Autor: Katarzyna NINa Górnisiewicz

---

Kingpin: Life of Crime |Xatrix Entertainment, 1999|

Kingpin to klasyka FPP w kryminalnym stylu. Wydana w 1999 r. przez Xatrix Entertainment, przenosi bezimiennego gracza w brutalny świat gangów działających na terenie mrocznego fikcyjnego miasta, przypominającego zresztą Nowy Jork (słynny Bronx?) lub Chicago. Z tego powodu, gra jest przeznaczona tylko dla dorosłego gracza. Amerykańscy kongresmeni chcieli zatrzymać publikację gry z powodu jej ekstremalnego charakteru, a ponad to termin wydania przypadał tylko na kilka miesięcy po słynnej szkolnej masakrze w Columbine. Dlatego też, Xatrix zdecydował się na wprowadzenie kilku dodatków - np. w trakcie instalacji mamy możliwość wybrania poziomu brutalności, co wiąże się z cenzurowaniem zawartości, a także jest wymagane podanie dobrowolnego hasła podczas instalacji, które trzeba wpisać także przy jej deinstalacji. Jeżeli znamy język angielski, warto jednak pozostawić go na poziomie 'dla dorosłych' (mature), aby posłuchać wszystkich tych "fucków" i "dicków" w otoczce mocnego slangu i charakterystycznego afro-amerykańskiego akcentu. W innym przypadku, słowa uznawane za wulgarne zamienią się w 'piii', co niestety zabija klimat gry, a także dialogów, bo przekleństwa pojawiają się non-stop. Można też wybrać efekty typu tryskanie krwi z zabitego przeciwnika, a także fajerwerki podczas eksplozji.

Grafika jest bardzo prosta, tekstury monotonne, brudne, sugerujące degenerację i zniszczenie. Praktycznie w większości epizodów zobaczymy te same tekstury. Co jednak jest charakterystyczne dla Kingpina, to wygląd postaci. Na modelach 3D, pełne blizn twarze kryminalistów są płaskie, natomiast ciała 'falują', kiedy stoją w bezruchu. Na potrzeby gry stworzono twardych, prowokacyjnie zachowujących się w kolesi i laski - często prostytutki, które mimo seksownych strojów i bujnych kształtów, wcale nie są takie atrakcyjne.

Gra jest dynamiczna i nieskomplikowana - strzelamy tak, aby zabić, ewentualnie rozwalamy drewniane pudła, kratki wentylacyjne lub inne, aby wydostać z nich użyteczne przedmioty lub przedostać się w inne miejsca (np. szyby wentylacyjne lub skrytki z amunicją, apteczkami itp.) Szybkość poruszania się naszej postaci jest ogromną zaletą - w strzelankach FPP nikt nie lubi być zmuszany do spacerowania. Czasami jednak musimy zwolnić, wyłączyć gdzieś zasilanie, przełączyć wajchę, przeskoczyć z balkonu na balkon, lub z korytarza wentylacyjnego na rurę, podczas kiedy szalejące metro przejeżdża torami raz po raz, lub kiedy przeciwnicy starają się zrobić z nas na sito.

Celem gry jest, jakżeby inaczej, anihilacja bossa, który z niewyjaśnionych przyczyn chce, aby nasz bohater opuścił jego teren. Sługusy szefa sprawiają naszemu graczowi porządne lanie i zostawiają na obskurnym podwórku w dzielnicy Skidrow, pomiędzy drewnianymi płotkami, skrzynkami, ścianami pokrytymi graffiti i pijanymi bezdomnymi.
Grę zaczynamy z metalową rurką w garści, którą stopniowo możemy wymienić na breszkę, a później na standardowe bronie. Jeśli mamy odpowiednią ilość kasy (kradniemy ją zabitym przeciwnikom), możemy robić zakupy w sklepach sieci Pawn-O-Matic, które oferują niewielki, chociaż podstawowy asortyment, ale nie zawsze dostępny w określonym epizodzie. Prawie jak w Lidlu. Do wyboru mamy utwardzane i zwykłe ubrania ochronne (kask, kamizelka i spodnie), apteczki, amunicję, bronie: pistolet, strzelbę typu 'pompka', karabin maszynowy Tommy gun, genialny dwustrzałowy karabin, efektowny miotacz płomieni, badziewną wyrzutnię granatów, niecelną wyrzutnię rakiet oraz nieliczne modyfikacje do nich (np. tłumik). W ciemności możemy przyświecić sobie latarką. Wszystkie bronie zabijają przeciwnika, jednak miotacz - niekoniecznie. Jego funkcją jest podpalenie bandziora, który wrzeszcząc biegnie na nas, niczym ogniste kamikadze. A jak wiadomo, otwarty ogień nie pozostaje obojętny dla stanu naszego życia. Podobnie zresztą szkodzą nam szczury, pętające się w piwnicach i kanałach.
Odwet przeprowadzamy samodzielnie, jakkolwiek za 10 dolarów możemy wynająć neutralnych twardzieli (panie też). Można im wydać trzy polecenia typu 'chodź ze mną', 'stój', 'zabij przeciwnika'.



Akcja Kingpina dzieje się w nocy, kiedy mieszkańcy miasta śpią, oglądają nocne programy TV lub bekają (chociaż tylko ich słyszymy), a jedynymi aktywnymi, widzialnymi postaciami są gangsterzy. Przeciwnikami są głównie ludzie obojga płci, chociaż musimy pozbyć się także paru psów i wspomnianych już szczurów.
Odwiedzamy i walczymy w miejscach, takich jak ulice, bary, fabryka stali, kanały, magazyny, doki portowe, stacja kolejki towarowej i na innych, z gruntu industrialnych terenach.
Questów jest niewiele, a co wkurza, często musimy wracać się przez 3/4 poziomu po to, aby zgłosić zlecającemu wykonanie zadania, jak gdyby programiści nie mogli dobudować skróconej drogi powrotnej.
W końcowym epizodzie dostajemy się do w ekskluzywnego wieżowca, otoczonego i wypełnionego mocno uzbrojonymi sługusami szefa. Posiadają oni takie same bronie jak my, więc walka jest niejako wyrównana. Co śmieszne, ochroniarze nie wahają się używać miotaczy płomieni w pokrytych drogimi dywanami pomieszczeniach, a boss bierze sobie nasze rakiety na klatę.

Finalna scena (ucieczka i pogróżki współpracownicy szefa - dziewczyna zawinięta w lateks prawie tak szczelnie, jak ta z Matrixa), sugeruje możliwą kontynuację gry. Ta jednak, jak dotąd nigdy nie powstała. Osobiście sądzę, że Kingpin może zostać wskrzeszony, podobnie jak stało się to z innymi kultowymi produkcjami tego okresu - SIN, Half-Life, Quake, czy Duke Nukem. W końcu, na brutalne gry zawsze był, jest i będzie popyt, mimo ich negatywnego wpływu na niedojrzałych graczy z zaburzeniami emocjonalnymi.

Kingpin oferuje możliwość rozgrywki w sieci LAN i Internecie (o ile są jeszcze jakieś pracujące serwery przeznaczone pod tą grę) dla 16-tu graczy. Prosta konsola umożliwia tekstowe komunikowanie się. Grę wprowadziły u siebie platformy Steam i GOG.

Warto dodać, że gangsterską, rapową muzykę stworzyła grupa Cypress Hill, a zważywszy na rok wydania gry, był to także jeden z owocnych okresów twórczości tego zespołu. Soundtrack zawiera 3 utwory ("16 Men Till There's No Men Left", "Checkmate", "Lightning Strikes") z albumu pt. IV. Posłuchaj na Grooveshark.

(Katarzyna 'NINa' Górnisiewicz, 12/07/2014. Krótka, darmowa recenzja. Zobacz notę o prawach autorskich.)

Poziomy: 24, epizody: 7
Gatunek: FPS
Platforma: PC
System: Windows
Minimalne wymagania sprzętowe:
Pentium II 233 MHz, 64 MB RAM, dysk 570 MB, grafika OpenGL, DirectX: 7, dźwięk: DirectSound, rozdzielczości ekranu - niskie, chociaż pojawił się nieoficjalny mod obsługujące wyższe rozdzielczości.
Patche: tak
Mody: tak
Cheaty: tak
Sterowanie: mysz i klawiatura

---