Burning In Water, Drowning In Flame |Metal Blade, 1992|

01. Orifice, 02. Burning In Water, Drowning In Flame, 03. Cold Angel Press, 04. Charlemagne, 05. Gemini, 06. Indestructible, 07. Feast, 08. Once Alive, 09. Sympathy For The Devil, 10. Poisonous, 11. Prey Flesh

Debiutancki album Teksańczyków ze Skrew przynosi sławne nazwiska, thrashowe riffy gitar... i nieco po amatorsku brzmiący industrial. Te cechy da się jednak łatwo wytłumaczyć. Skrew, jako kolejny projekt gitarzysty i wokalisty Adama Grossmana powstał z popiołów jego eksperymentalno-thrashowej grupy Angkor Wat. Z tego zespołu wywodzi się też paru innych muzyków, jak pochodzący z tego samego teksańskiego miasta Corpus Christi i ówczesny kolega Adama, gitarzysta Danny Lohner (Nine Inch Nails, Reinholder) oraz Mike Titsworth, który przewodził grupie Pail, a obecnie współtworzy projekt Dolphin Teeth.

Kiedy w 1990 r. Angor Wat zakończył działalność, niektórzy z muzyków kontynuowali rozwijanie swoich pasji wraz z nowo powstała grupą Skrew. Na potrzeby nagrania pierwszej płyty, zaproszono do współpracy kilku znajomych artystów, zyskujących wtedy na popularności wraz z dojrzewaniem sceny metalowo-industrialnej, jak Al’a Jourgensena (Ministry, Buck Satan & The 666 Shooters), Phila Owena (The Skatenigs, Revolting Cocks), Mike’a Scaccia (Ministry, Rigor Mortis) i Jima Marcusa (Die Warzau).
Jeśli chodzi o elektronikę, mówimy o początku lat 90-tych, kiedy muzyki nie tworzyło się i miksowało za pomocą komputerów w domowych studiach nagraniowych, ale na analogowych syntezatorach, samplerach i konsolach mikserskich o bardzo podstawowych funkcjach. Brzmienie sampli, o które wzbogacono tła utworów czuć więc starzyzną.

Na albumie znajdują się dwie grupy utworów. Pierwszą charakteryzują mroczne i ciężkie klimaty wkomponowane w takie utwory, jak Orfice, Cold Angel Press i Feast. Druga grupa zawiera więcej dynamiki i agresji, tak więc do niej można zaliczyć Gemini (ciekawostka: Adam jest zodiakalnym Bliźniakiem), Once Alive, Charlemagne z zaakcentowaną linią basu, black metalowy Indestructible, tytułowy Burning In Water, Drowning In Flame oraz trudny do rozpoznania cover utworu The Rolling Stones Sympathy For The Devil.
Poisonous jest tutaj odmieńcem z powodu DJ-skich scratchy i rapowania, ale na uwagę zasługuje kończący płytę Prey Flesh, w którym wokale Jima Marcusa dokładnie odzwierciedlają charakterystyczny głos Douglasa McCarthy’ego z Nitzer Ebb nawet, jeśli taki zabieg nie był planowany.
Burning In Water, Drowning In Flame to także najbardziej hałaśliwa płyta z całej dotychczasowej dyskografii Skrew, gdzie mocnym akcentem są gitary i wokale, ale mastering pozostawia wiele do życzenia.

Ta reaktywowana w 2010 r. grupa wydaje się zataczać koło wraz z wydaniem najnowszej płyty pt. Universal Immolation, wracając do swojego pierwotnego, thrashowo-industrialnego brzmienia. (Aktualizacja 02.01.2012, NINa)

Ocena: 2.5


Dusted |Metal Blade, 1994|

01. In Tongues, 02. Seeded, 03. Picasso Trigger, 04. Albatross, 05. Jesus Skrew Superstar, 06. Skrew Saves, 07. Season for Whither, 08. Sour, 09. Mouthful of Dust, 10. Godsdog

Drugi w dyskografii Skrew album pt. Dusted zawiera już wzorce prawdziwej muzyki, określonej jako metal industrialny. Rok 1994 obfitował w jedne z najlepszych wydawnictw płytowych, nie tylko na scenie alternatywnej muzyki gitarowej, stąd też Skrew idealnie wstrzelił się w ten ciekawy okres w całej historii muzyki rockowej.

Płyta zawiera zestaw dziesięciu ciężkich, rytmicznych utworów rozgrzanych do czerwoności fuzją metalowych gitar, mocnych beatów perkusji i agresywnych wokali.
Po pierwsze, nad produkcją i masteringiem czuwał niezastąpiony Tom Baker (Ministry, Nine Inch Nails, Powerman 5000, Rob Zombie, Danzig , Marilyn Manson, Disturbed), a miksowaniem zajęli się 'Critter' (Die Warzau, 13 Mg., Econoline Crush), Bill Garcelon (Monster Voodoo Machine, Chemlab, Sister Machine Gun, Ministry) i Mike Tholen (Chris Connelly, Armageddon Dildos, Iron Lung Corp), co już jest sporym osiągnięciem, a jakość dzięki nim, muzyka brzmi profesjonalnie.
Po drugie, odczytanie listy nazwisk muzyków może spowodować chorobliwą ekscytację wśród fanów gitarowej muzyki industrialnej: Brian Leisgang (programowanie, muzyk Filter, 13 Mg., Nine Inch Nails), Mike Riggs i Clay Campbell (gitary, Mike współpracował z Robem Zombie, a z Clayem nagrywali dla Scum of The Earth – późniejszej grupy Mike’a). Jest także Jim Vollentine (klawisze, Auschwitz 46), Mark Dufour na perkusji, Brandon Workman na basie i oczywiście założyciel grupy - Adam Grossman (gitara i wokale).
Ten album nie mógł się nie udać. Potężne brzmienie i obecność aż trzech gitarzystów stało się znakiem rozpoznawczym Skrew, ale niektórzy pukali się w czoło za tak obszerny zestaw muzyków.

Na Dusted nie ma słabego utworu, a mówiąc wprost - zawiera same hity. Jak zwykle u Skrew, album rozpoczyna mroczne intro (In Tongues), po którym przechodzimy do zasadniczej treści, charakteryzującej całe to wydawnictwo. Genialne solówki i bardzo oszczędnie zastosowany sampling, tworzą dynamiczne, mocne i zwarte brzmienie w utworach Seeded, Albatross, Skrew Saves, Season for Whither, diabolicznym Mouthful of Dust oraz tych najbardziej znanych – Picasso Trigger i Jesus Skrew Superstar.
Na końcu listy utworów jest też kompozycja, która odróżnia się od pozostałych (Godsdog) ze względu na większy udział samplingu i zapożyczenia z muzyki trance.

W odróżnieniu od współczesnych melodyjek prezentowanych nawet przez zespoły metalowe, takie właśnie ciężkie i intensywne brzmienie jest adekwatne do etykietki metal industrialny, wyznaczając wytyczne dla tego stylu muzycznego. Album polecany fanom Ministry, Testify, N17 i American Head Charge. (Aktualizacja 02.01.2012, NINa)

Ocena: 4


Shadow Of Doubt |Metal Blade, 1996|

01. She Said, 02. Black Eye, 03. Knotted Twigg, 04. Head, 05. Swallow, 06. Sam I Am, 07. Going Down, 08. Generator, 09. Dark Ride, 10. Crawl

Nie od dziś wiadomo, że dobrze zaprojektowana okładka to połowa sukcesu albumu lub książki. Złośliwie uśmiechnięta, trupio-czarna postać, dodatkowo podświetlona ciepłym, żółtawym blaskiem niczym halloween’owa dynia spogląda na nas z Shadow of Doubt. Jej twarz przypomina maskę przeciwgazową, a na piersi widnieje ślad po krawacie. Dzięki takiej, rzucającej się w oczy ilustracji, po płytę sięga się niemal instynktownie i na długo pozostaje w pamięci. Także, z powodu zawartości muzycznej.

Potęga, agresja, ciężar, dynamika i dosadność. Te pięć rzeczowników w skrócie definiuje brzmienie albumu, a trzeba nadmienić, że jest to kolejna znaczącej pozycja w dyskografii amerykańskiego zespołu Skrew.
Na wyróżnienie zasługują utwory takie, jak „Dark Ride”, „Sam I Am”, „Black Eye”oraz „Generator”, ale pozostałe w niczym im nie ustępują. Miażdżąca siła gitar, basu oraz beatów perkusji wraz z przesterowanymi wokalami Adama Grossmana to mieszanka trudna do podrobienia. Jak zwykle, Skrew wrzuciło też w zestaw utworów element utrzymany w innym klimacie niż pozostałe kompozycje, a mam na myśli „Crawl”z bluesową końcówką i deklamowanym tekstem, odtworzonym od tyłu.

Nad produkcją Shadow of Doubt czuwał znakomity Neil Kernon (Nile, Dokken, Nevermore, Nihil, N17, Red Harvest, Deicide), miksami zajął się Bill Metoyer (Slayer, Secred Reich, Corrosion Of Conformity, Deliverance, Six Feet Under), a Jed Simon - gitarzysta Strapping Young Lad, gościnnie zagrał w utworze „Knotted Twigg”. Nie ma cienia wątpliwości, że z taką obsadą (i okładką) album musiał zostać dostrzeżony.
Shadow of Doubt to obowiązkowa pozycja płytowa dla fanów metalu industrialnego, która pozwala uprzytomnić sobie, jak bardzo gatunek muzyczny, podpinany 15 lat później pod etykietkę ‘nowy industrial metal’ został spłaszczony i okrojony w stosunku do oryginału. (Aktualizacja 06.01.2012, NINa)

Ocena: 4


Angel Seed XXIII |Metal Blade, 1997|

01. Open Up, 02. Sea Man, 03. Seventh Eye, 04. King Of The Hole, 05. Porcelain, 06. Kosmo's Seed, 07. Sputnik,
08. Angel Suck, 09. Horsey (Man), 10. Slip, 11. Helter Skelter

Angel Seed XXIII jest czwartą płytą Skrew i jednocześnie bardzo spójnym albumem, któremu niczego nie brakuje w porównaniu do poprzedników. Nie jest prawdą, głoszoną przez niektóre media w latach 90-tych, że jest to album słaby, który nie zachwycił odbiorców i tym samym, przyczynił się do zakończenia działalności zespołu. Skrew rozwiązano z zupełnie innych powodów, a album ten powinien zajmować wysokie miejsce w rankingu płyt industrialno-metalowych.

Podobnie jak na Shadow of Doubt, elektronika została zastosowana bardzo oszczędnie, w zamian za potężne brzmienie wygenerowane za pomocą kilku gitar. Słychać je w "Kosmo's Seed", "Sputnik" i "Porcelain", a wokale z dodatkowym efektem nadają całości dosyć industrialnego smaku. W nagraniu niektórych utworów wykorzystano też takie instrumenty, jak pianino, wiolonczela, a nawet kobza. Oczywiście wszystkie dźwięki zostały odpowiednio spreparowane i dostosowane do industrialno-metalowych aranżacji.

Utwory takie jak "Seventh Eye" i "Open Up" nie doczekały się jeszcze oficjalnych wideoklipów i wielka to szkoda, bo niosą one w sobie kreatywną moc. Natomiast "Helter Skelter" to cover grupy The Beatles. Podczas miksowania utworu, celowo nie usunięto z niego początkowych pomyłek wokalisty i gitarzysty Adama Grossmana, który niezadowolony ze swojej prezentacji, przerywał sesję jeszcze dwukrotnie, co w efekcie brzmi dosyć żartobliwie.

Angel Seed XXIII to album jak najbardziej reprezentacyjny, którego Skrew nigdy nie będzie musiał się wstydzić, zawierający moc, której brakuje albumom innych grup działających aktualnie na scenie muzyki metalowej. (Aktualizacja 23.02.2012, NINa)

Ocena: 4

---

Strona oficjalna | Last.FM | Myspace | Discogs | Facebook