trzeba się dobrze wsłuchaa, bo to co się nie spodoba za pierwszym razem, może uzależnić po piątym, czy szóstym przesłuchaniu. (NINa)

We're In This Together | Nothing; Interscope, 1999|
{halo 15}

We're In This Together, 10 Miles High, The New Flesh

Singiel do The Fragile. Bardzo ciekawie brzmi 10 Miles High. (NINa)

Things Falling Apart |Nothing, 2000| (za 10 Miles High (version))
{halo 16}

Slipping Away, The Great Collapse, The Wretched (version), Starfuckers Inc. (version), The Frail (version), Starfuckers Inc. (version), Where Is Everybody? (version), Metal, 10 Miles High (version), Starfuckers (version)

Bez owijania w bawełnę: tytuł najnowszej płyty NIN jest proroczy. Co więcej, płyty Fixed i Further Down The Spiral należały do określonej rodziny i od razu można było powiedzieć: "Tak, to wyszło że stajni Reznora", jednakże najnowsze reznorowskie dziecko jest wyjątkową sierotą. Nie wiem czy szanowny pan Reznor kierował się chęcią zarobienia dodatkowych pieniędzy, czy chciał pozostać wierny tradycji wydawania płyty oryginalnej i remiksów do niej, czy - co jest najbardziej prawdopodobne - postanowił być koleżeński względem swoich współpracowników z zespołu, oddać im pole do manewru, tak, żeby od początku będąc skazanymi na pełnienie podrzędnych ról, nie czuli się niedowartościowani.

Fakt pozostaje faktem, takiego syfu, bo inne określenie nie przychodzi mi do głowy Nine Inch Nails jeszcze nigdy nie wydał. Ta płyta nigdy nie powinna ukazać się oficjalnie. Muzyka na niej zawarta spokojnie mogłaby zapełnią jakiś bootleg, czy piracki składak z odrzutami z sesji nagraniowej, będącymi bądź co bądź rzadkimi nagraniami NIN. Niestety, Things Falling Apart leży na półkach sklepów muzycznych i odstrasza nie tylko fanów, a w dodatku przy obecnych cenach płyt i kaset, można za nią przepłacić. Czego możemy się spodziewać? Totalnej amatorszczyzny, która kłoci się z twórczością człowieka, który opublikował już tyle świetnych płyt: jakieś przypadkowo dobrane sample, trzy nieudane wersję Starfuckers, nudnie wykonany cover Gary'ego Numana 'Metal' (nagrany już w okolicach pojawienia się Further Down The Spiral). Ciekawie prezentuje się tylko inna postaa utworu 10 Miles High (version), który uprzednio znalazł się na singlu We're In This Together.

Panie Reznor, apeluje na przyszłośa o zaniechanie takich schizów! Jak tak dalej pójdzie, to będziemy zmuszeni podzielia NIN na stary i nowy, z datą podziału, dekadenckim rokiem 1999. (NINa)
Co też się stało ;) [przyp. NINa. 12.06.2010 r.]

And All That Could Have Been (Live) {halo 17} |Nothing/Interscope, 2002|

Terrible Lie, Sin, March of the Pigs, Piggy, The Frail, The Wretched, Gave Up, The Great Below, The Mark Has Been Made, Wish, Suck, Closer, Head Like a Hole, The Day The World Went Away, Starfuckers Inc, Hurt

Do tej pory pełno było nieoficjalnych bootlegów z koncertowymi nagraniami NIN. Teraz zespół wydał koncertową płytę, będącą zapisem amerykańskiej trasy Fragility Tour 2.0 z 2000r, którą można potraktować jako The Best of, dobrze, że w takiej postaci. Na And All That Have... najwięcej jest oczywiście nagrań pochodzących z wydanej w 2000r. płyty The Fragile, ale natknąć się można też na utwory zamieszczone na płytach NIN sprzed 11 (ale ten czas leci!) lat.

Notka dla szukających nowości - nowości nie ma. Ani jednego niepublikowanego wcześniej utworu. Natomiast jest parę ciekawie zaaranżowanych utworów, jak np. March of The Pigs - zespół wykonał na koncercie wydłużoną wersję singlową (All the Pigs, All Linned Up). Suck zmiksowany jest z wersją tego utworu pochodzącą z płyty Fixed.
Najbardziej podoba mi się nowa aranżacja The Day The World Went Away, zwłaszcza jego drugą połowa. Wprowadzono tam nieco inne brzmienia, pewną improwizacje, "rozbujane" gitarki (trochę jak w nagraniach grupy Rain Tree Crow). Podobnie wygląda sprawa z kompozycją The Mark Has Been Made - brzmi psychodelicznie. Ewidentnie zepsuty jest Closer. Wiem, że Reznor jest już chory, kiedy przychodzi mu po raz n-ty śpiewać "I wanna fuck you like an animal", ale w końcu jest to chyba najbardziej znany utwór NIN, więc dlaczego zespół nie postarał się o jego lepsze wykonanie? To samo z Starfuckers - została wzmocniona partia gitar, może chodziło o dodanie dynamiki, nie wiem, ale też nie brzmi to najlepiej.

Tą płytke można mieć także z innych powodów: Reznor, chyba już z nudów zmienia konstrukcję utworu na każdym koncercie, a po drugie wystarczy posłuchać jak publiczność wiwatuje, kiedy Reznor kieruje do nich słowa: "Hey fucking pigs" albo "Fuck you". (NINa)

Still {halo 17} |Nothing/Interscope, 2002|

Something I Can Never Have, Adrift and at Peace, The Fragile, The Becoming, Gone, Still,
The Day The World Went Away, And All That Could Have Been, The Persistence of Loss, Leaving Hope

Still zawiera 'akustyczne' wersję utworów z The Fragile, jeden z Pretty Hate Machinę ('Something I Can Never Have') - pierwszej płyty NIN i jeden z najwyżej ocenianej w mediach płyty - The Downward Spiral ('The Becoming'). Dziewieć pięknych kompozycji, z których zdecydowanie wybija się 'And All That Could Have Been', 'Leaving Hope' oraz 'Gone, Still'. Dało się zrobią piekną płyteż Dało się. (NINa)

With Teeth {halo 19}|Nothing/Interscope, 2005|

All The Love In The World, You Know What You Are?, Collector, Hand That Feeds, Love Is Not Enough, Every Day Is Exactly The Same, With Teeth, Only, Getting Smaller, Sunspots, Linę Begins To Blur, Beside You In Time, Right Where It Belongs

{flip flop} Kiedyś recenzjując płyty rockowo-industrialne przyrównywało się muzykę innych kapel do muzyki NIN, jeśli zawierały charakterystyczny dla Reznora, podrobiony sampling. Obecnie w żaden sposób nie można tego robią. Na WT nie ma nic charakterystycznego, intrygującego, czegoś co przemawiałoby za talentem Rezziego do komponowania drapieżnej muzyki.

{flip flop} Nie powiem, żebym jakoś niecierpliwie czekała na tą najnowszą płytę. Po ostatnich paru płytach coś mi podpowiadało, że nie będzie na co czekać, że może znajdą się tam 1-3 ciekawe utwory ale nic ponadto. Muzyka na The Fragile już zapowiadała, że Reznor skończył z wykreowanym przez siebie brzmieniem, że to wstęp do nowego stylu NIN i niestety tak się stało.

{flip flop} W marcu poznałam paro-sekundowe sample. Potem cztery pirackie kopie z netu i klip. W kwietniu całą płytę. I za każdym razem nasuwało się to samo pytanie - dla kogo ta płyta jest przeznaczona??? Dla fanów zniewieściałego Placebo? Nawet nie wiem jak zabrać się do opisywania poszczególnych utworów, bo są bez wyrazu. Spróbuje na siłę: w pierwszym kawałku wstawki gospel, w drugim niby jest agresją ale jakaś taka wykalkulowana, w trzecim brzmienia bliższe The Fragile - rockowe. Czwarty już mi wychodzi bokiem, ale dobry - promowany wszędzie gdzie można. Piąty zupęłnie nie-NINowy, szósty nudny i pasuje do PHM (nie wiem czemu mi się kojarzy z 'Apathy' 1000 Homo DJs... i czemu Trent marudzi jak udało mu się nagrać taką wesolutką płytkę?), siódmy wiadomo o co chodzi - awitha-teetha. Ósmy... rany, ósmy jest cudowny :-D Reznor mógł całkiem popuścić hamulce i nagrać 13 kawałków w tym stylu, byłoby wesoło na okrągło! Fakt faktem - 'Only' włazi w ucho po pierwszym przesłuchaniu. Dziewiąty to {flip flop, flip flop}, dziesiąty - jedyny dobry utwór na tej płycie, trochę funkowo-rozbujany. Jedenasty smutno-agresywny, za dużo perkusji, za dużo sentymentalizmu. Dwunasty... chyba miało to bya coś pod klimaty z TDS ale wyszło to bez rewelacji, a ostatni utwór - smutny na maksa i...{flip flop} czas wyłączyć płyte, wsadzając w playlistę Broken albo cudowny kawałek 'Growing Up' (remiks utworu Petera Gabriela).

PS. Japońskie wydanie zawiera 3 dodatkowe utwory: Home, Right Where It Belongs V.2 i The Hand That Feeds (Ruff Mix)
(NINa) (NINa)? (nie, FLIPFLOPPa :P)

http://www.nin.com | http://www.myspace.com/nin | NIN on Discogs