FABRYKA - Encyklopedia Rocka i Metalu Industrialnego

Weird Machine |Listenable Rec., 2008, ++++|

01. Dirty Dance, 02. Planet Crash, 03. Unclean, 04. Hardcore Massive Soldier, 05. Mad Box, 6. Sonic Life, 07. Freak Machine, 08. Human Attack, 09. Evil Angel, 10. One More Time, 11. Never Give Up

Najnowsza płyta reaktywowanego w 2007r. Treponem Pal jest krokiem naprzód w historii zespołu. Treponem Pal, klasyka metal-industrialu z Francji, zainspirowana brzmieniem takich grup jak np. Godflesh, a którego muzykę media postrzegają jako ponury, wolno toczący się walec, wprowadził do utworów w ciągu ostatnich dziesięciu lat także sporo dynamiki i elementów muzyki industrialnej. Od początku istnienia zespołu ukazały się cztery pełne albumy, a w trakcie reaktywacji nakładem MetalMind wydano reedycje poprzednich albumów wzbogaconych o materiał wideo i single pt. Fury Tales. Treponem Pal w nowym składzie, lecz nadal prowadzonym przez charyzmatycznego Marco Neves'a przygotował materiał na nową płytę, pierwszą od dziewięciu lat. Oczekiwania wobec niej były wysokie, bowiem w nagraniach wzięli udział także gościnni muzycy, tacy jak perkusista Ted Parsons (Godflesh, Prong, Swans) i basista Paul Raven (Ministry, Prong, Killing Joke, Mob Research). I chyba wypada wspomnieć tu ze względu na pamięć Ravena, chociaż zdaję sobie sprawę, że ta kwestia pojawi się pewnie w większości recenzji Weird Machine, ale faktem jest, że obecność Ravena w sesji nagraniowej przeniosła nieoczekiwany wpis do jego biografii - ponad 40-letni rockman zmarł na zawał serca przygotowując się do następnej sesji nagraniowej z TP w Genewie, o czym pisały chyba wszystkie liczące się media muzyczne w październiku 2007 r.

Ale przejdźmy do zawartości CD. Weird Machine to płyta z ciężką, metalową muzyką, nie uciekającą od zastosowania samplerów, na szczęście w niewielkim stopniu, bo więcej tu rockowej dynamiki. Charakterystyczny jest głos Marco śpiewającego po angielsku lecz z dominującym, francuskim akcentem, w czym tkwi jego siła i łatwość rozpoznania brzmienia Treponem Pal.
Mad Box to właśnie też taki typowy dla TP utwór z nieco funkującymi gitarami i mocno sprzężoną sekcją gitara-bas-perkusja plus drapieżny wokal Marco nakładający się na kolejne warstwy instrumentalne utworu; jednym zdaniem to, co znacie już z płyt takich jak Excess & Overdrive lub Aggraviation.
Sonic Life ma ciekawy klimat, mroczny i ociężały, a rozpoczyna go zimny, gitarowy riff, kontynuowany przez nisko nastrojony bas i wtórujące mu gitary, a później psychodeliczne klawisze. W kwestii kompozycji nie ma zmian - u Treponem Pal wyraźnie zaakcentowane są podziały między kolejnymi zwrotkami i refrenami.

Słuchanie tej płyty kojarzyło mi się ze spacerem po jakimś zwariowanym wesołym miasteczku z podziałem na zwiedzanie areny cyrkowej, tunelu grozy, garderoby akrobatów i części z karuzelami oraz strzelnicą. To taki obraz starego typu wesołego miasteczka, bez amerykańskich rollercasterów, jako że tempo utworów nie przekroczyło granic 'powolności'. Stylistycznie takie wrażenia niosą ze sobą też utwory Freak Machine i Human Attack, oplecione psychodeliczną muzyką i tworzące obawę, że tak jak w horrorach za chwilę wyskoczy zza rogu jakiś cukierkowy klaun ze zakrwawioną brzytwą w ręce.

Przystanki w tym powolnym zwiedzaniu to dwa następujące po sobie utwory Evil Angel, bardzo w stylu starego Killing Joke i One More Time, spokojniejszy, gdzie Marco pokazuje swoje wokalistyczne umiejętności, i ciężko byłoby mi nawet rozpoznać, że jednak to jego głos. W końcówce utworu pojawiają się gitary przypominające mi stylistykę funky, a nawet reggae, co nie dziwi, zważając na fakt, że takie zagrywki pojawiły się już na płycie Higher w 1997 r. Podobnie w przypadku wieńczącego płytę Never Give Up, wytrawny fan rozpozna Treponem Pal, ale dla kogoś innego będzie brzmiał jak klasyczny rockowy utwór, z takiż gitarkami, oraz większą niż w poprzednich utworach dynamiką. Oba końcowe utwory pozostawiają po sobie jakiś głęboki ślad, tak, że chce się do tych utworów powrócić i delektować słuszną reaktywacją tego zespołu, w nowym składzie, ale ze starymi i sprawdzonymi pomysłami.
Weird Machine stanowi spójność z pozostałymi albumami w dyskografii Treponem Pal i bez wątpienia jest to kandydat na jedną z najlepszych płyt wydanych w roku 2008.

P.S. Gorące podziękowania dla Listenable Records i Marco Neves'a. (NINa)

Treponem Pal |Roadrunner, 1989, ++|

Silico,The Black Box,Embodiement of Frustration,The Prettiest Star,In-Out,Too Many Humans,Low Man,Soft Mouth Vagina

Debiut Treponem Pal. Bardzo wyrównany materiał, raczej hard corowy; mniej tu industrialu w porównaniu z kolejnymi płytami. Francuzi grali tu bardziej "pod" Pitch Shifter i Godflesh, chociaż juz zaznaczał się indywidualny styl w sposobie prezentowania muzyki. (NINa)

Aggravation |Roadrunner, 1991, ++|

Rest is a War,What Does It Mean?,Love,Out With No Flag,Fugitive Soul,Sweet Coma,TV Matic,Radioactivity,You Got What You Deserve

TP to kapela francuska, co słychać i w akcencie i w częstym braku poprawności gramatycznej języka angielskiego jakim zespół posługuje się na tej płycie. Zespół gra mocną muzykę, ciężka, szczerze industrialną. Można ich umieścić obok takich grup jak Godflesh, Fear Factory czy wczesny Pitch Shifter, chociaż grupa potrafiła wypracować charakterystyczne brzmienie. Wybija się francuski akcent i brudne brzmienie gitar. (NINa)

Excess And Overdrive |Roadrunner, 1993, +++|

Out of Reach, Pushin You Too Far, Excess And Overdrive, For Progress
Crimson Garden, Stoned, Nowhere Land, Blow Me Out Sometimes, Full Moon Excess (trance mix)

Mocno sprzężone gitary, przestery, sample, ciężar plus chłód i transik, czyli wszystko to, co lubimy. Pushing You Too Far, Crimson Garden, Stoned, Nowhere Land, to tylko przykłady dobrze opracowanych utworów. (NINa)

Higher |Polygram, Mercury Rec, 1997, +++ i pól|

Cyberfreak, Renegade, Unchained, The Struggle, Lose Control, Panorama, Freetribe, Funk Me, Sick Train, Belief, Sweet Vibes, Psycho Rising, Funky Town, Excess (trance mix)

Proszę się nie sugerować okładką! Są grupy, które grają bardziej ciężką, wręcz 'słoniową' muzykę niż Treponem Pal. Ale, ten album wcale nie jest gorszy od wcześniejszych nagrań TP. Powiedziałabym nawet, że wreszcie połowę z tych utworów można bez obaw puścić ludziom do zabawy na imprezie, czego nie ryzykowałabym np. z płytą Aggrevation ;-) Płyta generalnie składa się z konkretnych utworów mieszczących się w samym środku gatunku industrial rock. Do utworów, którym poświęciłam najwięcej czasu należą Sick Train (mniam!! prosty, dynamiczny i dosadny), Belief i Unchained. Zespół postarał się nawet o utwory w konwencji reagge-ska (Panorama, The Struggle, Freetribe), oraz z hinduskimi naleciałościami (Funk Me), wzogacone oczywiście o ostre riffy gitarowe. Co prawda płyta mogłaby się bez nich obyć, ale zawsze są jakąś ciekawostką, podobnie jak ostatni utwór - cover Funky Town, hicior lat 70-tych. Producentem płyty jest Sascha Konietzko (KMFDM). (NINa)

http://www.myspace.com/treponempal