Awake (Existence Before Life + A Portrait of Human) |Helmophonics Studio, 2004| ++++

womb, endless, symptom of arise, poisoned, inhale, mistaken, pollution, anaesthetize the selfstain, dreams in codeine, fatigue, bleed, epilepsy, processing the change, becoming animal, stillbirth, awake, requiem

Według Senona, mózgu całego przedsięwzięcia, album opiera się na dwóch odmiennych konceptach - Existence Before Life i A Portrait of Human, a utwory przeplatają się i uzupełniają nawzajem. Utwory o nieparzystych numerach z części Existence Before Life są bardziej industrialne, nawet dark ambientowe, bez wokali, natomiast te o numerach parzystych z A Portrait of Human wnoszą nutkę bardziej przystępną dla przeciętnego słuchacza, no może poza Becoming Animal i Awake. [Cześć z tych parzystych od razu skojarzyło mi się z dokonaniami Gary Numan'a, jednakże Senon stwierdził, że dopiero musi się zaznajomić z twórczością Numana, tak więc zapożyczeń nie ma żadnych :-)] Wśród utworów z części A Portrait Of Human moją uwagę przykuł Endless oraz utrzymany w tym samym klimacie Poisoned, a także Anaesthetize the Selfstain (:Scheuermann: jak widać trudnych tytułów się nie boi). Ten utwór nabiera tempa pod koniec, trochę szkoda że nie jest taki już na starcie, bo można byłoby go grać na imprezach dark electro). Na płycie są też spokojne utwory o "balladowym" zabarwieniu, oczywiście nie pozbawione ani grama ponurości (Inhale, Fatigue). Co do części Existence Before Life (czyli obejmującej nieparzyste numery), radzę zwrócić uwagę na utwór Pollution, który idealnie obrazuje jakby reakcje zachodzące w toksycznej substancji, no genialne podejście moim zdaniem! :-) Do tego Symptom of Arise, utwór krótki ale wpadający w pamięć (coś dla fanów Planktona). Warto wspomnieć też o Dreams in Codeine, krótkim, do tego mrocznym i konkretnym. Processing The Change to dosyć teatralne przedsięwzięcie, a w nim pełne bólu poczucie niemożności uspokojenia wewnętrznego rozdarcia i chęć zagłuszenia istnieniejacych w umyśle sfer o nieznanym oddziaływaniu. Wykrzyczany bół z powodu narastającej schizofrenii, poczucie chaosu ogarniającego cały umysł i szukanie sposobu na wyjście z tego stanu, to chyba najlepsza wizytówka dla twórczości Senona.

Następny utwór, kontynuacja Processing The Change to mroczny, trochę "reznorowski" Becoming Animal, rozwija się pod koniec, ale rozwija się tak, że chodzą człowiekowi ciary po plecach. Tytułowy utwór Awake to kompozycja utrzymana w ponurym, mechanicznym stylu, z zawodzącymi wokalami, a pod koniec... narodził się Ból. I jak sugeruje mi ostatni utwór pt. Requiem - jeszcze nie za bardzo może się odnaleźć w zastanej rzeczywistości... Smutne to, ale cóż, geniusz powstaje w bólach. Minusik tylko jeden - na całej płycie panuje niewyrównany poziom głośności, ale według Senona to zabieg specjalny i nie będzie go poprawiał. Płytę gorąco polecam, a do zdobycia jest u pomysłodawcy projektu :Scheuermann: (linki powyżej). [Mój egzemplarz jest w granatowym pudełeczku z dobrze zaprojektowaną okładką.]
Muzyka, słowa, miksowanie, projekt okładki, produkcja - Senon. Gitary w Fatigue - Doorzy. Dodatkowy wokal w Becoming Animal i tekst do Poisoned - Av3.

PS. :Scheuermann: powinien mieć dobrego dystrybutora i bardzo mu zalecam wysłanie płytki do jednego z większych labeli, np. do Metropolis Records! (NINa)

---

Selfslave |Helmophonics Studio, 2005| ++++

brainchemistry, genesis of fault, contraption warming, burst together, respire into myself, the manifest, mothlike, shape of light, canvas skin, flutter, synthetic, still, female fetter, scars, trip over soul, distant, fade in fear

No i mamy następną, dobrze wydaną płytę projektu Scheuermann. Już na wstępie miałam niespodziankę - krążek nie ma nadruków, obie strony są "lustrzane" i mialam dylemat, którą stroną włożyć do CDRomu ;-) Wkładka do płyty utrzymana w schemacie tej do płyty Awake, podoba mi się taka jednolitość. Z dołączonej ulotki wynika, że koncept płyty polega na przedstaweniu stanu inercji człowieka i zdominowaniu go przez drugą część osobowości, która tak naprawdę jest jak uwielbiana kobieta, ale nei wiadomo czy wielbić ją czy się jej bać. Czy są to prawdziwe relacje międzypłciowe, czy tylko iluzoryczny wytwór umysłu. Wiem, że można to odebrać na zasadzie - "Eee, za trudne". Przestrzegam przed takim myśleniem. Album jest bardzo przemyślany, następny utwór wynika z poprzednego, jest jak film z dobrze opracowanym scenariuszem i brakiem happy-endu. Muzyka na płycie jest również trudna w odbiorze, nie jest to kwestia produkcji, ponieważ pod kątem budowy utwory są nieskomplikowane, wręcz piękne. Ale nastrój jaki wytwarza muzyka na Selfslave jest czasem nie do zniesienia...

Na tą muzykę muszą trafić odpowiednie osoby, zagłębione w swoją osobowość, introwertyczne. Co do instrumentarium - wybijają się niskie tony pianina, melancholijne dźwięki syntezatora i od czasu do czasu drapieżne gitary, najbardziej słyszalne w utworze Flutter.
Na płycie znajdują się kompozycje przeraźliwie smutne i zarazem piękne w swoim smutku (Brainchemistry, Genesis of Fault, Contraption Warming, Burst Together). Wśród nich sa też utwory powleczone atomsferą niepokoju (Respire Into Myself, Canvas Skin, Synthetic, Female Fetter) a także utwory instrumentalne, z niesamowitą głębią. Osobiście najbardziej przemawia do mnie utwór Mothlike - zaczyna się przygnębiająco i sprawia wrażenie brzydkiej larwy, która w miarę upływu czasu przeobraża się w pięknego motyla... Lecz w efekcie okazuje się, że ten motyl nie jest do końca tak piękny, bo przypomina ćmę... (Mothlike - ang. "podobny do ćmy"). Na osobny komenatrz zasługuje utwór Flutter, rozedrgany, nieco demoniczny, z wokalem brzmiącym jak zawodzenia opętanego (zapewne właśnie przez tą drugą połowę osobowości, o której była mowa w ulotce do płyty), w każdym bądź razie - mistrzostwo świata! :-) Spróbujcie otworzyć się na to opętanie i poczuć w sobie takie szaleństwo, dreszcze gwarantowane. Są na Selfslave także dwa krótkie utwory industrialne (Scars i Trip Over Soul), z odgłosami pracujących maszyn i ponurym klimatem. Utwór wieńczący płytę sprawia wrażenie, że walka z drugą połową osobowści została jednak przegrana, ale nie na zasadzie opętania ale na zasadzie ponownego wchłonięcia jej w ego. Ta druga osobowość wydaje się być nieodłącznym elementem człowieka, można ją stłumić na jakiś czas, ale i tak pewnego dnia pokaże swoją wzmocnioną strukture, rosnąc wewnątrz umacnia ego, ale niekontrolowana będzie w stanie je zniszczyć. Z jakimi demonami walczy Senon, wie tylko on sam. Jeśli weżmiemy pod uwagę znak zodiaku Ryb, to Senon jest ich znakomitym przedstawicielem - jego twórczość, piękna i głęboka stwarza też wrażenie potwornie smutnej, depresyjnej, pełnej napięcia i bólu. I takie często jest życie wewnątrzne zodiakalnych Ryb... Piękne, bogate ale pełne sprzeczności i melancholii. Niektórzy ludzie doskonałość osiągają na drodze filtrowania swojej osobowości, wyciągania z niej pejoratywnych cech i poddawania ich pewnej obróbce, terapii przez muzykę, czy plastykę. Efektem takiej pracy są dzieła doskonałe, czyste, ambitne, lecz trudne w odbiorze, zrozumieć je mogą tylko osoby posiadające takie właśnie ciemne elementy w osobowości, jakie posiada autor danego obrazu, rzeźby czy kompozycji.

PS. Jeden minus na Selfslave to utwór The Manifest - kończy się w jakiś taki niedorobiony sposób, brzmi to jak mp3 zgrywane z audio z obciętą koncówką... (NINa)