One Minute Science |Astralwerks, 2000|

01. I'm Not Trading, 02. Preoccupation, 03. Power Struggle, 04. I Miss, 05. Insanity Pulse, 06. Too Much, 07. O.D., 08. Forlorn, 09. Grape, 10. One Conditioning, 11. 7%

Sunna to grupa, której muzyki nie można jednoznacznie sklasyfikować ze względu na różnorodność inspiracji, tak więc do rocka industrialnego trafiła dosyć przypadkowo i żadnego z albumów grupy nie można rozpatrywać tylko pod kątem przynależności (lub nie) do tego gatunku.
Gdyby zabrakło takich utworów, jak "Power Struggle", "Insanity Pulse", refrenów w "Grape" i "One Conditioning", to One Minute Science nie miałby żadnej łączności z rockiem industrialnym. Pozostałe kompozycje zostały utrzymane w tonie rocka alternatywnego ("Preoccupation", "O.D."), trip hopu ("Too Much"), a nawet soulu ("Forlorn") i ballady ("I Miss", "7%").

Zespół Sunna jednak, stał się znany na świecie tylko dzięki utworowi "Power Struggle" i ten fakt nie dziwi chyba nikogo, kto chociaż raz miał styczność albo z samym utworem, albo z teledyskiem do niego, tak często prezentowanym na MTV w latach 90-tych. Ta kompozycja jest jak głęboki wir, który cały czas się nakręca i dąży do punktu kulminacyjnego, aby później pozostawić słuchacza z uczuciami spełnienia, jak i niedosytu zarazem.
Utwór został zbudowany w oparciu o genialne i proste aranżacje, nisko nastrojone gitary, industrialne sample w tle i powtarzający się rytm, łatwo zapamiętywane refreny oraz ogólną atmosferę niepokoju, jak i pulsującej w nim siły. Tym sposobem, "Power Struggle" musiał stać się hitem. Jest w nim wszystko to, co przyciąga uwagę - ściana gitar, przenikające się aranżacje, dynamika, nieirytujące tempo, a nawet wysamplowane bzyczenie pszczół. Lekko chropowaty głos Jona Harrisa nadaje utworowi tego specyficznego smaku, który idealnie pasuje do grunge'owych gitar. Wokale są szeptane, śpiewane, powtarzane, nagłaśniane i wyciszane.

Drugim, industrialno-rockowym utworem jest "Insanity Pulse". Zwraca uwagę ściana brudnych, gitarowych riffów, rozwrzeszczane wokale w stylu późniejszych płyt Pitchshiftera albo Skinny Puppy i powtarzalność aranżacji. Dodatkowe efekty (zniekształcenia) i nieliczne, ale umiejętnie wplecione sample nadają brzmieniu instrumentów przemysłowego charakteru. Wokale Harrisa przypominają głos Johna Lennona, więc Sunna w tym utworze prezentuje się co najmniej, jak industrialny The Beatles.

Dalej mamy "Grape" z bluesowym riffem rozpoczynającym utwór i rockowymi aranżacjami, dalekimi jednak od buntu. Jest to jednak zmyłka, bo w następnej kolejności partie refrenów przybierają tony agresywne, mocno gitarowe, przynoszące na myśl echa muzyki grupy Nirvana, albo postać rozdrażnionej, ryczącej bestii, a nawet czołgu na polu walki. Zwrotki, to jednak powrót do spokojnego bluesowego grania.
Podobne brzemienia przynosi także "I'm Not Trading".

Ostatnim utworem, na który warto zwrócić uwagę jest "One Conditioning". Z jednej strony oparty jest na niewinnym rytmie wybijanym przez dziecinne cymbałki (przypominającym też brzmienie zabawkowej katarynki), jak i standardowej perkusji, a z drugiej wzbogacony rzężącymi gitarami w stylu grunge, zmysłowymi wokalami, jak u Smashing Pumpkins, oraz rozwibrowanymi riffami gitar i nisko nastrojonym basem, wspólnie przynoszącymi echa utworu "Hey Man Nice Shot" grupy Filter.

Gitarowa muzyka z Wielkiej Brytanii jest z reguły zimna i dosyć obojętna, pozbawione głębi. Można w niej odnaleźć agresję, bunt, melancholię, cynizm oraz ironię, ale porównując utwory Brytyjczyków np. do muzyki Kalifornijczyków, odnosi się wrażenie, że wyraźnie brakuje tego 'czegoś', co bezpośrednio otwiera słuchacza. Podobnie jest w przypadku muzyki angielskiej grupy Sunna. Na pewno nie znajdziemy tu dosadnych zapożyczeń z kanonu rocka industrialnego, którego sława przygasała w 2000 r. Gdyby pokusić się jednak o najbliższe odniesienia, to na liście pojawiłyby się takie nazwy, jak Filter, Stabbing Westward, Econoline Crush, God Lives Underwater i Engines of Aggression. Warto też dodać, że album zmiksowali Lee Shephard (Massive Attack, Dandy Warhols, Unkle) i Andy Wallace (Slayer, White Zombie, Rollins Band, Sepultura).

(Katarzyna 'NINa' Górnisiewicz, 04/06/2012. Krótka, darmowa recenzja. Zobacz notę o prawach autorskich.)

Power Struggle |Melankolic, 2000|

01. Power Struggle, 02. Guinea Pig People, 03. Weather Control

Singiel promujący debiutancki album Sunna przynosi dwa krótkie, agresywne, gitarowe utwory i jeden spokojniejszy. Jest to tracklista przeznaczona dla fanów muzyki rockowej, w tym grunge i poniekąd rocka industrialnego, głównie za sprawą kompozycji "Power Struggle". Pamiętać jednak należy, że wydany w tym samym roku album One Minute Science zawiera niespełna połowę utworów utrzymanych w tym klimacie, ponieważ pozostałe nawiązują do mało agresywnych stylów muzycznych, jak trip hop czy melancholijne ballady.

Singiel rozpoczyna wspomniany już, genialny "Power Struggle", dzięki któremu nazwa Sunna zapisała się na dobre w historii muzyki rockowej. Utwór był swego czasu mocno promowany, jednak jego siła przekonywania mówi sama za siebie. Wybija się rytmem, ścianą gitar i lekko chropowatym głosem Jona Harrisa.
Natomiast "Guinea Pig People" to utwór, który mogą polubić fani grupy Smashing Pumpkins, Bush i podobnie zjawiskowych grup lat 90-tych, znanych z pełnej napięcia muzyki. W tym utworze nie pojawia się cisza, a brudne gitarowe riffy przeplatają się z basem i wokalami.

Ostatni utwór "Weather Control" jest nieco spokojniejszy. Muzycy eksperymentują tutaj z delikatnie zastosowanymi efektami dla zbudowania dosyć ulotnej atmosfery. Granie typowo brytyjskie, alternatywne, ale jak dla mnie - nuda.

Singiel należy rozpatrywać w kategoriach ciekawego dodatku do albumu, z racji tego, że odmiennie od typowych singli wydawanych współcześnie, nie zawiera miksów, remiksów i innych badziewi, a tylko utwory nie zamieszczone na pierwotnym wydawnictwie (oprócz "Power Struggle").

(Katarzyna 'NINa' Górnisiewicz, aktualizacja: 04/06/2012. Krótka, darmowa recenzja. Zobacz notę o prawach autorskich.)

---

Oficjalna strona | Discogs | Myspace | Last.FM | Facebook