Triviality Beyond Acceptance |Van Richter, 2002|

01. White Skinned Heroine, 02. Fragile Puppet, 03. Grinning Sun, 04. Invisible Hell (The Plumsack), 05. Abuser's Gabble, 06. The Entaglement Of Sexus, 07. Karl Found Out: The Definition, 08. Braindead Friction, 09. The Seed Of Wrath, 10. Dumb/Numb/Gun, 11. Under The Cold Moon

Ostatnia płyta w dyskografii Testify, wydana jeszcze w czasach aktywności grupy, zawiera na szczęście takie same gitarowe, industrialno-metalowe brzmienia, jakie przyniosły temu niemiecko-amerykańskiemu zespołowi ogólnoświatowe zainteresowanie i szacunek. To jednak płyta najcięższa z całej ich dyskografii, bo gitary zostały nastrojone jakoś niżej, a elektronika została zdecydowanie zduszona.

"White Skinned Heroine" otwiera ten album dosyć powtarzalnymi rytmami i wyglądana to, że zawartość zapowiada się mniej eksperymentalnie niż poprzednie wydawnictwa, chociaż jak dla mnie nie jest to najlepszy utwór na intro. "Fragile Puppet" wskakuje nagle z gitarowymi riffami charakterystycznymi dla Skrew (podobieństwo nieprzypadkowe, bo jedną z wcześniejszych płyty Testify - Mmmyaoooo, wyprodukował gitarzysta i lider Skrew - Adam Grossman), utwór nie ma jednak tej mocy co utwory Skrew, chociaż psychotyczne zawodzenie chłopca i jego monologi w języku niemieckim przykuwają uwagę. "Grinning Sun" charakteryzują metalowo-industrialno-gotyckie brzmienia, a sam utwór trochę mnie znudził.

Dopiero w następnych kompozycjach Testify pokazało, na co ich naprawdę stać! Dzięki doskonałym aranżacjom i nastrojom, jakiejś demoniczności wychodzącej z zestawienia gitar, wokali, perkusji i basu, wybijają się utwory "Invisible Hell (The Plumsack)", genialny "Abuser's Gabble" i mistrzostwo w wykonaniu zespołu - "The Seed Of Wrath". Szczególnie te dwa ostatnie są doskonałymi przykładami na utwory utrzymane w stylistyce industrial metal, z potężną sekcją perkusja-bas, swobodnie płynącymi riffami gitar, (które w niektórych miejscach stają się nieobliczalne!) no i oczywiście powtarzalnymi elementami refrenów, wykrzyczanych czy też 'wycharczanych' głosem niezapomnianego, charyzmatycznego Myka Junga, nadają im na długo pamiętane brzmienie. Myślę, że są to trzy najlepsze utwory Testify, jakie kiedykolwiek nagrali, głowa sama chodzi w takt fuzji riffy - perkusja, wraca się do tych utworów zaraz po ich zakończeniu, a apokaliptyczny "The Seed Of Wrath" powinien dostać jakąś znaczącą nagrodę za całokształt wykonania.

Jeśli dobrze przysłuchać się cytowanemu tekstowi w "Karl Found Out: The Definition": "Testify: Third. Testify - European project, a poor mimicry of Ministry, extremely non-innovative, cheap and trivial beyond acceptance" (w wolnym tłumaczeniu: "Trzecie znaczenie Testify: Projekt europejski, beznadziejnej jakości kalka Ministry, ekstremalnie wtórny, ubogi, trywialny i kompletnie nie do przyjęcia"), to nie da się ukryć, że prawdopodobnie zespół cynicznie sparafrazował jedną ze zgryźliwych recenzji, jakie być może pojawiły się pod adresem ich muzyki. Ministry niewątpliwie było dla Testify jakimś przykładem na solidnie zbudowane industrialno-metalowe utwory, tak samo jak Skrew, ale ciężko tu mówić o kopii, a już najmniej o beznadziejnej zawartości i jakości ich muzyki (patrz wyżej: "The Seed Of Wrath" i Abuser's Gabble").

"The Entaglement Of Sexus" przynosi już nieco łatwiejsze, rockowe brzmienie, z mocno samplowanym tłem, i szczerze mówiąc właśnie ten monotonny beat staje się nudny w pierwszej kolejności. "Braindead Friction" brzmi zdecydowanie rockowo, w stylu Ministry ;), a "Dumb/Numb/Gun" zawiera trochę blackmetalowe klimaty, głównie dzięki wokalom, chociaż nadal zachowuje industrialno-metalowe brzmienie. Podobały mi się takie nieco 'szklane' sample zastosowane w tle, może nie pasujące do utworu jako takiego, ale intrygujące swoją kontrastowością. Utwór ten porównałabym do twórczości Skrew, podobnie jak omówiony wcześnie "Fragile Puppet".

Ostatnia kompozycja "Under The Cold Moon" charakteryzują nieco mniej wyostrzone gitarowe riffy, wolniejsze tempo i więcej zabawy z elektroniką. Niewątpliwie transowy, ale jak dla mnie najsłabszy utwór na tym albumie, a do tego trwa trochę ponad... 10 minut. Bardzo chciałabym, żeby "The Seed of Wrath" trwał tyle samo!

Nagrania na Triviality Beyond Acceptance są dojrzałe, rozbudowane i słychać, że zespół wykorzystał swoje wieloletnie doświadczenie. Testify niejako wypracował swoje brzmienie w ciągu prawie dziesięciu lat od momentu wydania pierwszej EP (Testify '01 ukazała się w 1993 r.) i naprawdę szkoda, że rozpadł się po nagraniu tak dobrego albumu. Mimo tego, odnoszę satysfakcjonujące wrażenie, że muzycy dali z siebie wszystko i nie skończyło się to łatwiźnie wydawania płyty z remiksami lub The Best Of. Nie wiem jak bardzo Testify przychylał się do sugestii swoich fanów, ale nagrania te raczej powstały z indywidualnej inicjatywy.

Parę lat po rozpadzie Testify, Myk Jung zasilił szeregi Schuldt (grupy niemieckiego muzyka Tima Schuldta), z którą nagrał płytę First Error Code, a poza tym wydaje solowe płyty firmowane własnym nazwiskiem, chociaż już nie z takim ciężkim brzmieniem, jak w Testify.
Rascal Nikov od 2002 r. kontynuuje swoje elektroniczne pasje w znanym, niemieckim, futurepopowym zespole – Rotersand.

Triviality Beyond Acceptance wraz z Mmmyaooo to dwie płyty w dyskografii Testify, z którymi należy się bezwzględnie zapoznać, aby doświadczyć potęgi muzyki tego zespołu. (NINa, 14/07/2010)

Crack The Mind |Van Richter, 1999|

01. Violin, 02. I Am The Gas To Burn, 03. Guevara, 04. The War Of Minds, 05. Wreck Me, 06. Dumb (Die Krupps Remix), 07. Under Queen Whore's Grim Protection (She Is Me), 08. Head Of Compassion (Plastic Attack Mix), 09. Quest Of Nothing (Warzone Pharmaceuticals Mix)

Testify to niemiecko-amerykański zespół, który w swoim składzie miał takich muzyków, jak Rascal Nikov, Myk Jung, Moses W., Eddie Logan, George McKinley i Mathias Black. Rascal i Myk znali się przed utworzeniem Testify, ponieważ obaj grali w EBM-owej grupie The Fair Sex w latach 80-tych.

Utwór "Violin" z powtarzającymi się riffami gitar oraz refrenami i 'zachrypniętym' głosem Myka Junga, dynamicznym uderzeniem rozpoczyna płytę Crack The Mind. Takim sposobem zapoznajemy się od razu z charakterystycznym brzmieniem Testify, które towarzyszyć nam będzie nie tylko na tej, ale i pozostałych płytach w dyskografii tego zespołu.
Następny utwór na liście to "I Am The Gas To Burn", przypominający klimat utworów Motorhead, z 'podkręconymi' riffami oraz narastającą i zagęszczającą się fuzją gitar, perkusji i basu pod koniec trwania utworu. Natomiast "Guevara" to już industrialno-metalowa jazda z ciętymi riffami gitar, idealna do headbangingu, i co ciekawe, trwa dokładnie tyle samo ile poprzednik, 4 minuty i 58 sekund. Muzyka Testify to czysta agresja wyrażona za pomocą niezbyt skomplikowanych aranżacji, pełnych brutalności, ciężaru i złości, co w zasadzie uwydatnione zostało także w utworze "The War of Minds", który dodatkowo w tekście zawiera tytułową frazę "Crack The Mind".

Mój typ na najlepszy utwór na całej płycie to jednak "Wreck Me". Reprezentują go genialne solówki i sprytne sterowanie nastrojem poprzez odpowiednie aranżacje oraz ciekawy sampling, zaczynający się gdzieś w okolicach 1 min. 52 sek. "Wreck Me" to wzór do naśladowania (ale nie kopiowania!), posiadający wszystko, co powinien mieć idealny, industrialno-metalowy utwór.

Jako, że album ten zawiera pięć nowych utworów i cztery remiksy oryginałów pochodzących z płyty Mmmyaooo, tak teraz wkraczamy w remiksy.
Pierwszy z nich, "Dumb" w wykonaniu Die Krupps nie powala, jak i większość nagrań tego zespołu, bo jak zwykle charakteryzują go ograniczone, powtarzalne aranżacje i drętwy rytm. Płyta Crack the Mind została wydana w 1999 r., czyli w dwa lata po nagraniu przez Die Krupps wyjątkowo ciężkiego albumu Paradise Now i... zakończeniu działalności tego zespołu (Die Krupps powrócił na scenę dopiero w 2005 r.) Jurgen Engler chyba nie za bardzo wiedział, jaki kierunek obrać dla dalszego rozwoju, skłaniając się ku lżejszej muzyce elektronicznej wraz z powołaniem do życia projektu DKay.com, więc jak przypuszczam, stąd też takie, a nie inne remiksy.

Drugi z remiksów należy do samego zespołu Testify. Motywem przewodnim "Under Queen Whore's Grim Protection (She Is Me)" jest oczywiście gitarowy riff, ale pojawiają się też zdecydowanie zarysowane beaty, zapożyczone z muzyki drum’n’bass i techno, porównywalne do tych, używanych przez grupę Acumen Nation.

"Head Of Compassion (Plastic Attack Mix)" w reinterpretacji grupy Plastic Noise Experience niezbyt mnie do siebie przekonuje. Nie jestem pasjonatką miksów i remiksów, ale czasem zdarzają się ciekawe reinterpretacje. W tym przypadku, fatalny wpływ na cały remiks ma natrętny, ‘gumowy’ beat, jak gdyby ktoś walił metalowym prętem w dużą, napompowaną dętkę. Jednakże poza pustym beatem, remiks ten może spodobać się fanom Front Line Assembly, ze względu na bardzo podobne zastosowanie elektroniki i riffy gitar przypominające te, zawarte na płycie Millenium.

Ostatni remiks na tym albumie "Quest Of Nothing (Warzone Pharmaceuticals Mix)" w wykonaniu Die Warzau praktycznie nie brzmi jak cokolwiek, co zostało stworzone przez ten duet. Został dosyć agresywnie zaaranżowany, chociaż pojawiają się w nim np. smyczki i cała gama ambientowej elektroniki. Nie pozbawiono go jednak gitar, co w efekcie przybliża ten remiks do mrocznych i ciężkich utworów spod znaku muzyki np. Decree albo Unit:187.

Nawet po jedenastu latach od wydania tej płyty, Testify udowania swoją muzyką, że był najlepszym, europejskim zespołem industrialno-metalowym lat 90-tych, co jest zbawienną przeciwwagą dla masy pseudo industrialo-metalowych zespołów, pączkujących w Niemczech od paru lat pod wpływem odmóżdżającej muzyki grupy Rammstein. (NINa, 14/07/2010 r.)

Mmmyaoooo |Van Richter, 1996|

1.Pink Goblin,2.Head Of Compassion,3.Block In The Eye,4.Lethal Viper,5.Dumb,6.Under Queen Whore's Grim Protection,7.B.Blaster,8.Trash 21 (The Noble Knights Of Testify Reject Malicious Joy),9.Mouth,10.Persistent Circulation,11.Quest Of Nothing

Testify to jak dla mnie najlepsza grupa metalowo-industrialna, która jakoś nigdy nie zdobyła popularności, mimo, że wydała sporo płyt i także koncertowała. Może gdyby byli zespołem stricte amerykańskim, to zgromadziliby wokół siebie więcej fanów. Niemniej jednak zdobyli zainteresowanie amerykańskiego muzyka Adama Grossmana, znanego z metalowo-industrialnej formacji Skrew, który podjął się produkcji płyty Mmmyaoooo.

Płyta powstawała w Niemczech, w dosyć krótkim czasie, ale zawiera dokładnie to, co powinna mieć w sobie znacząca płyta z tego gatunku muzycznego, czyli przede wszystkim ostre gitary, agresywne wokale i niebanalne kompozycje. Teoretycznie taką muzykę robi się łatwo, dlatego dobrze, że Grossman wziął udział w tym przedsięwzięciu i doprawił go swoimi umiejętnościami i pomysłami. Jest w tej muzyce sporo chaosu, sporo zimnego opanowania i gitarowych jazd, od których nóżka sama zaczyna przytupywać. Mam to na myśli utwory pokroju Lethal Viper, Under Queen Whore's Grim Protection, Trash 21 (The Noble Knights of Testify Reject Malicious Joy) i mój ulubiony Persistent Circulation.

To jedna z płyt, którą należy mieć jako przedstawicielkę europejsko-amerykańskiego przedsięwzięcia w obrębie sceny industrialno-metalowej. (NINa)

Testify '01 |Our Choice, 1993|

Testify'01, A.N.G.E.R., Get Bursted, One Man's Gang

Singiel do pierwszej płyty tej grupy. Klimaty bardzo podobne do Treponem Pal i Klute. Ostatni utwór z fajną gitarka, przypomina mi jeden z utworów do Quake Zwei. :-) (NINa)

---

Testify na Van Richter Records | on Last.fm | on Discogs | on Myspace