American Porn Songs |Metropolis, 2009|

1. Alkali, 2. Enjoy The Pain, 3. With Fire And Burning, 4. American Porn Song, 5. Blessed, 6. To Hell, 7. It All Turns Bad, 8. Blackbird, 9. The Lord Doesn't Want Her, 10. Become Your None, 11. Can You Find God?, 12. Orange Insect, 13. Useless People, 14. Somebody To Hate, 15. American Bomb Song

Zawsze cieszyło mnie, że nadal istnieją zespoły, które wspierają scenę industrial rock aktywnie od czasu, kiedy ten styl muzyki stał się znany, czyli od lat 90-tych. Zespoły te może nie wydają płyt często, ale kolejne nie odbiegają brzmieniowo od poprzednich, ciągle utrzymane są w lubianym przez nas stylu, ale muzycy konsekwentnie podążają wytyczonymi sobie na początku ścieżkami. Styl industrial rock stał się znany między innymi dzięki zespołowi 16volt, wokół którego zgromadziła się i pozostała (mimo, że ostanie lata nie były tak cudowne dla tej muzyki) największa liczba fanów subkultury rivethead, zainteresowanych muzyką równie zimną i agresywną, co taneczną i beatową.
I kiedy dwóch konkurentów ze starej gwardii odeszło ze sceny industrial rock na dobre, (tzn. w 2009r. NIN, który już od ponad 9 lat przestał wydawać płyty stricte industrialno-rockowe, i rok wcześniej Ministry, mimo odejścia w dobrym stylu, zaczyna psuć swój wizerunek wydając 'pośmiertną' płytę z remiksami), na arenie pozostaje 16volt. I wykorzystuje tą pozycję we właściwy sposób.

16volt to grupa bez stałego składu, poza jej założycielem, Eric Powell'em, który od 20 lat (1988 r.) pcha swój zespół zarówno dobrymi pomysłami jak i koncertami oraz supportem, dużych wytwórni płytowych (sic!), chociaż ani razu nie przekroczył granic komercji i pozostał sobą (no poza wydzierganiem sobie kilku dodatkowych tatuaży ;)). W stosunku do płyty FullBlackHabit wydanej w 2008 r. są pewne zmiany personalne, ale niektóre osoby nadal pozostały. Jeśli ten skład zespołu przetrwałby do następnej płyty, to 16volt byłaby tzw. supergrupą, jak Pigface, Dessau czy H3llb3nt.

I tak, na Amercian Porn Songs wystąpili: Mike Peoples (16volt, Skrew), Steve "Pig" White (KMFDM, Pig, Schaft), Scott Robison (Dr0ne), Jason Bazinet (SMP, 64k), Sean Payne (Cyanotic), Joseph Bishara (16volt, Marilyn Manson, NIN, Prong, Bauhaus, Jane's Addiction, but also soundtracks for Crow, Mortal Combat, Repo!), Tim Skold (Shotgun Messiah, Skold, Marilyn Manson), Bildeaux Sarver (Ohn), James Hall, Jeremy Inkel (Left Spine Down, Frontline Assembly), Marc Lacorte (16volt, Chemlab, Powerman 5000). Wystarczy? No cóż, z pomocą takich sław płyta mogła się albo nie udać wcale (za dużo indywidualistów ze swoim charakterystycznym stylem grania), albo udać bardzo dobrze (dzięki kooperacji i dużemu doświadczeniu powyższych).

Trudno słuchać nowej płyty zespołu, bez porównań do poprzednich, jeśli zespół wydał ich już sporo, jakkolwiek pozwala mi to opisać ją perspektywicznie, i dzięki czemu jej ocena będzie wyraźnie obiektywna, a nie jak w przypadku nowych zespołów wydających jedną tylko płytę, kiedy nie mam szansy spojrzenia w przeszłość. Aby rozwiać pytania, American Porn Songs jest przedłużeniem FullBlackHabit, więc to już powinno zasugerować jej zawartość.

To długa płyta; zawiera piętnaście utworów nagranych w latach 2008-2009, a Eric Powell rozpoczął pracę nad nowym albumem zaraz po wydaniu FullBlackHabit i promującej go trasie koncertowej. Ponadto, od samego początku, tzn. od przedsprzedaży i poglądowych utworów dołączonych do playera 16volt na ich profilu na Myspace, płyta ta zbiera bardzo dobre recenzje.
I szczerze mówiąc po przesłuchaniu tychże utworów z Myspace, nie za bardzo mi się podobały, pomijam już niską jakość po kompresji. Podobnie po otrzymaniu albumu od Metropolis też nie do końca byłam przekonana, czy to tak doskonała płyta, jak bezkrytycznie widzą ją fani 16volt. Musiałam przesłuchać jej ponad dziesięć razy i w końcu dać muzyce popłynąć przez słuchawki, bez skupiania się na konkretnych utworach.
I to poskutkowało, pewne utwory same zahaczyły mi się o uszy, inne pozostały w tle, ale generalnie jest to płyta, na której każdy znajdzie ciekawy utwór. Ja zazwyczaj wybieram tylko utwory proste, ciężkie, ze ścianą gitar, basu i mroczną elektroniką, ale ktoś inny polubi ją za kompozycje skoncentrowane na melodii i 'miętkości', a takich jest z reguły kilka na 90% wszystkich płyt 16volt; na APS przykładowo są to "It All Turns Bad" i po części "Blackbird".

Moimi ulubionymi utworami są klasyczne, industrialno-rockowe "The Lord Doesn't Want Her" i "With Fire And Burning" (oba w klimatach muzyki grupy Filter), "Become Your None" (jakbym już słyszała ten gitarowy motyw na jednej z płyt NIN, chociaż sam utwór jest typowy dla 16volt), "Orange Insect" (i nie dlatego, że w tytule jest o pomarańczowym), "Somebody To Hate" (tempo jak w "Aces of Spades" Motorhead'u). Doskonały "Can You Find God?" przywodzi mi na myśl kolejne nawiązanie do NIN, tym razem tylko klimatycznie; jeśli ktoś jeszcze pamięta, że wyszła kiedyś tak znacząca dla tego gatunku muzyki płyta, jak The Downword Spiral z utworem "Reptile" to ma pełny obrazek czego może się spodziewać po tym utworze.

Wszystkie wymienione mają stały dodatek agresji dzięki umiejętnemu podgrzewaniu brzmienia przez ostre riffy gitarowe i niepokojącą, dobrze zaaranżowaną elektronikę.
Przy całej tej dobrze wykonanej pracy, jest jednak coś, co mnie drażni w niektórych nowych utworach ("Useless People", "American Porn Song") - ten sam motyw perkusji, który przy powtórzeniach staje się bezosobowy i nudny.

Na albumie pojawiają się też dwa utwory, jak "Alkali", w nieco przyspieszonej, agresywniejszej wersji niż jego poprzednik, wydany na soundtracku do gry Primal Combat i "American Porn Song", który pojawił się jako mix pt. "American Porn Song (Glitch Itch Mix v1.)", powstały przy współpracy Cyanotic i 16volt i zamieszczony na kompilacji GlitchMode Hordes of the Elite (2006 r.)

Natomiast "American Bomb Song" to najbardziej intrygująca kompozycja jaką słyszałam ze strony 16volt, chociaż i króciótka, bo trwa zaledwie 2 minuty i 30 sekund. To jest dokładnie ten sam trik, jak w "Violent Fluid" Nine Inch Nails. Bardzo chciałabym usłyszeć ciąg dalszy, jakkolwiek Reznor nie pokusił się o rozszerzenie go na kolejnych płytach i remiksach. Ale może w tym tkwi urok obydwu utworów. Brzmieniowo też można pokusić się o porównania, te same mistyczne klimaty w chmurze sampli i atmosferze niepokoju, z jednym, 'ślizgającym się' po ścieżkach motywem.

W zasadzie nie tyle zawartość muzyczna, co produkcja American Porn Songs jest jej najwyższym atutem, bo w płytę zaangażowani byli doświadczeni muzycy, który bez wątpienia dostarczyli wysokiej jakości materiału, bez znaczenia czy pracowali w jednym studiu, czy ich współpraca odbywała się za pomocą Internetu. Wszystkie te dodatkowe dźwięki wypełniające przestrzenie między standardowo zastosowanymi instrumentami bardzo wzbogaciły architekturę utworów. Jestem przekonana, że Ericowi nie będzie trudno przebić się przez to, czego już dokonał przy nagrywaniu następnego albumu, obojętne czy będzie miał w rękawie asy pokroju muzyków pomagających mu do tej pory, czy zdecyduje się wydać płytę solową.

Muzyka na Amercian Porn Songs jest rozgrzewająca w sam raz na nadchodzące, zimne dni i powinna zaspokoić ciekawość zarówno zdeklarowanych fanów 16volt, industrial-rocka, jak i wszystkich pozostałych słuchaczy. (NINa)

FullBlackHabit |Metropolis Records, 2007|

I'm Just A Mess,Come For You,Cables and Wires,Suffering You,And You Are All Alone Again,The End Of It All,Afterglow,Feel It Through,The Defect People,The Error,
You Run,Whisper Cure,Therapy

Dla tych, którzy nie są w temacie rocka industrialnego podpowiadam, że 16volt to jedne z bardzo znaczących, zespołów tego nurtu, tworzących muzykę, która sprawdza się doskonale zarówno na studyjnych płytach, jak i podczas koncertów. Grupa założona w 1991 r. przez Erica Powella, przeszła już kilka zmian personalnych, jednakże nadal udowadnia dobrą formę i umiejętność korzystania, że zdobyczy techniki. Kiedy po wydaniu The Best Of w 2005 r. wydawało się, że 16volt przechodzić będzie w stan letargu, i kiedy Eric rozpoczął kolaboracje z zespołami elektronicznymi pokroju Ohn czy Ringer, fani nadal wierzyli, że to nie koniec 16volt, mimo, że zainteresowanie tego typu muzyką ciągle pozostawało elitarne. W efekcie okazało się, że to właśnie nie 16volt, a Ringer przeszedł w stan uśpienia. Eric nie daje za wygraną, wiedząc o niesłabnącym zainteresowaniu fanów nowymi wydawnictwami 16v.

FullBlackHabit, pod kątem nazewnictwa przekornie nawiązujący do tytułu filmu Kubricka - FullMetalJacket to już ósme wydawnictwo sygnowane marką 16volt. To także bardzo dojrzała płyta. Wydaje mi się, że Eric Powell niejako rozliczył się z swoimi muzycznymi fascynacjami i pomysłami, co przybrało formę utworów bardzo zróżnicowanych jednakże pełnych, o ciekawych kompozycjach i od razu kojarzonych z dokonaniami 16volt. Słyszę tu i fascynacje Garym Numanem, Ministry i nową wersją NIN, zarówno ostre jak i bardziej spokojne elektroniczne utwory, biorąc pod uwagę udział Powella w zespole Ringer.

Muzyka 16volt zawsze mieściła się gdzieś miedzy infantylnością, przekorą, słodkością i agresją. Eric bawi się z nami, dozując wszystkie te emocje w odpowiedniej dawce, ale ma się wrażenie, że robi to bardzo serio, i że w pewnym momencie żarty się naprawdę skończą. Ta płyta jest prawdziwie rockowo-industrialna, ma w sobie wszystkie możliwe elementy typowe dla tego gatunku, rozszerzone o niewielkie, ale znaczące dodatki (np. w Cables and Wires).

Mam 4 faworytów na tej płycie. Defect People, jeden z pierwszych utworów odtajnionych na Myspece'owym profilu 16volt z gościnnym udziałem Steve Pig'a z KMFDM i Jasona Bazineta z SMP/64K. Drugi rodzynek to And You Are All Alone Again, z dynamicznym tempem i kilkoma delikatniejszymi momentami (refreny). Trzeci to The Error, który już z krótkich sampli dostępnych w internecie sprawiał wrażenie, że to jednak stary dobry 16volt, który rozkręca się w miarę lat jeszcze bardziej, wdrażając do swojej muzyki wiele innych wpływów z innych gatunków muzycznych, jednocześnie zachowując swój oryginalny, agresywny wyraz. The Error ma typowe dla 16v rozwiązania gitarowe, i jeśli mam polecać ta płytę do odsłuchu to tylko w sposób niezgodny z narzuconym odgórnie tracklistingiem i z akcentem na The Error.

Czwarty bardzo dobry utwór tej płycie to Come For You, bardzo dynamiczny dzięki brzmieniu basu, na którym gościnnie zagrał nie kto inny, jak Paul Raven (Ministry, ex-Killing Joke, Prong) z gościnnym udziałem takich muzyków jak Steve White (gitara, KMFDM) i Jason Bazinet (perkusja, SMP, 64K), gdzie wyraźnie słodkość miesza się z brutalnością, co daje dosyć zaskakujący i pobudzający swoją motoryką wydźwięk. Ten utwór zapamiętuje się chyba najszybciej, ale co ciekawe, nie nudzi się równie szybko. Po pierwszych przesłuchaniach miałam wrażenie, że jest za krótki, ale przy jego strukturze faktycznie nie powinien być dłuższy, bo straciłby na atrakcyjności.

Natomiast totalnym radiowo-koncertowym hiciorem w celu uspokojenia umysłu po gitarowo - wokalnych wyczynach Erica będzie utwór Therapy, bardzo intrygujący, a nawet delikatny, balladowy utwór utrzymany na przyzwoitym poziomie z interesującymi samplami i nie wiem ale wydawało mi się słyszeć jakieś egzotyczne instrumenty w tle, w sumie Eric mógłby zaakcentować je mocniej i spowodować, że utwór nabrałby nawet orientalnego wyrazu. Innym spokojniejszym utworem jest The End of It All, a sam tytuł jak i wydźwięk utworu przynosi mi na myśl nowe dokonania zespołu, który w obecnej formie nie przypomina już agresywnej grupy sprzed 10 lat.
Na FullBlackHabit jest też jeden rodzynek, Suffering You, utwór znany z poprzedniej płyty 16volt - SuperCoolNothing 2.0 jednakże tutaj w innej wersji, z gościnnym udziałem Kreiga Tylera (Chemlab, Virus23) na gitarze i basie.

Apogeum zainteresowania rockiem industrialnym przypadało na lata 1990-1996r., jednakże od 2-3 lat obserwuje się, głównie w jego kolebce - USA, a także w Szwajcarii i Francji ponowny wzrost zainteresowania tą muzyką, przebudzenia, zespołów, pozytywną odpowiedź, ze strony starych i nowych fanów, trwające lub nadchodzące wydarzenia koncertowe itp. Ta płyta rozbudza rock industrialny na nowo. Chciałam znaleźć słaby utwór, ale na FullBlackHabit nie ma takiego, i nic dziwnego, że płyta ta od miesiąca (czerwiec-lipiec 2007 r.) utrzymuje się na 1 miejscu w Top 10 sprzedaży płyt sklepu wytwórni Metropolis Records, która jest wydawcą tego albumu. Album zyskał dzięki temu bardzo dobrą dystrybucję i zbiera bardzo wysokie noty od recenzentów. Ja też się dołączam. (NINa)

Supercoolnothing |Slipdisc/Mercury, 1998|

I Fail Truth, Everyday Everything, Don't Pray, Keep Sleeping, Moutheater, Happy Pill, The Enemy, Machine Kit, Low, And I Go, Dead Weight, At The End

Granie w stylu Rorschach Test i (bardzo wyostrzonego) Gravity Kills - rock industrialny bez osłonek. Na potrzeby radia Keep Sleeping ale reszta jest jak najbardziej niekomercyjna. Nie wiem czy utwór Low miał się znaleźć na TEJ płycie, podejrzewam jakiś dowcip... (N)

---

Wisdom |Re-Constriction, 1993|

Motorskill, Wisdom, Head of Stone, Filthy Love of Fire, Hand Over End, Will, Dreams of Light, Downtime Part One

Jeszcze nie słyszałam płyty, która zajawiłaby mnie już pierwszym utworem - Motorskill: industrialny podkład, precyzyjny, matematyczny, chłodny i dynamiczny, a od połowy gitarowe sample. Obawiałam się, że na pierwszym kawałku się skończy, ale gdzie tam. Wisdom ma klimat utworów Ministry (z płyty The Mind Is A Terrible Thing To Taste), a dla przykładu wystarczy posłuchać Head of Stone (najlepszy!), Filthy Love of Fire czy Will. Część druga Downtime znajduje się na płycie Skin. (N)

---

Skin |Re-Constriction, 1994|

Skin,Perfectly Fake,Uplift,Slow Wreck,Skin Graft,Stitched,Built To Last,Bottle Rockets,Downtime Part Two,Flick,Dead Skin

Ostra jazda, zróżnicowana stylistycznie, bo i industrial - metal, i rock indu, a tuż przed końcem trochę noise. Najciekawszy utwór z tej płyty to Perfectly Fake. (N)

---

LetDownCrush |Re-Constriction, 1999|

Swarn, The Dreams That Rot In Your Heart,A Cloth Like Gauze,Something left,The Cut Collector,Crush,Breed,Two Wires Thin,Shameface,Carla's Tarantulas

Płyta, na której zaznacza sie przede wszystkim poszukiwanie wlaściwych brzmień. Muzycy jak gdyby nie mogli się zdecydować co i dla kogo chcą grać. Czy ekstremalnie ostro czy utwory na potrzeby mediów. Ale na tej płycie jest też perełka w postaci utworu Crush - dosyć spokojna, transowa atmosfera, ale sporo się tam dzieje. (N)

Demography |Slipdisc/Mercury, 2000|

Imitation,Hang Your Head,Hate Rivet,To Another World,Darkest Before Dawn,Sister Friday,Out of Time,Free People,Speedpig,Too Late,This,I Make It Rain

Ukłon w stronę Ministry (płyty Land of Rape and Honey i Twitch). Taki sam sampling, nawet zastanawiam się czy przy płycie nie grzebał Jourgensen. Dobry wzorzec i dobre wykonanie. Muzyka na Demography jest hermetyczna, z przewagą elektroniki, prawie bez gitar, jeżeli już to częściej pojawia się bas. Wyjątkowo nowofalowo, a może i... gotycko brzmią utwory Too Late i I Make It Rain. (N)

---

Supercoolthing V 2.0 |Dark City Music, 2002|

At The End (Club Mix), Happy Pill (Durtee Mix), Keep Sleeping (Radio Edit), Low (Filtered Mix), Suffering You (Demo Version), Plastic Blue (Demo Version)

Dwupłytpwy zestaw The Dark City Music jest do nabycia na oficjalnej stronie internetowej 16 Volt i na ich koncertach, a jest to zestaw składający się z 2 płyt. Pierwsza to materiał wydany już wcześniej (1998r.) a druga zawiera dwa niezrealizowane dema i remiksy niektórych utworów w wykonaniu grup takich jak Filter, Orgy i Crazy Town. To płytka raczej dla kolekcjonerów; może jedynie demo Suffering You (Demo Version) pokazuje ostrzejszy pazurek 16 Volt, znany z wcześniejszych płyt... (N)

---

Imitation Demo |1991|

Imitation, Hang Your Head, Hate Rivet

Utwory pochodzą z taśmy demo wydanej przez zespół jako debiutancki materiał w 1991r. Te trzy utwory trafiły niecałe 10 lat później na płytę Demography. Dużo aggro-electro z elementami rocka industrialnego, w brudnej oprawie. (N)