[NINa, 08.04.2006, wywiad przeprowadziłam w krakowskim Klubie PO, przed Maszynerią #05, na której Wiktor Skok zagrał dwugodzinnego, gościnnego seta]

---

NINa: Zdarzyło ci się występować we Wrocławiu przy okazji Wrocławskiego Festiwalu Industrialnego. Ty też grasz sety industrialno-noisowe. Zarówno festiwal jak i twoje sety przyciągają sporo osób. Wiemy, że scena electro, gotyk i EBM rośnie w siłę, ale czy możemy mówić o istnieniu sceny industrialnej w Polsce?
Wiktor Skok: Bardzo bym chciał, abyśmy mogli mówić o czymś takim jak scena. Wielkie dyskusje, roztrząsanie i próby zaprzeczania, że sceny nie ma czy też udowadnianie jej istnienia na siłę rażą mnie jakąś sztucznością. Scena na pewno jest, ponieważ są ludzie, ponieważ są zespoły, ponieważ są na szczęście imprezy, jak chociaż ta, którą zorganizowałaś. Nie wdając się w szczegóły, znasz na pewno charakterystyczny model odsądzania od czci i wiary tego rodzaju industrialu. Fani jednego gatunku przeklinają innych lub inną muzykę, każdy zaprzecza sobie nawzajem itd. Te dysputy mnie zbytnio nie interesują. Scena jest tak mała, że w gruncie rzeczy te małe podziały są takie, jakby ludzie dzielili się na dwoje. Takie rzeczy mogą mieć sens w którymś z megalopolis USA, lecz nie tutaj, gdzie publika jest niewielka i w sumie wszyscy się znają. Przypomina mi się tutaj dowcip o tym, jak Żyd znalazł się na bezludnej wyspie i zbudował sobie tam dwie świątynie, bo gdy jedna mu się znudzi, to wstąpi do drugiej, dlatego ma dwie, aby się nawzajem wypierały, konfliktowały itd. Zostawiając takie przypowiastki, uważam, że scena istnieje, bo jest muzyka i swojego rodzaju środowisko. Żywe i aktywne. Można by sobie życzyć, aby to wszystko funkcjonowało lepiej...To wszystko przechodzi jakby różne amplitudy, tak, że raz jest czegoś więcej a potem mniej. Oczywiście tu także są trendy, a „fani” industrialu także mają swoje mody. Chociaż u zarania chodziło o pozbycie się i pominięcie tego typu pop kulturowych kontekstów. Oczywiście istnieją zespoły, które są bardziej znane i bardziej lansowane od innych, są pewne okresowe tendencje chociażby w projektowaniu okładek, liternictwie, aż po sferę jakichś pozamuzycznych i pozaartystycznych inspiracji. To zawsze miało miejsce. Wierzę jednak, że kultura industrialna różni się bardzo od tego całego show biznesu ze swoimi trendami, sztucznie napędzanymi gwiazdami i z całym tym chłamem.

NINa: Czy w związku z tym jest to muzyka, w pewien sposób elitarna?

WS: W pewien sposób tak. To chyba nie jest jednak najważniejsze i na pewno wciąż się zmienia. Popularność industrialu ma również swoje lepsze i gorsze czasy. Tak na pewno było z tak zwanym „rockiem industrialnym”, o którym była mowa. Dziś jest prawie w zupełnym odwrocie. Pewnie spotkałaś się niejednokrotnie z tezą, rock i industrial są to pojęcia sobie przeciwne. Mam podobne zdanie. Określenie "rock industrialny" zawiera w sobie sprzeczność, mimo że, wobec Godflesh, Ministry i wielu innych super bandów używało się tego typu określeń. Jednak praca wokół pojęć to raczej domena teoretyków lub dziennikarzy. Mnie to zbytnio nie interesuje. Dla mnie istnieje łomot i ekspresja. Posiadały ją zarówno Godflesh, jak i Ministry, ale także szereg innych zespołów starej fali industrialnej. Energie wyrzucane były przy pomocy różnych środków. Zresztą tak naprawdę prawdziwi puryści mogliby powiedzieć, że jedynymi zespołami industrialnymi były SPK i Throbbing Gristle. Dla mnie to tylko periodyzacje, etykiety i teorie... Powracając do elitarności, większość muzyki industrialnej jest zwyczajnie trudno przyswajalna dla przeciętnego konsumenta muzyki, w większości przypadków ma też zupełnie inne źródła niż rock czy rock’n’roll... ale czy to czyni ją bardziej elitarną? Nie wiem, istnieje też cała sfera idei i obrazów i wizji współczesności, które niesie industrial. Ich radykalność czyni to zwyczajnie niestrawnym, trudnym do natychmiastowej konsumpcji. Ale zaznaczam, że taki „true” industrial to nie jedynie muzyka, a przede wszystkim cała kultura, która widzi dzisiejszy świat takim, jakim on naprawdę jest, bez zbytnich miraży czy optymizmu. Cóż niewielu ludzi jest w stanie przyjąć takie sromotne prawdy...

NINa: Czy w związku z tym twierdzeniem, że scena industrialna jednak istnieje, możesz wymienić 3 główne ośrodki/miasta w Polsce, w których przebłyskuje muzyka industrialna prezentowana publicznie?

WS: Nie. Właśnie tak nie mogę powiedzieć. W niektórych miastach wygląda to lepiej, na przykład więcej osób przychodzi na wszelkie industrialne wydarzenia, nie tylko na parties, ale także na koncerty. To bywa jednak zmienne. Jest wielu młodych ludzi, którzy dopiero w to wchodzą, a także mniej widocznych- starszych, którzy poświęcili się tej muzyce. Ludzi pochodzących też z bardzo małych ośrodków, które w ogóle nic nie znaczą na mapie. Natomiast jako osobowości i muzycy są nawet bardziej wartościowi niż wielkomiejska rozkapryszona, goniąca za nowościami papka ludzka... A ośrodki? Myślę, że nie ma mowy o ośrodkach. Ważniejsi są ludzie a nie jakieś ośrodki, kliki, środowiska...

NINa: Ktoś, kto cię widział na żywo i usłyszy później hasło "DJ Wiktor Skok" pomyśli - aha to ten ubrany na czarno z kolczykami i tatuażami. Jak dużą rolę odgrywa image w DJowaniu?

WS: DJów jest na pęczki i są bardzo różni. Jeśli chodzi o mnie, to image zawsze miał bardzo dla mnie duże znaczenie. Jest mój. Trudno jest mi rozprawiać na ten temat. Po prostu to istnieje i robię to od zawsze, dopóki będę mógł i chciał będę tak robił. Strój, o którym teraz mówimy, w dzisiejszym kontekście jest jednak zupełnie czymś innym niż kiedyś. Kiedyś ludzie uważali mnie za ufoludka. Innym razem mogą mnie uważać za modnie ubranego, a kiedy indziej za zupełne passé. W sumie ignoruję tego typu oceny. Te odniesienia nie mają zbyt wielkiego znaczenia. Mój ubiór jest mój, jest mną, jest jakby zrośnięty ze mną.

NINa: OK. W takim razie jak się ma ubieranie się na imprezy w stosunku do muzyki? Czy ludzie przychodzą na imprezy nie po to, aby posłuchać muzyki, bo muzyka jest wtedy dodatkiem, tylko po to, żeby się przebrać i dobrze wyglądać, a muzyka jest tylko substytutem wyglądu?

WS: Tak, rozumiem, o co ci chodzi. Zwłaszcza ostatnio widać ten przerost powierzchowności nad samym meritum, nad samą muzyką, estetyką czy wreszcie kulturą. Ubiór jest bardzo ważny jednak nie podzielam trendu ubierania się tylko na imprezy. Uważam, że zarówno dziewczyny jak i chłopaki, mężczyźni czy kobiety powinni kreować się każdego dnia, a nie tylko na weekend. Rzeczywistość, zwłaszcza ta najbliższa, jest różna, ale uważam, że nie należy jej się poddawać. Na pewno jestem za tym, żeby na codzień goci, punks etc. wyglądali równie atrakcyjnie jak na imprezach. Oczywiście ludzie bardziej „robią się” na wieczór, zwłaszcza, że sprzyja temu też nocna pora. Niektóre graty są niewygodne, można je nosić tylko kilka godzin. W sumie nie zaskoczę nikogo, gdy powiem, że estetyka i sama muzyka, kultura, treści są dla mnie ważniejsze od strojów. Mówiąc o kostiumach, powierzchowności mam na myśli tę lepszą stronę, ubrania w dobrym guście. Nawiasem mówiąc stroje wielu gwiazd i publiki imprez gotyckich lub gotycko-industrialnych trącą totalnym bezguściem, najgrzeczniej mówiąc. Lubię, kiedy ludzie się stroją, to jest bardzo fajne. Niemniej jednak nie lubię pacynek ani czegoś, co zaczyna być bardziej clownowate niż mocne i wyraziste. Są różne sposoby na ubiór w mieście. Szczerze mówiąc ten militarny, roboczy industrialny styl pierwszych zespołów na pewno nie jest tym, który aktualnie przeważa. W dużym stopniu został zresztą przejęty przez ulicę, tak jak i swojego czasu punk. Z kolei styl lateksowy, bondage czy fetish jest również w porządku, ale jedynie w tym dobrym wydaniu. Kiedy ludzie potrafią się ubrać, kiedy unikają niebezpieczeństwa bycia pajacem czy jakąś pacynką, które jak często widać jest bardzo groźne…

NINa: Wyobraź sobie, że grasz jakiegoś wcześniej przygotowanego seta, ale polegającego na prezentacji utworów innych wykonawców. Nagle podchodzi do ciebie osoba z jakąś płytą i chce, żebyś koniecznie zagrał z niej parę utworów podczas trwania twojego seta. Jeśli odmawiasz - obrabia ci dupę. Co sadzisz o takim zachowaniu?

WS: Tak naprawdę, to nigdy nie przygotowuję, nie planuje szczegółowo swoich setów. Zazwyczaj wiem, czym zacznę, a potem po prostu idę dalej. Wszystko jest możliwe. Co do oczerniania za plecami. To chyba bardzo częste. Co mogę sądzić o czymś takim? To samo, co o wielu typowych zachowaniach, które nie mają, żadnego związku z muzyką, ani płytami ani z niczym. (śmiech) To śmieszne i przygłupie zachowania, które najzwyczajniej psują krew i nie są godne. Występują wszędzie, w każdym środowisku, nie tylko, kiedy jest się DJem. Internet, bo tam przede wszystkim toczy się rzeczone „obgadywanie” daje wielkie pole do popisu ludziom tchórzliwym, zahamowanym, którzy nie potrafią wyrazić swoich racji wprost (jeśli w ogóle posiadają jakiekolwiek). Takie schorowane jednostki produkują się tam szczególnie intensywnie. To jakby przedłużenie kawiarnianego stolika czy nasiadówek przy kuflu, tylko, że bardziej wymowne, bo mające o wiele większą publikę i oddziaływanie. Nie szanuję tych wszystkich forów na necie, bo są wylęgarnią afer i prawdę mówiąc w większości są opanowane przez jakichś nawiedzonych neofitów, przez mało twórczych ludzi, którzy tak naprawdę mają niewiele do powiedzenia, nie znają się na muzyce ani jej korzeniach, nie mówiąc już o jakichś szerszych kompetencjach...

NINa: Do Krakowa dojeżdżasz z Łodzi. Jakie możesz wskazać różnice i podobieństwa między tymi dwoma miastami pod kątem organizowanych imprez, festiwali, koncertów, dostępu do muzyki niezależnej, którą można kupić w sklepach, komisach? Jakie są różnice lub podobieństwa do Krakowa?

WS: Mogę powiedzieć, że wy Krakowiacy macie teraz o wiele lepiej niż w Łodzi. Scena w Łodzi jest niewielka i nie ma żadnej cykliczności, regularności. Owszem jest sporo ludzi obytych z industrial, muzyką eksperymentalną, electro jak i wave, dark wave czy synth pop etc. etc. Tak naprawdę najbardziej prężna w Łodzi, wyróżniającą się na tle kraju jest scena electro clash, scena klubowego electro, w którą jestem także zaangażowany. Są zarówno didżeje, teamy jak i spora publika. Stąd pochodzą Procesor Plus jak i połowa Mass-Kotek, jest duże zagęszczenie imprez jak i innych projektów. Powracając do industrial na pewno Łódź jest bardziej industrialna niż szereg innych miejsc w Polsce, ale brak tu jakiejś stałości. Wraz z Jude nigdy nie chcieliśmy tworzyć wokół siebie jakiegoś środowiska czy grupy, to zawsze przyciąga „kibiców”, pachnie pasożytowaniem i brakiem własnego, ogrzewaniem się światłem odbitym. Tak czy inaczej, pojawiają się w Łodzi jednak jakieś inicjatywy. Sam próbuję czasem organizować różne akcje i na pewno nie przestanę tego robić. Jest to dziś dosyć karkołomna i ryzykowna sprawa, wymagająca wielu poświęceń, a czasami także tych rzeczy, których chronicznie mi brak: pieniędzy, czasu.

NINa: Rozumiem. Bywasz w Krakowie także z powodu nauki. Co tutaj studiujesz?

WS: Jestem na studiach kuratorskich na Uniwersytecie Jagiellońskim w Instytucie Historii Sztuki. Są to studia dedykowane profesji kuratora sztuki. Coś, co robiłem szereg lat organizując koncerty punk czy industrial. Jestem kuratorem projektów muzycznych. W najbliższym czasie opiekuję się koncertem Z’EV w Łodzi. Podoba mi się koncept łączenia sztuk zarówno plastycznych jak i dźwiękowych. Działam aktywnie i próbuję organizować różne możliwości innym osobom, które także zajmują się tego typu sztuką.

NINa: Czy możesz mi wyjaśnić jak wygląda sprawa ze skinami, którzy podobno są tobą jakoś szczególnie zainteresowani i podobno figurujesz na jakiejś ich liście? Nie wiem czy ma to związek z twoim zespołem Jude, czy coś do ciebie maja, co to w ogóle za historia?

WS: (śmiech) Trudno mi powiedzieć.. Wydaje się, że aktualna sytuacja polityczna w kraju dodała skrzydeł wielu idiotom. Tak, więc tu i ówdzie pojawiają się różne pomysły jakichś żałosnych indywiduów, którzy chcieliby coś zrobić. Jeśli chcą coś zrobić coś pożytecznego dla swojego kraju, otoczenia powinni, według mnie, pracować nawet na 3 zmiany. Ale tutaj jest mowa o jakimś „czyszczeniu” z wrogów, zagrażających polskości, narodowi, krajowi. Chyba raczej sami powinni się wpierw zabrać za wyczyszczenie swoich umysłów, które są skażone głupotą.

NINa: Ale czy ty zagrażasz faktycznie tej polskości i narodowi? Jaki jest powód, że oni akurat do ciebie się przyczepili?

WS: (śmiech) Przyczepili się także do wielu innych osób. Trudno mi powiedzieć, jakie naprawdę rządzą nimi powody. To pytanie raczej powinno być skierowane do nich. Mnie możesz zapytać o mój stosunek do tego.

NINa: W takim razie pytam, jaki jest twój stosunek do tych skinów, którzy cię tak rzekomo ścigają?

WS: Powiem ci, mój stosunek do nich jest ambiwalentny. Mogę powiedzieć, że wśród wielu hitlerowców, narodowców w Polsce są zagubieni ludzie, którzy czasami, choć jest to wyjątkowo rzadkie, są nawet jakimiś interesującymi osobowościami i ludźmi z jakąś ideą, przekonaniami. Problem w tym, że te idee są wypaczone. W dzisiejszych czasach w dzisiejszej Europie i świecie powoływanie się na jakieś pryncypia rasy czy czystość krwi jest skazane na klęskę i zupełnie nierealne. Nie chciałbym się tu już wdawać w dyskusję z samymi postulatami i ideologiami nazistów czy narodowców. Część ideowych tropów i historii nazi jest nawet interesująca. Sam interesuję się historią XX wieku, więc od kontekstu hitleryzmu czy faszyzmu nie ma tu ucieczki. To dalekie jednak od jakiegoś beznadziejnego chuligaństwa czy umysłowego prostactwa, które jest tak charakterystyczne dla biednych polskich narodowców. Współczuję tym ludziom, ponieważ nie postawili na dobrego konia... a i muzykę mają naprawdę chujową. Naprawdę kiepska muzyka. Szkoda mi tych ludzi. Mogliby być nawet dobrymi kumplami, może nie moimi, ale czyimiś... (śmiech).

NINa: Widziałam twój koncert z Jude w klubie Re, widziałam twoje sety we Wrocławiu i na scenie jesteś po prostu żywiołem, jesteś bardzo dynamiczny. W tym momencie, kiedy rozmawiamy jesteś bardzo fajnym facetem, bez jakiegoś rozrośniętego ego, nie jesteś agresywny w przeciwieństwie do tego, co pokazujesz na scenie...

WS: (śmiech)...A tam jestem człowiekiem o rozrośniętym ego? Tak?

NINa: Zaraz do tego przejdziemy. Moje pytanie jest następujące: czy scena i ludzie potrzebują takich charyzmatycznych, agresywnych liderów? Czy to jest jakiś wyróżnik, który ich przyciąga?

WS: Nie wiem... Musiałabyś zapytać ludzi, bo ja będąc tym, kim jestem czy na scenie czy tutaj zachowuję się tak, jak odpowiada to sytuacji, jak czuję się w danym momencie. To rodzaj interakcji: ja versus publika, miejsce, aura. To nie efekt żadnej kalkulacji, że jestem w tym momencie spokojny i próbuje przekazać tobie swoje racje. Jeśli odniosłaś wrażenie, że mam nadzwyczaj rozbudzone ego na scenie (śmiech) -czemu nie? Niech ono takie będzie i niech takie wrażenie pozostaje. Tak czy inaczej, bywa, że tak się zachowuję, pewne emocje wyzwalają się w niektórych kontekstach. Bywam osobą zarówno spokojną jak i wybuchową, furiatem jak i osobą, którą można polubić. (śmiech). Nie ma jednego wymiaru. Poza tym tak, jak najbardziej, według mnie środowisko, a także muzyka potrzebują indywidualności i charyzmatycznych jednostek, które mają siłę, konsekwencję i przenoszą ją na twórczość, na jakieś realne byty, a nie na bełkot w sieci...

NINa: OK. Nie ma w Polsce wielu miejsc na organizacje dużych koncertów, więc myślę, że z tego powodu omijają nas większe zespoły. Czy sądzisz, że nagle jakiś pan z rządu, który będzie za rozwojem kultury stwierdzi, że musimy wybudować jakieś sale koncertowe, żeby w jakiś sposób kulturę w Polsce rozwijać? Czy dojdzie kiedyś do takiego pomysłu, czy raczej skazani na drugą Bułgarię i nikt do nas więcej nie przyjedzie?

WS: Wydaje mi się, że sytuacja, o której mówisz ma jeszcze więcej innych powodów. Nie czas tutaj na roztrząsanie tego w detalach. Ja myślę, że kolejnym problemem w Polsce jest to, że wielu ludzi w ostatnich latach bardzo się pogubiło i nie jest zainteresowanych jakąkolwiek formą kultury, czytaniem książek, koncertami, słuchaniem płyt. Media generują sztuczne, trendy a ludzie stali się leniwi i zupełnie od nich uzależnieni. Rzecz lub zjawisko nie istnieje dopóki nie zauważą go w kolorowym piśmie czy TV. Przy całej żałości dawnych czasów, opinie ludzi były wtedy bardziej niezależne. Generalnie, ludzie w dzisiejszej Polsce walczą o nędzny byt lub, aby konsumpcją dorównać sąsiadom i znajomym. Robią z siebie przy tym pajaców albo szczury wyścigowe, a potem cierpią. W pewnym momencie budzą się, ale wtedy już wszystko za nimi. Przez to utyka również szeroko pojęta kultura, w tym koncerty. Nie ma na nie pieniędzy, bo nie ma dostatecznej ilości odbiorców. Ta sytuacja nakłada się na słabo w Polsce rozwinięty rynek muzyczny, którego istnienie ma jakiś wpływ nawet na scenę industrialną. która i tak powinna być obca tego typu powikłaniom. Niewątpliwie to wszystko będzie się i tak rozwijało. Mniej lub bardziej powoli. W pewien sposób jest to odbicie tego szerszego polskiego zacofania... KMFDM grał w Gdyni, jednak do Krakowa już nie dotarł… Jak szybko mieli tu dojechać? Krajową drogą A1? Nie jestem wielkim optymistą w tej sprawie, ale cóż, na razie skazani jesteśmy na taką sytuację. Najgorszym przekleństwem ludzi w Polsce jest to, że mieszkając w Warszawie udają Nowojorczyków, Paryżanki, Londyńczyków czy Berlińczyków, mieszkając w Krakowie tęsknią z kolei za czymś jeszcze innym... Polacy z natury chcą być kimś, kim nigdy nie będą. To koliduje ze zdrowym rozsądkiem i powoduje wiele złej krwi, wiele problemów, które można by ominąć, dobrze się czuć i działać w końcu. Nie chodzi mi tu o zachwyt nad zaściankowym prowincjonalizmem, lecz liczenie się z rzeczywistością jest bardziej produktywne niż naśladownictwo i błądzenie w poszukiwaniu jakiegoś dalekiego raju. Z dobrze zrozumianej prowincjonalności daje się także coś wyciągnąć i może być ona także atutem.

NINa: Jeżeli faktycznie znalazłaby się jakaś agencja koncertowa, która chciałaby finansować jakiś tam koncert i byłaby w stanie dogadać się z jakimś znanym zespołem i w końcu by przyjechali, okazałoby się, że ludzie jednak nie są chętni mimo tego, że się deklarowali, że przyjdą na koncert, ale jednak nie chcą kupować tych biletów, bo wolą sobie ściągnąć tą muzykę i posłuchać jej w domu. Czy ja mam tylko takie wrażenie, czy ty też uważasz, że tacy ludzie mogliby pozostać tylko przy słuchaniu mp3ek zamiast iść na koncert?

WS: To syndrom bardzo widoczny w Polsce. Organizatorzy drżą o frekwencję, ludzie są zmienni a ich gusta biegną jak wiatr zawieje... Gdzie przyczyna? Trudno mówić, aby nie powtarzać wciąż tych gorzkich konkluzji. Jednak w innych krajach gdzie net jest jeszcze bardziej rozwinięty nie ma takiej sytuacji. Praktycznie wszędzie ludzie mają dostęp do muzyki z sieci. Wiele zależy od ich statusu finansowego, ich mentalności, obyczajów. Nie wiadomo czy będą korzystali z muzyki na żywo, czy będą korzystali z możliwości dawanych im przez promotorów, agencje, DJów, czy muzyków wreszcie. Muzyka na żywo zawsze ma sens, ale czasami wychodzenie na krajowe koncerty nie za bardzo. Syf, kiepskie nagłośnienie, opóźnienia, drogie bilety, chamska obsługa, poza tym po drodze lub na miejscu można dostać jeszcze w twarz... to także powody takiego stanu rzeczy. Muzyka w sieci będzie istnieć dalej. Trudno powiedzieć jak będzie to wyglądało w przyszłości, ale mój stosunek do mp3 jest pozytywny, wydaje mi się, że jakość tego formatu będzie szła do góry. Nikt nie powstrzyma technologii i jej rozprzestrzeniania. Rynek muzyczny w przyszłości na pewno stanie na głowie, dzieje się to praktycznie już dziś. Straty rosną. Niemniej jednak nie mam żadnej litości dla muzycznych korporacji, które przez dziesięciolecia doiły zespoły, muzyków, oszukiwały artystów, a również czerpały krociowe zyski z regularnie ogłupianej publiczności. Teraz mają za swoje.

NINa: Czy muzyka industrialna to jest muzyka domowa? Wiesz, siedzenie przy komputerze i słuchanie jej w domu, nie posiadanie potrzeby nawiązywania relacji z ludźmi, chodzenia na koncerty...

WS: Nie no, dobrze wiedzieć, że nie. Jest jednak wiele gatunków, rodzajów industrialu w tym momencie scena jest bardzo zróżnicowana. Industrial, tak jak punk czy techno, nie oznacza jednego rodzaju grania. Tak jak wśród muzyków jak i odbiorców są zarówno insiderzy, introwertycy, którzy słuchają lub tworzą muzykę w domu i do tego nienawidzą całego świata. Mizantropi, którzy dali się ponieść ideom płynącym z industrialu w tym stopniu, że nienawidzą nawet swoich przyjaciół. Ale równie wielu jest też zupełnie otwartych ludzi, którzy grając najbardziej nienawistną muzykę są także duszami towarzystwa. Jest wiele różnych postaw jak i modeli odbioru muzyki. Zawsze przeciwstawiam się twierdzeniu, że dany rodzaj muzyki pasuje tylko do jednego otoczenia. Po prostu dla muzyki nie powinno być żadnego tabu i konfrontowanie dźwięków z otoczeniem, zamienianie tych wszystkich kontekstów jest wyzywaniem, które cały czas należy podejmować. W industrial istnieją różne brzmienia, które wyzwalają szereg odmiennych emocji i działają na inne rejestry wrażliwości. Istnieje jednak jakiś wspólny mniej lub bardziej uchwytny mianownik między bardzo różną muzyką, którą się określa tym słowem na "i". Lubię je mimo, że ostatnio jest tak bardzo spauperyzowane, zresztą nie tylko ostatnio... Kiedyś, w Berlinie spotkałem się z zespołem hardcore z Boston (zawsze bliska mi była scena punk i hardcore), nawet nie pamiętam jego nazwy. Przypadkowo rozmawialiśmy. Oni, słysząc, że ja gram w zespole industrialnym zrobili duże oczy i powiedzieli mi: „Powinieneś mieć dużo forsy!" Były to pamiętne czasy, kiedy w USA muzyka industrialna stała się bardzo popularna, a zespoły typu Nine Inch Nails czy Ministry przyciągały setki, a nawet tysiące ludzi. Musiałem bardzo szybko zweryfikować ten osąd (śmiech), nie jesteśmy w USA, a nawet na zachodzie Europy nie jest z tym aż tak świetnie…

NINa: Przyjeżdżasz na swoje sety z czarnymi walizeczkami. Powiedz mi, co taka walizeczka zawiera?

WS: Ładne mi walizeczki…(śmiech) To bardzo ciężkie wozić to wszystko ze sobą, ale przeczytałem niedawno artykuł o punkach w Tokio, którzy potrafią wieźć swój ekwipaż przez całe miasto na wózkach, aby przez kilka godzin w niedzielę zagrać na ulicy dla przypadkowej publiczności. Dopóki mam siłę, jeżdżę ze swoimi gratami. Wole jednak, gdy organizatorzy zapewniają mi sprzęt i przyjeżdżam jedynie ze swoimi płytami. Moje walizki zawierają rack z mikserem i podwójny deck Numark, może jednak nie będę podawał tej nazwy…

NINa: Nazwy też, przydadzą się! Może ktoś weźmie z ciebie przykład, że masz dobry sprzęt...

WS: Nie, nie jest to dobry sprzęt. Numark nie jest niestety dobrą firmą, a model CDN 88 jest dupny. Muszę to powiedzieć. Późniejsze są ponoć lepsze… Wiozę również część swoich płyt, które wybieram do seta. Biorę zawsze dużo płyt i zazwyczaj większej części nie gram, ale lubię mieć duży wybór, aby w miarę możliwości móc zaskakiwać ludzi i zagrać coś niespodziewanego. Czasami jest to fizycznie ciężkie, ponieważ granie seta kosztuje mnie kilkanaście godzin jazdy pociągiem. Kontakt z ludźmi i energia z muzyki wynagradza jakoś te trudy.

NINa: Używasz często wizualizacji dla swoich setów. Ostatnio widziałam, że zastosowałeś taki czarno-biały film. Czy wcześniej sobie opracowujesz te filmy, czy one muszą mieć jakieś przesłanie, czy jest jakaś idea w tych filmach, którą ludzie powinni dostrzec i połączyć z twoją muzyką, czy po prostu jest to taki przypadkowy strzał, że akurat stwierdzasz, że chcesz mieć ten, a nie inny film w podkładzie i to wszystko?

WS: Byłoby super, gdyby ludzie odnajdywali różne tropy, które są tu do odczytania. Tak, wydaje mi się, że robię je z jakąś koncepcją, chciałbym, żeby ludzie odnajdywali w nich jakieś związki z tym, co gram. Bardzo dbam o te filmy, cały czas robię nowe montaże i mają one wiele z muzyką, którą emituję

NINa: Czy DJowanie i prowadzenie Jude to dla ciebie tymczasowe zajęcie? Czy też któregoś dnia to skończysz albo czy będziesz starał się prowadzić to jak najdłużej się da?

WS: Do oporu. Do momentu, kiedy nie sczeznę, nie zdechnę.

NINa: Czy możesz przewidzieć, co zadecyduje o tym, że skończysz grać?

WS: Nie chciałbym o tym opowiadać…

NINa: OK :) Zauważyłam, że osoby, które "siedzą" w muzyce industrialnej nierzadko maja problemy z relacjami partnerskimi. Nie wiem czy to nie jest zbyt osobiste pytanie (śmiech Wiktora), ale ty ściągasz na pewno na swoje koncerty dużo kobiet (Wiktor robi duże oczy). Chciałam cię zapytać, jakie są twoje relacje z tzw. płcią piękną?

WS: (śmiech) Dobre.

NINa: Dobre? To wszystko?

WS: Tak.

NINa: OK. Powiedz mi czy jesteś jedynym DJem w Polsce miksującym na żywo takie właśnie sety industrialno-noisowe?

WS: Nie, chyba nie. Wydaje mi się, że są też inni. Byłoby super, gdyby DJe podwyższali swoje zarówno swoją technikę, jak i poszerzał im się gust, bo jeśli chodzi o grane motywy, to można mieć bardzo dużo cierpkich uwag. Setlisty większości są zbyt przewidywalne. Zresztą zawsze można poczytać o tym na forach internetowych. Nie za bardzo śledzę te dyskusje. Widzę jednak, że tworzy się coraz większa scena i didżeje także się doskonalą. Myślę, że będą coraz lepsi, nawet, jeśli trudno takich teraz spotkać... Tacy, którzy grają z kompa są również warci uwagi. Uważam, że komputer jest bardzo dobrym narzędziem tylko trzeba nim jakoś operować. To bardzo poręczne urządzenie i byłbym zadowolony, gdybym w swoich setach mógł także używać laptopa. Daje sporo możliwości, większy bank utworów, szereg tricków, których nie ma się grając z samych płyt z użyciem decków. Każde z tych urządzeń ma swoje plusy i komplikacje. Zarówno granie z winyli ma swoje charakterystyczne, dobre strony jak i granie z CD na dobrych odtwarzaczach jest także w porządku. Od człowieka, który to obsługuje, zależy jak z tym zawalczy i jak mu to się uda. Dla mnie kult didżejów jest trochę problematyczny. Za dużo w tym gwiazdorstwa i póz a za mało pasji. U mnie bycie DJem jest konsekwencją wieloletnich fascynacji. Odkąd sięgam pamięcią, zawsze chciałem grać muzykę. Wymienianie się muzyką, patrzenie na reakcje ludzi, reagowanie razem z nimi jest bardzo pobudzające, daje mi też sporo adrenaliny. Nie podoba mi się, kiedy DJe siedzą. Tego nienawidzę, kiedy DJ siada przed swoim narzędziem...

NINa:...i jak kukła trzyma ręce na switchach?

WS: To nie wygląda fajnie.

NINa: Powiedz mi, czy nagrywasz czasem swoje sety i zamierzasz wydać płytę z takimi nagraniami na żywo? Czy jest już coś takiego dostępnego i moglibyśmy posłuchać tego na płycie?

WS: Nie, nigdy na to nie natrafiłem, słyszałem tylko, że gdzieś w necie krążą jakieś moje sety… Chciałbym je bardzo usłyszeć. Tak, chciałbym kiedyś nagrać jakiś udany program. Zwłaszcza, że czasami mieszam także własne produkcje. Myślę, że to sprawa niedalekiej przyszłości. Na pewno granie nawet najbardziej znanych utworów stawia przed DJem nieskończenie wiele możliwości, wyzwań. Trzeba korzystać z technologii jak i wykazywać sporo inwencji. Dawać ludziom jak najwięcej i samemu dobrze działać z muzyką. Poza tym według mnie wymagana jest jakaś muzykalna orientacja, elementarna wiedzą, co do źródeł tego, co się prezentuje. Można nawet dobrze grać, ale gdy dobór kawałków jest kiepski i w zestawie znajdują się jakieś kicze to nawet dobre miksowanie nic nie da. Raz wychodzi tak, a raz inaczej. Moje sety czasami bywają chybione. Czasami wychodzi bardzo dobrze, czasami bardzo źle. Kiksy zawsze się zdarzają. Zależy od wieczoru, zależy od ludzi, ode mnie, od atmosfery, od tego czy dobrze siebie słyszę - od bardzo wielu rzeczy.

NINa: Ostatnie pytanie. Spotykamy się przed twoim występem na piątej edycji Maszynerii, imprezie promującej rock i metal industrialny. Co chcesz zagrać dzisiaj? Jakiego typu to będzie set?

WS: Zobaczymy...

NINa: Czy jest to tajemnica?

WS: Nie, ale to po prostu wyjdzie w praniu.

NINa: OK, dziękuję bardzo za wywiad.

Jude | Plus Ultra

---

Fotografie Yesternight.pl, wszelkie prawa zastrzeżone © by Yesternight.pl.