FABRYKA - Encyklopedia Rocka i Metalu Industrialnego

[NINa, e-mail interview, 04.11.2005r.]

SZTUKA

NINa: Właściwie nie będę się koncentrowała tylko na starych płytach Chemlab, ponieważ twoja twórczość wykracza daleko poza muzykę. Jesteś aktywny w takich dziedzinach jak poezja, pisarstwo, ale czy także malujesz albo występujesz w sztukach teatralnych?
Jared Louche: Eksperymentuję z wieloma różnymi dyscyplinami sztuki ponieważ jest mnóstwo rzeczy, którymi chcę się zająć, a życie jest za krótkie, żebym mógł zrealizować w nim aż tyle pomysłów. Jestem artystą, którego wszystko inspiruje i nie jestem w stanie skupić się tylko na jednej rzeczy.
Występuję cały czas, i nie zawsze jest to rockowy show. Daję pokazy (a także koncertuję) w całym mieście [Nowy Jork - przyp. NINa] w charakterze bajarza, poety i kłamcy. Takie pokazy są mieszanką zakręconych opowieści o Nowym Jorku, w którym mieszkałem, o nie normalnych kryminalistach, których tam poznałem, o świetnej ale całkowicie doprowadzonej do ruiny wytwórni płytowej, o byciu przez parę lat bankierem na Wall Street, generalnie o wszystkim co lubię. Czasami wykonuję kilka utworów z płyty 'Covergirl' lub 'Vanilla Hardcore', podczas których puszczam muzykę z CD i tańczę owinięty w pierzasty szal. To wszystko jest mroczne, bezwstydne, a zarazem i śmieszne i smutne i czasem przypomina przedsionek piekieł. Dotyczy tego, czym lubię się zajmować i. co najczęściej robię. Radio BBC Word Service często prosi mnie o napisanie wiersza lub opowiadania na określony temat, albo o odegranie na żywo jakiejś scenki i naprawdę uwielbiam z nimi pracować. Są profesjonalistami i nie razi fakt, że mają ponad 150 milionów słuchaczy. Przez kilka lat dałem wiele różnego rodzaju występów artystycznych z grupą FLEX. W grupie byłem głównie ja i artyści, z którymi chciałem pracować w danym czasie, a same pokazy były albo legalne albo nielegalne, w klubach a także na ulicach, i wiele z nich odbywało się na zasadzie konfrontacji. Stworzyłem kilka trwałych dzieł sztuki, współczesnych 'ukrzyżowań' (cruci-fictions) i wziąłem udział w niezliczonej ilości innych wystąpień ('cruci-fictions' - użyłem tego wyrażenia, bo rzadko kwestionowana jest stosowanie Biblii, jako pracy o charakterze nie-fikcyjnym. ['ukrzyżowanie' w angielskim to 'crucifiction', a Jared użył wymyślonego przez siebie słowa 'cruci-fiction'- przyp. NINa]. Niektóre były organizowane na małą skalę, inne wymagały zaangażowania i pomocy moich przyjaciół.

Kiedyś opowiedziałem historię Petera Rabbita (Piotrusia Królika), przy użyciu miski z krwią i obdartego ze skóry ciała martwego królika. Cudne. Zamieściłem tu zdjęcie jednego z tych kilkunastu występów. Ten nielegalny występ poświęcony był pamięci artysty Josepha Beuysa, który niedawno zmarł. Wykonałem go w trzy poziomowej lokalnej galerii, w której wystąpić miało tego wieczoru trzech różnych artystów. Drażniło mnie, że wiele osób z amerykańskich ugrupowań artystycznych wydawało się być cynicznie nastawionych wobec śmierci tak ważnego artysty i dlatego zdecydowałem pokazać mój występ w galerii. Odegrałem agresywnego bandziora, robiąc aluzję do niektórych prac Beuysa, porozpieprzałem wino i ser, ale mimo związanej z tym przyjemności, to nie był mój najważniejszy występ. Performance był fantastyczny, szalony, bolesny i bardzo spektakularny.
Co do malowania, to widzę, że zrobiłaś duże rozpoznanie. Zazwyczaj maluję obrazy przez rok lub dwa, a robię to, bo odczuwam nagłą potrzebę tak, jakbym chciał coś podpalić. Ale póĽniej niszczę te obrazy. To jest jednak bardzo prywatna twórczość, nie dla publiczności. Nie jestem malarzem, dlatego że rozpierdalam wszędzie farbę. Z malarstwem jest tak, że samo malowanie nie czyni zeń artysty, tak samo to, że jeśli coś stoi w garażu nie musi być samochodem albo, że jeśli ktoś chodzi do kościoła to nie oznacza, że musi być chrześcijaninem.
Aktualnie maluję całkowicie czarną książkę, w której każda strona pokryta jest inną teksturą, a niektóre z moich tekstów są głęboko schowane pod teksturami tak, aby nikt nigdy nie mógł ich zobaczyć. Już ją prawie skończyłem, a podczas zimy spalę ją, albo zwiążę w worku i powieszę na skale, albo wrzucę do Tamizy. Nigdy nie miałem wystawy swoich prac i nawet tego nie oczekuję. Mógłbym zrobić przestawienie w galerii i opowiedziec ludziom, jak wyglądały prace zanim je zniszczyłem. W sumie ciekawy pomysł na przedstawienie, mógłby z tego powstać fajny film.

Napisałeś książkę zatytułowaną 'Podręcznik - jak zepsuć życie innym ludziom' ("A Handbook on How to Wreck Other Peoples Lives"). O czym to jest?
To banalna i głupiutka kolekcja poezji i ostrych dygresji na temat śmierci, depresji, straty i wszystkich tych przewidywalnych i przestarzałych tematów, które możesz spodziewać się znaleĽć w notatniku licealisty, z tym wyjątkiem, że nie byłem licealistą, kiedy je tworzyłem. Ukazała się w 1988r., a jej drugie wydanie, co dziwne, zostało całkowicie wyprzedane. Czasami widzę ją na aukcjach Ebay. Zawsze mam ochotę powiedzieć kupującym, żeby sobie darowali ten zakup. To nie jest jakaś wspaniała kolekcja i nie jestem z niej ani dumny ani jakoś szczególnie zainteresowany. Wymaga wielu poprawek, ale ani przedtem ani potem nie będę tego poprawiał. Wiem, że są ludzie, którym się to bardzo podoba i mówię im: 'Gratuluję, mam nadzieję, że zawsze będzie ci się podobała.' Nie jestem w stanie zrozumieć dawnych słabości i wad. Jestem osobą, która traktuje swoje dokonania jako mniej lub bardziej istotne, ale ta książka to jest kupa gówna i w stosunku do niej jestem najbardziej krytyczny. O czym ona jest? O mnie i o rzeczach, które już są martwe. Ach, och.

Czy wyszło już 'Miasto Ondo'? ('The City of Ondo')?
Z przykrością muszę stwierdzić, że nie i wygląda na to, że w ogóle może nie wyjść pod tym tytułem. To całkiem rozwalający, wielościenny projekt, który zrzesza wielu różnych muzyków i artystów multimedialnych, i który jest jednocześnie koszmarem od strony organizacyjnej. Jako zestaw opowieści pochodzących z rockendrolowej karuzeli jest naprawdę ogromny. Serio, dam ci znać. Ciągle coś innego odciągaja mnie od tego tematu.

Czytałam o twojej współpracy z artystyczną grupą Art Attack. Jakie było główne założenie tej kooperacji?
Byłem założycielem tej grupy i pracowałem z nimi od 1982 do 1991 roku. To była rezydująca w specjalnym miejscu, grupa zajmująca się rzeĽbą i odosobnioną formą instalacji artystycznej. Wykonaliśmy mnóstwo instalacji zarówno na Wschodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych jak i w Europie. Była to grupa, której głównym założeniem było to, że muzea i galerie mają elitarny, wręcz ekskluzywny stosunek do wystawiania prac a my chcieliśmy robić coś zupełnie przeciwnego. Odrzuciliśmy ich podejście do sztuki i postawiliśmy 90% naszych prac w miejscach publicznych tak, aby zwykli ludzie mogli je zaliczyć w taki sposób jakby dotyczyły ich życia. Zaliczanie dzieł sztuki w momencie kiredy masz gówniany humor albo jesteś spóĽniony do pracy może być szokujące, przyciągające uwagę, może przynieść ulgę a może też zirytować. Ale na pewno nie można przejść obojętnie, bez żadnej reakcji. Z racji tego, że to była specjalnie ulokowana instalacja musiała być celowo lub obowiązkowo dostosowana do otaczającego go środowiska. Jedną z moich ulubionych była bryła budynku przeznaczonego do wyburzenia. Przerobiliśmy dom. ¦cieliśmy piłami łańcuchowymi jeden róg dachu aby pochylił się na ziemię, a potem starannie przebudowaliśmy go od wewnątrz budynku. Wycięliśmy wielką dziurę w podłodze tak aby wchodził w nią zsunięty róg dachu. Wszystko na cześć Gordon Matta Clarke, architekta, którego projekty polegały na dekonstrukcji. Nasz był wyjątkowy, bo szokował ludzi. Przyciągający wzrok i po cichutku piękny. Poniżej zdjęcia podobnego projektu.

Niestety nie mogę ci pokazać zdjęć tego domu z przeciętym dachem, bo ich nie posiadam. Te poniżej, to zdjęcia innego poddanego dekonstrukcji domu. Mieści się w Virginii i podzielony został w podobny sposób. Druga fotografia przedstawia dach w takiej pozycji, jakby wchodził we wnętrze drugiego piętra i przecinał cały dom na pół. Jest trochę ciemne, ale widać tam sam pomysł.
Cały budynek był podświetlony od wewnątrz, tak aby rzucał długie cienie na otaczający go teren.

Co możesz mi powiedzieć o projekcie Apples & Snakes?
To jest po prostu londyńska organizacja skupiająca poetów. Wystepują na żywo i organizują spotkania edukacyjne. Pośredniczą ze mną w sprawie zajęć edukacyjnych, które prowadzę w szkołach, na uniwersytetach i w więzieniach.

Czego dotyczyła współpraca między National Gallery i szkołą Lilian Baylis?
To był pisarsko-poetycki projekt przeznaczony dla 12 letnich dzieci w szkole Lilian Baylis. To szkoła o artystycznym profilu, usytuowana w sąsiedztwie getta. Projekt obejmował cały semestr i jego głównym tematem była Metamorfoza. Zabrałem dzieciaki do National Galery, jednego z największych i najbardziej prestiżowych muzeów na świecie. Oglądaliśmy i dyskutowaliśmy o czterech pracach malarskich, odzwierciedlających różne punkty widzenia tematu, których motywem przewodnim były 'Przemiany W Sztuce i Kulturze'. Uczniowie na piśmie mieli przedstawić swoje wrażenia i przemyślenia, a potem argumentowaliśmy czy to, co napisali jest związane z tematem czy nie. Krytykowaliśmy swoje opinie, a na koniec semestru zaprezentowaliśmy dla całej szkoły wybrany materiał w formie przedstawienia. PóĽniej zabrałem ośmiu uczniów jeszcze raz do National Museum i zarejestrowaliśmy ich poezje w studiu nagraniowym National Gallery. Cała ta praca i nagrania przez rok były udostępnione do oglądania w NG. Jest to podobne do zajęć edukacyjnych, którymi zajmuję się w Londynie. Dużo czasu spędzam na tworzeniu grup, w których skład wchodzą albo małe dzieciaki albo dorośli więĽniowie. Prowadzę z nimi zajęcia z twórczego myślenia i inteligentnego dyskutowania o ideach, tworzymy nieoczekiwane i poszerzające horyzonty myślowe eseje. Pomagam im także w zmaganiu się z fobiami i obawami poprzez wystąpienia przed publicznością liczącą od 12 do 1000 osób. To niespotykanie satysfakcjonujące zajęcie, dobrze płacą, a w dodatku cały czas wkładam w to wszystko swoje zdolności twórcze.

MUZYKA

Zawsze interesowały mnie "sutures' - element bardzo charakterystyczny dla płyt Chemlaba :D Czy przyświeca im jakaś idea?
Te 'Sutures' [ang. "szwy" - przyp. NINa] to surrealistyczne dziwactwa, które zaczęliśmy zamieszczać począwszy od pierwszego albumu '10 Ton Pressure'. Są dla nas miejscem na swobodne eksperymenty i pieprzenie się z dĽwiękiem. Często nawiązują do wcześniejszych nagrań Chemlaba i zawierają w sobie krótkie, dziwaczne dowcipy, zrozumiałe tylko dla niewielu osób. Są dĽwiękowym szwem, łączącym treści dwóch rozdartych utworów. Gładkimi przejściami. Muzyką między tonami. Dla przykładu - wszystkie sutures na płycie 'Burnt Out' pochodzą z naszej pierwszej winylowej EPki. Schratchowaliśmy ją, mocno przyciskając igłę adaptera do płyty, przesuwaliśmy ją w tył i w przód po utworzonych rowkach, pozwalając jej wpadać w inne, jakby rozpoznawalne miejsca. PóĽniej zsamplowaliśmy niektóre z tych dĽwięków i wrzuciliśmy je na 'Burnt Out'. Zostały też wyrównane, tak aby głośniki poddać jeszcze większym torturom. Mało brakowało, a rozerwałyby nam się głośniczki odpowiedzialne za przetwarzanie wysoko nastrojonych dĽwięków w kolumnach w naszym studiu nagraniowym.

W lipcu tego roku pojawiła się informacja, że Gabriel Shaw z Mindfield, a także parę innych osób będą tworzyli nowy skład Chemlaba. Czy to już zostało zatwierdzone i możesz nam przestawić nową załogę?
Tak, pracuję z Gabrielem. Odwaliliśmy kawał dobrej roboty, żeby postawić na nogi koncertowy skład zespołu i wyjść na scenę w blasku reflektorów. To naprawdę ciężka praca, a Gabriel ma doskonałe rozeznanie tego, co jest w danej chwili potrzebne i prawie intuicyjnie wyczuwa to, co mam na myśli, więc sądzę, że na dłuższą metę będziemy ze sobą pracować. Nie mam pojęcia jakie będą przyszłe nagrania Chemlaba, zobaczymy. Nic więcej nie mogę teraz powiedzieć, bo to wszystko jest w trakcie tworzenia. Co do reszty zespołu - jest też z nami Jimmy Pistol na basie i Regan na klawiszach mimo, że nie są w Chemlab na stałe. Chciałbym pozyskać do zespołu Levy'ego [basistę grupy My Life With The Thrill Kill Kult - przyp. NINa] i wciągnąć też w to mojego starego perkusistę Servotronika, ponieważ pracuje jak mała, pieprzona maszyna. [chodzi tu o Johna DeSalvo, muzyka 16 Volt, który dawniej grał na perkusji w Chemlab - przyp. NINa]. Zobaczymy co się stanie, ale na dzień dzisiejszy koncerty, które zagramy odbędą się z udziałem powyższego składu.

Czy jesteś w kontakcie z Dylanem?
Niestety nie. Kiedy opuścił Chemlab i wyniósł się z nowego Jorku, zdecydował, że już nigdy więcej nie będzie robił muzyki i nie zamieni ze mną ani jednego słowa. ¬le się stało, a w dodatku słowa dotrzymał. Nie nagrał więcej żadnego utworu i w ogóle nie utrzymuje ze mną kontaktu. Próbowałem się z nim skontaktować, ale bez rezultatu. Próbowałem go znaleĽć i powiedzieć, że reaktywuję zespół i zapytać, czy chciałby znowu do niego dołączyć, ale nadal nic. Dylan pisze świetne teksty i jest geniuszem na wiele sposobów tak, że strasznie chciałbym znowu z nim współpracować. Podobnie jak ja jest zapracowany i szybko potrafi zatracić się w tym, czym się aktualnie zajmuje. Dylan obwinia mnie o wszystkie swoje uzależnienia, ale odnoszę wrażenie, że gdybym potrafił nie uzależniać się od heroiny, to wszyscy by potrafili. W dodatku od sześciu lat nie stosuję żadnych używek. Myślę, że powinien zawrócić swój statek ze wzburzonego morza i osiąść na suchym brzegu, zamiast jęczeć, że napotkał na ogromny, szalejący sztorm. Pieprznie bierze górę. Mnie się udało wyjść z nałogów. Brakuje mi go, ale on nie chce mieć ze mną nic więcej do czynienia. Cały ten wywiad mógłby być tylko o nim, ale sądzę, że z pewnych względów byłoby to niesprawiedliwe i ogromnie bezcelowe, podobnie jak dyskutowanie o mojej przeszłości określając mnie 'następnym wykolejeńcem na drodze do śmierci' z powodu uzależnienia od narkotyków. Dylan przeszedł do historii. Interesującej, lecz starożytnej historii. Nagrania są najważniejszą częścią naszej znajomości. Jakkolwiek, trzeba iść do przodu. Frustraci, teraz najważniejsza jest przyszłość!

Czy zamierzałeś przystąpić do projektu Tapeworm? Jesteś wymieniony na liście niepotwierdzonych artystów na stronie 9inchnails.net/Tapeworm .

Cudnie, że jestem tam wyliczony, ale nikt nigdy nie występował do mnie z taką propozycją. Byłbym zainteresowany, mimo, że widziałem jak takie projekty potrafią się dramatycznie rozlecieć ze względu na czyjeś ego i obsunięcia w czasie. Bardzo łatwo jest wyolbrzymić mały problem. Często się to zdarza, mimo tego sądze, że Tapeworm mógłby być świetnym przedsięwzięciem. Gdyby mnie ktoś poprosił, z chęcią dodałbym do tego swoje dwa grosze.

Czy Pigface jest projektem otwartym dla każdego muzyka zajmującego się rockiem industrialnym?
Pigface jest projektem Martina Atkinsa i sam nie mam z tym nic więcej do czynienia poza okazjonalnym śpiewaniem tamże. Miałem z nimi tournee i było parę wspaniałych chwil, ale nie należę do grona osób, które decydują o przyszłym kształcie i kierunku jaki powinien obrać Pigface. Zwrócił moją uwagę na wiele sposobów, także ze względu na skład zespołu. Od początku byłem ich menadżerem, wokalistą, tekściarzem, konceptualistą, osobą odpowiedzialną za organizację koncertów i dystrybucję płyt, ja urządzałam burze mózgów i byłem najważniejsza osobą w tym zespole, więc to była dla mnie wielka przyjemność, mogąc powłóczyć się z nimi. Po prostu miałem się pokazać tylko na przesłuchaniach w studiu, a potem wsiąść do autobusu, albo stawić się na koncert, namieszać na scenie i spędzić resztę czasu z muzykami, których bardzo sobie cenię, spotykać się z przyjaciółmi i fanami, którzy przyszli na koncerty. Nie mam wglądu w projekt i nie wiem, ani też nie interesuję się tym, co stanie się z Pigface. Tyle się dzieje w moim własnym życiu, że Pigface był tylko okazjonalnym projektem, w którym brałem udział, i z którym współpraca układała się bardzo fajnie. i to jest dokładnie to co lubię. Jeszcze jedno - jeżeli ktoś postrzega Pigface zbyt poważnie, traci z oczu jego główną ideę - frywolność. Kapryśność Pigface pozwala robić dosłownie wszystko i nie martwić się o przyzwoitość i wymagania potrzebne do tego, żeby prowadzić jakieś przewidywalne gierki. Pigface mógłby pozwolić sobie na zagranie koncertu, będącego połączeniem popisów w stylu Elvisa, Throbbing Gristle i Alice Coopera i byłby to właściwy występ o właściwym czasie.

Zarejestrowałam się na forum Chemlaba i co widze? Temat: 'Tribute to Chemlab'. Fajnie, że Cyanotic albo Mind Field są gotowi do reinterpretacji utworów Chemlaba. Czy ta płyta naprawdę się ukaże?
Tak, ale mam nadzieję, że wybaczysz mi moją powściągliwość w tym temacie. W tym momencie jest to nieokreśony do końca projekt i liczę na to, że na razie zadowoli cię tylko ta tajemniczo brzmiąca odpowiedĽ. Określone projekty potrafią zrodzić się z trudnej mieszanki i żeby je zrealizować potrzeba dużo wiary, cierpliwości, dobrej polityki i przede wszystkim pracy. Najtrudniejsze relacje mogą okazać się najbardziej twórczymi. To genialny pomysł rozpoczęty przez członka Blackout Tribe, podlegającego pod naszą oficjalną stronę Hydrogen Bar. Będę dobrze strzegł tego pomysłu i będzie mógł wystrzelić tylko wtedy, kiedy będzie dobrze wstrząśnięty. Dam ci on nim znać tak szybko, jak tylko będę mógł. Na razie mogę powiedzieć tylko tyle, że będzie to killer.

Dobrze się stało, że muzycy między innymi takich grup jak16 Volt, Chemlab, Haloblack i paru innych utworzyło project h3llb3nt [śliczna pisownia ;)] i nagrali takie utwory jak (mój ulubiony) "3 Murders, 3 Nights", "Overloaded" albo "Rubber Girls With Knives. Czy projekt został już definitywnie zamknięty?
Nie aż tak, żebym się zaczął tym niepokoić. Wszedł w fazę odpoczynku, ponieważ jego trzy główne siły napędowe, czyli Bryan, Eric i ja z reguły jesteśmy w tym samym czasie zaangażowani w kilka wrzących projektów. Nikt z nas nie jest dobry w zarządzaniu własnym czasem i dlatego tak to wszystko idzie. Wiem, że Eric pracuje nad nową płytą 16 Volt, Bryan robi remiksy i pracuje z nowym zespołem X-Lover, który ma zacząć rządzić całym światem. Ja natomiast jestem głęboko zaangażowany w pracę nad kilkoma różnymi albumami, no i nareszcie mam odzew od Marka Spybeya (Zoviet France, DVOA, CAN i inne), w sprawie, np. tego, że jego studio zostało odbudowane i znowu działa po wielkiej katastrofie i, że wreszcie, możemy dokończyć noisowo-eksperymentalny album, nad którym zaczęliśmy pracować. Szczegóły wkrótce. Tak więc jak widzisz, ciężko jest znaleĽć czas, aby skupić się na następnym albumie h3llb3nta, ale kiedyś go znajdziemy. W baku jest jeszcze bezyna.

Na płycie Vanilla Hardcore znajduje się utwór "Atariteenagefuck (suture)". Chciałeś sprowokować do reakcji Aleca Empire? ;)
Wcale nie. Nie myślałem nawet o nim. To było przez chwilę jak ATARITEENAGETIMEBOMB [trudno przetłumaczalne wyrażenie; Jared radził, żeby tego nie ruszać - przyp. NINa]. Wpadłem na taki tytuł, bo brzmiał irytująco, dziwnie, fajnie, nawet śmiesznie. To jest taki szew zbudowany na bazie innego utworu, odtworzony potrójnie. Ale miał spóĽniony zapłon. Z reguły tak jest.

Następne pytanie o Hardcore Vanilla. Można przeczytać, że w powstanie płyty zaangażowani byli także tacy muzycy jak, między innymi: Raymond Watts (Pig), Anna Wildsmith (Sow), Meg Lee Chin i Jason McNinch Lick (Damage Manual, Pigface). Czy chciałeś tam mieć sławne nazwiska czy dobrą muzykę? ;)
W zasadzie dobrą muzykę zrobioną przez zesputych przyjaciół. Sławne nazwiska nie są celem samym w sobie, to tylko myk dla wytwórni płytowej, żeby się spociła z wrażenia. Chcemy się bardziej związać z dziwakami, którzy mogą nam pomóc zrobić to w bardziej interesujący sposób a nie żeby tylko we trójkę odpalać tą dĽwiękową rakietę. H3llb3nt zawsze miał gościnnych muzyków i w tamtym czasie akurat takich, a nie innych. Raymond jest moim starym, dobrym znajomym, a Bryan dużo ostatnio z nim pracował. Rozmawialiśmy o nagraniu wspólnej płyty na wiele lat wcześniej zanim powstała. Anna dołączyła w momencie, kiedy okazało się, że jest umowiona w mieście z Raymondem. Jason też jest moim starym znajomym i zajmował się produkcyjną stroną płyty. Nagrał też kilka niesamowitych, mocno zniekształconych, szarpanych riffów gitarowych na moją solową płytę 'Covergirl'. Meg dołapałem na potrzeby jednej piosenki, którą potem zsamplowaliśmy. Zatrudnienie ich do współpracy poszerzyło wybór smaków, bez względu na expolatacyjne zapotrzebowanie przemysłu.

Lista muzyków, z którymi do tej pory pracowałeś jest imponująca. Pozwól, że wymienię kilku z nich: Julian Beeston (Nitzer Ebb, Cyber-Tec, Pigface), Jason Novak (Acuman Nation, Cyanotic), Martin Atkins (PIL, Ministry, Killing Joke, Damage Manual, Ministry, NIN, Skinny Puppy, Pigface), Charles Levi (MLWTTKK, Chemlab), William Tucker (Ministry, Foetus), Geno Lenardo (Filter, Chemlab)... Dlaczego jeszcze nie pracowałeś z Trentem Reznorem albo z Davem Ogilvie? ;)
Byłem w trasie z Trentem a co do Dave'a to kręciłem się z nim tu i tam w czasach, kiedy Skinny Puppy przewinęło się przez miasto i zagrało w moim klubie w latach 80tych. Bardzo chciałbym namieszać z nimi obydwoma, ale jest jeden szczegół, dla którego w ogóle pracuję i pracuję z innymi ludĽmi - to brak pieniędzy. Wszystko schodzi na wymianę coś-za-coś, przysługi, wzajemny szacunek i przyjaĽnie. Nie zarobiłem duzo na płytach, w których nagraniu brałem udział. Nigdy nie było tak, że byłbym w stanie zaoferować dużą kasę osobom współpracującym ze mną, a to, że nagrywają ze mna muzykę może oznaczać, że chcą być niczym satelity orbitujące w szaleńczym tempie wokół pola hałasu jednej tylko gwiazdy. Oznacza to, że pracowałem i nadal będę pracował z ludĽmi, którzy robią to czysto dla muzyki i współpracy. Czasami nie obywa się bez siniaków, ale miałem szczęście pracować ze znakomitymi muzykami i producentami.

Niedługo będziemy świadkami powrotu na rynek trzech zespołów, mających duże znaczenie dla rozwoju rocka industrialnego - Pitch Shiftera, Hate Dept. i Gravity Kills. Czy Chemlab też dołączy do tej czołówki i wyda nową płytę?
W zasadzie wydałem nową płytę przed Pitch Shifterem i Hate Dept., było to na wiosnę tamtego roku. To album zatytułowany Oxidizer i wydany przez Invisible Records. Na wiosnę przyszłego roku ukażą się dwa nowe wydawnictwa, jedna z nich to ciasno opakowana bomba nosząca tytuł 'Rock Whore versus Dance Floor'. To będzie płyta zawierająca remiksy z Oxidizera w wykonaniu Cyanotica, Terrorfactu, Cubanate, Die Warzau, Adama Grossmanna (Ministry, Skrew) i wielu innych. A co do drugiego nowego albumu (wiem, że Oxidizer nie jest nowy w sensie teraĽniejszym), to zobaczymy co się jeszcze wydarzy. Mogę ci jednak obiecać, że będzie to płyta Chemlaba, ponieważ pracuję też nad innymi rzeczami i wkrótce ujrzą one światło dzienne. Przyłóż ucho do blachy, a sama usłyszysz.

Przepraszam cię, ale muszę teraz zadać standardowe pytanie. Jakie masz ulubione zespoły i płyty?
Wszystko zależy od tego w jakim okresie czasu mnie o to pytasz. Wydaje mi się, że wszyscy wiedzą, że wymienię Iggy'ego (w szczególności płytę 'The Idiot') i jakąś koncertową płytę Bowiego, więc w sumie ich dwóch mam już z głowy. Słucham bardzo wielu rzeczy więc niemożliwością jest wybrać jedną ulubioną. W tym momencie cieszy mnie płyta Toma Waitsa 'Closing Time' i Cyanotica 'Transhuman', Franka Sinatry 'Live at The Sands with The Count Basie Orchestra' z 1966r. Uwielbiam Skinny Puppy odkąd zobaczyłem ich po raz pierwszy w 1984r., a płyty 'Bites' i 'Remission' ciągle są u mnie na wysokich pozycjach. Płyta 'Cold Summer' Lulla. Wczesne płyty Lou Reeda. Większość nagrań Sonic Youth. Wszystko 16 Volt. Monka i Milesa. 'Nokturny' Szopena i 'Gymnopedies' Satiego. Hanatarasha. Sindaddy 'IntelligenCIA'. GwoĽdzie i Manson. Klasyczne płyty Rolling Stones takie jak 'Exile', 'Let It Bleed', 'Beggars' a nawet 'Goat's Head Soup'. Merlin. Wczesne Fugazi. Ministry do czasów 'Filth Pig'. Girls Against Boys, głównie płytę 'Venus Luxure Number 1, Baby'. Dead Boys 'Sonic Reducer'. Young Gods. Queen Adreena 'Pretty Like Drugs', chociaż najlepiej wypadają na koncertach, sa jak bomba, która ma zaraz wybuchnąć i nikt nie może być pewien co za chwilę nastąpi. Cały okres samby Stana Getza, doskonała koktajlowa muzyka. Wszystkie płyty Coila, ale 'Scatology' lubię najbardziej. Pierwszą płytę Belfagore'a. Pierwszą płytę BRMC. Mazzy Star. Roxy Music, wszystko i może się to komuś wydać dziwne, tak jak moje uwielbienie dla Iggiego. Throbbing Gristle i SPK i Kosmonautentraum i Neubauten, to chyba nie dziwi. Foetus. Szczególnie Birthday Party, wczesny Nick Cave. Hank Williams. Chyba lepiej będzie jak już przestanę, bo mi powiesz, że to będzie trwało całą noc. W tym momencie słucham AIR i ich soundtracku do odrealnionego, słodko-gorzkiego filmu 'Virgin Suicides'.

Jakich programów albo samplerów używasz do robienia muzyki?
Powerbook G4, mojego notebook z rolka i dotykowym mikro piórem. Czarny. Nie jestem i nigdy nie byłem programistą w żadnej z kapel, w których grałem. Jestem zaangażowany w pisanie utworów i ich aranżację, ale nie od strony programowania. Powinienem ale nie robię tego. Jestem mięsem w maszynie do pieprzenia. Zawsze miałem dosyć szczęścia żeby pracować z ludĽmi wystarczająco zdolnym, którzy wiedzieli jak przełożyć pomysły na muzykę, i to taką, która nie brzmi jak dĽwieki zesputego klimatyzatora, chociaż ten dĽwięk też jest całkiem fajny.

Co chciałbyś powiedzieć swoim polskim fanom?
Jeżeli interesuje was muzyka, wejdĽnie na stronę hydrogenbar.com lub na myspace.com/chemlab. Na stronie H-Baru są do kupienia koszulki i płyty. Chciałbym zagrać w Polsce, więc jeżeli ktoś ma poważne kontakty uprawniające do zorganizowania koncertu, niech się ze mną skontaktuje. Chce tam przyjechać i narobić hałasu! Buuum!!

Fotografie pochodzą ze zbiorów Jareda Louche, wszelkie prawa zastrzeżone.