Felons And Revolutionaries |Epic, 1999|

1. Pig Society, 2. Debonaire, 3. Everything Sucks, 4. Sick, 5. Kimberly's Ghost, 6. Spine For You,
7. One Fix, 8. (Untitled), 9. Intervention, 10. America the Pitiful, 11. Sh*T Life, 12. Wake Up, 13. I Am Nothing

To jedyna płyta Dope najbliższa muzyce industrial rock/metal, ale nic dziwnego, bo nagrana w jednym z przyjaznych temu stylowi lat. Wypełnia ją trzynaście krótkich (najdłuższy ma 4 min. 39 sek.), agresywnych utworów, o ponadczasowym brzmieniu.
Nie znajdziemy u Dope depresyjności czy miękkości, co cieszy. Zarówno "Debonaire", jak i "Everything Sucks" należą do najlepszych utworów na tej płycie. "Sick" to industialno-metalowy utwór Dope, bliski twórczości Bile, Schnitt Acht i N17, a "Kimberly's Ghost" i "One Fix" można porównać do utworów grupy Gravity Kills, utrzymanych jednak w znacznie cięższym klimacie.
Pozostałe, jak "Spine For You", "Fuck The Police", "American The Pitful", "I Am Nothing" na pewno zadowolą fanów Marilyn Mansona, a kto zna jego twórczość, ten wyłapie odpowiednie skojarzenia.

Dope lubi robić covery i nawet ciekawie im to wychodzi (przeróbki "People Are People" i "Rebell Yell", pojawiły się na następnych płytach zespołu). Tą płytę kończy cover słynnego "You Spin Me Round", w oryginale nagranego przez zespół Dead Or Alive, którego seksowny wokalista Pete Burns już w momencie swojej świetności (1985 r.) szokował utożsamianiem się z transwestytami, a który obecnie jest 50-letnią panią Burns. W środowisku muzycznym zmiany płci nie są czymś dziwnym i zdecydował się na nią także, między innymi Genesis P-Orridge z industrialno-artystycznego projektu Throbbing Gristle, ale to już temat na inną recenzję.

Dope korzystał na tej płycie z sampli i zbliżyło ich to do rocka czy też metalu industrialnego. Niestety, wraz ze zmianami stylu muzyki, media nie zechciały uważnie zweryfikować swoich opinii i wyszło na to, że po 10 latach działalności Dope nadal są zespołem industrialnym, kiedy nie są, bo po debiutanckiej płycie przeszli na stronę nu metalu.
Łatwo zauważyć też, że zespół ten nadal zwraca się w stronę aktualnie chętnie kupowanej, gitarowej muzyki, nie tracąc nic z pierwotnie obranych celów, tzn. wykonywania prostej, agresywnej muzyki opartej na podstawowych instrumentach – gitara, bas, perkusja plus wokale.

Felons And Revolutionaries ma już prawie 11 lat i jak łatwo zauważyć, z racji tego, że jest to muzyka oparta na gitarach - nie starzeje się. Dope wciąż brzmi świeżo, wciąż porywa do headbangingu, wyładowywania agresji i ciągle przyjemnie słuchałoby się tych energicznych utworów na koncertach. Płyta ponadczasowa i warto znać jej zawartość. (NINa)

Life |Sony/Epic, 2001|

01. Take Your Best Shot, 02. Now Or Never, 03. Nothing (Why), 04. Stop, 05. Thanks For Nothing, 06. Die MF Die, 07. What About, 08. Move It, 09. Jenny's Cryin', 10. With Or Without You, 11. Crazy, 12. Slipping Away, 13. March Of Hope, 14. You're Full Of Shit

Life to płyta utrzymana prawie w stylu "tribute to", albo jak gdyby Dope chciał pokazać "my też tak umiemy grać, też umiemy robić takie utwory". Album jest pełen kompromisów, jak gdyby zespół przygotował go tylko dla szybkiego zarobienia pieniędzy, czytaj: zainteresowania sobą tylko konkretnych odbiorców - fanów innych zespołów, którzy nie skąpią pieniędzy na wspieranie muzyki swoich idoli. Metallika nie wydała żadnych nowych albumów między 1997 a 2003 r., więc Dope zaproponował swoje wersje podobnych utworów nagrywając "Crazy" i "Slipping Away". Następnie zespół pokazał jak łatwo było skopiować Roba Zombie"go w "Move It", "March of Hope" i "You're Full Of Shit" - te same riffy, dynamika, budowa utworów, refreny, ten sam sposób samplingu i efektów na wokalach, a nawet sławne "yeah" wstawione w tak charakterystycznych miejscach utworu. Czy to naprawdę "przypadkowa" zbieżność tytułów "Jenny's Cryin' z "Jamie"s Crying" Van Halen oraz "With Or Without You" – klasyki spod znaku U2? Nie dziwi mnie jednak tuning utworu "Now Or Never" na sposób jak robili to Limp Bizkit, ze względu na uczestnictwo Josha Abraham"a (Limp Bizkit, Coal Chamber, Orgy, Deadsy) w produkcji tego albumu.

Podczas przesłuchiwania Life na pewno znajdziecie i inne porównania do pozostałych rockowych i metalowych grup, a ja podałam tylko te, co do których jestem pewna, bo słyszałam już wcześniej oryginalne utwory.
Life nie ma w sobie nic oryginalnego. Śmiało mogłyby ją zapełnić covery utworów tych zespołów, do których fanów Dope chciał prawdopodobnie uderzyć ze swoją ówczesną muzyką, bo skądinąd Dope ma już pewne doświadczenie na tym polu (prawie każdy ich album zawiera jakiś cover). Słabiutka płyta, którą można bez żalu pominąć w dyskografii. (NINa)

American Apathy |Artemis Records, 2005|

DISC 1: 1. I'm Back, 2. Survive, 3. No Way Out, 4. Always, 5. Bastard, 6. Sex Machine , 7. Four More Years, 8. Revolution, 9. Let's Fuck, 10. Fuck the World, 11. I Wish I Was the President, 12. Dream, 13. The Fire, 14. People Are People (Depeche Mode Cover), 15. Bitch (Alternate Version), 16. Fuck tha Police (2005 Version) (NWA cover), 17. Burn

DISC 2 (BONUS CD): 1. De Bon Air (F*Ck Holly Wood Mix), 2. Now Is the Time (Alternate Version), 3. Motivation (Alternate Version), 4. Spin Me Round (American Psycho Mix) (Dead Or Alive Cover), 5. Bring it On (F*Ck Tomorrow Mix), 6. Sick (Hang Your Dead Mix)

Nie jest to industrialno-rockowa płyta, ale ciekawa ze względu na dynamikę i agresję. Wraz z jej odpaleniem, od razu dostaje się w pysk, a tym bardziej, jeśli jest się obywatelem amerykańskim. “Wiara w zdrowy rozsądek i opanowanie Stanów Zjednoczonych nie wchodzi w grę.” Tymi słowami zaczyna się "I'm Back" - agresywna dynamika zawinięta w bardzo proste teksty utworu. A potem nastroje potężnieją.

American Apathy jest uznawany za najbardziej rozbudowaną i najbardziej agresywną płytę Dope, lub też równoważną No Regrets (2009 r.) Muzycy zamiast patyczkować się z wymyślaniem nie wiadomo czego, dali wyraz swojej frustracji i złości na zburzoną strukturę funkcjonowania ich kraju, ale nie tylko. Wykpili te elementy społeczno-polityczne, które w ciągu lat urosły do ogromnych rozmiarów, i które nachalnie weszły w życie mieszkańców, odciągając ich od codziennych spraw ("Fuck Tha Police" cover hip-hopowego N.W.A. wówczas z Ice'em T w składzie, oburzonego represjami policji Los Angeles w stosunku do Afro-Amerykanów, czy też "Four More Years" i "I Wish I Was The President"). Album ten odnosi się także do seksu w jego drapieżnej formie (np. o seksualnej zabawce w "Sex Machine", czy radości z uprawiania nieskrępowanego niczym seksu w "Let"s Fuck", utrzymanego w stylu muzyki Marilyn Mansona) oraz przyjaźni (nu metalowy "Always").

Ciekawie usytuowany jest utwór "Four More Years" - króciutko o negatywnych skojarzeniach z Ameryką na podstawie jej flagi narodowej, a po tym podsumowaniu Dope wkracza z pełnym rebelii "Revolution": "Rewolucja, czy mnie słyszysz, nadszedł nasz czas. Rewolucja, czy jesteś po mojej stronie, najwyższa już pora" i dalej: "Waga tego świata złożona na barkach człowieka który może, ale tak jest i zawsze było, odwiecznie, odkąd istnieje ten zimny, ciemny świat, rządzony przez pazernych hipokrytów, pierdolców o super płytkich umysłach"). Gdyby połowa społeczeństwa USA była fanami Dope, pewnie poszłaby za zespołem i koktajlami Mołotowa pod Biały Dom.
Płyta ma niewątpliwie wydźwięk anty-polityczny ("I Wish I Was the President": "Miałbym wielki, biały dom z ogrodem i ogrodzeniem, więc mógłbym trzymać na dystans wszystkich tych terrorystów, byłbym królem świata i mógłbym kłamać, i zaprzeczać, i zabawiać się z mało znaczącymi dziewczynkami bez honoru" tu niewątpliwie przytyk do romansu Billa Clintona z Moniką Lewinsky, i dalej: "Miałbym zajebiste życie, nigdy nie płaciłbym podatków, i rzadko kiedy widywał się z żoną").

Nie dziwi to, bo po zamachu na World Trade Center (2001 r.) muzycy rockowi często odnosili się do tego wydarzenia, (np. Ministry przed rozwiązaniem zespołu też skupiło się na krytykowaniu G.W. Busha i między innymi, jego pro-wojennej polityki). Kiedy USA wysysane z pieniędzy na zbrojenia weszło w kryzys i wariowało z powodu obmyślania coraz to nowych sposobów przeciwdziałania terroryzmowi, najbardziej odbijało się to oczywiście na obywatelach, a zaraz potem przeniosło na cały świat w formie: "Obywatel ma prawo zapomnieć o swojej prywatności", czyli satelitarne podsłuchiwanie rozmów prowadzonych przez komunikatory VoIP, śledzenie wpisów na blogach, stronach www, i głównie na portalach społecznościowych, aresztowania itd., a wszystko przez religię wyniesioną poza mury budowli sakralnych. Tak, tak nawet w tej chwili ta recenzja jest skanowana pod kątem szkodliwych treści terrorystycznych, bo już zawiera kilka niebezpiecznych słów kluczowych i jest ogólnie dostępna z poziomu Internetu. Częstotliwość występowania tych słów jest jednak za niska, aby Fabryka znalazła się w odpowiednim rejestrze. (Cześć chłopaki! Co u was?) ;))

Ale wracając do nagrań, American Apathy jest workiem treningowym. Możesz wyładować na nim wszelkie swoje frustracje, a on odbija je, oddając Ci własną agresję ze zdwojonym natężeniem. "Fuck The World" czy "Bastard" to idealne utwory dla sfrustrowanych, nie tylko nastolatków, ale też i dorosłych. Przykładem frustracji jest utwór "No Way Out" z tekstami w stylu: "Mam dosyć całej tej słabości i bólu, tego gówna i szokowania umysłu, mam dosyć ignorantów i ich kłamstw (...) Mam was dosyć dupki i chciałbym, żebyście zdechli". Do tego ściana gitarowych riffów i basu w stylu Fear Factory, a w tle oszalała perkusja. Fajnie, nie?
Teksty generalnie nie są najmocniejszą stroną Dope, chociaż zdarzają się im dobrze ujęte, cyniczne podsumowania, ale czegóż więcej potrzeba do wypełnienia dynamicznej muzyki, jeśli nie prostych, powtarzających się zdań, koegzystujących z riffami gitar i beatami perkusji?

Minusy tej płyty? Tylko tyle, że nie pasują mi do tracklisty utwory "Always", "Dream" i "The Life", jakby były odrzutami z którejś z wcześniejszych płyt - no, chociażby nie szukając daleko – np. z Life. Utwory od numerów 14 do 17 pochodzą z poprzednich płyt Dope, i wygląda na to, że dołączone zostały w innych wersjach.
I to by był CD1. Na dodatkowej płycie znajdują się miksy do wcześniej wydanych i najbardziej znanych utworów Dope, co w sumie jest dobrym pomysłem. Dobrze też, że te utwory zostały dołączone do American Apathy, a nie do poprzednich płyt, ze względu na ich agresywną dynamikę.

American Apathy to album wysoko oceniany przez recenzentów, i w tym przypadku zgadzam się, chociaż zdecydowanie odrzucam poglądy wciągające Dope w rock/metal industrialny. (NINa)

No Regrets |Koch Records, 2009|

1. Flat Line, 2. 6 6 Sick, 3. Addiction, 4. No Regrets, 5. My Funeral, 6. We Are, 7. Dirty World, 8. Interlude, 9. Violence, 10. Best for Me, 11. Bloodless, 12. Scorn, 13. Rebel Yell (Billy Idol Cover)
14. I Don't Give a Fuck, 15. Die, Bom, Bang, Burn, Fuck, 16. Nothing for Me Here

Niektórzy zaliczają Dope do nowej fali metalu industrialnego, jednakże mając dla porównania dokonania grup nu-metalowych, bez ogródek uważam, że tam też znajduje się szufladka dla Dope. Różnice między nu-metalem a metalem industrialnym są znaczące, bo nu metal nie korzysta z całej tej fabryki sampli narzuconych w tle, a jedynie bazuje na miksturze podstawowych instrumentów wykorzystywanych w muzyce metalowej. U Dope jedyne podobieństwo do industrial metalu, to używanie monologów wysamplowanych z filmów czy przemów G.W. Busha lub innych polityków Amerykańskich oraz dialogów z filmów, co tak chętnie stosowało np. Ministry. Poza tym, Dope może śmiało stanąć w rządku obok Disturbed, Static-X, a nawet Pantery. Dla porównania mogę podać industrialno-metalowy zespół Jerk z Australii, chyba najbliższy agresji i kompozycji utworów Dope, który był blisko nu-metalu, a jednak zastosował wiele industrialnych sampli, co wyszło im znakomicie.

Muzyka Dope oczywiście jest dobrze zbudowana, wyprodukowana, cieszą ucho metalowe gitary, żywe instrumenty, agresywna perkusja i zdarte wokale.
No Regrets to zdecydowanie najmocniejsza płyta Dope od ich debiutu z 1999 r. (Felons And Revolutionaries), bardzo przypominająca nagrania wspominanej już Pantery, a nawet miejscami Slayera (We Are, Violence, 6-6-Sick, Best For Me, Scorn).
Mnie spodobały się Addiction z udziałem Zakka Wylde (Black Label Society, Ozzy Osbourne) a przede wszystkim cover słynnego "Rebel Yell" Billy"ego Idola. Ten właśnie utwór, w wykonaniu Dope nie zmienił się znacząco, ale nabrał jeszcze większej dynamiki i agresywności. Głos Edsela Dope"a idealnie wpasowuje się w miejsce wokali Billy"ego. A może to mieszanka? Jakkolwiek to zrobili, wyszło im bardzo fajnie. To nie pierwszy cover Dope, bo na wydanej w 1995 r. American Apathy znalazł się "People Are People", w oryginale oczywiście hicior Depeche Mode.
W typowym dla Dope, starszym stylu utrzymany jest "Die, Bom, Bang, Burn, Fuck", a już typowym dla stylu nu metal jest utwór "Nothing For Me There".

Przez Dope przewinęło się kilkunastu muzyków, w tym były basista i gitarzysta (w Dope między 1997-2000), obecnie 44-letni miłośnik nieletnich panienek Tripp Eisen (dwukrotnie w więzieniu w 2005 r. za stosunki seksualne z 14-latkami, a w 2008 ponownie w więzieniu za złamanie warunków przebywania poza więzieniem), zaangażowany później na krótko także jako gitarzysta w Static-X, i Murderdolls.
Zespołowi Dope nieustannie przewodzi Edsel Dope, ale z zespołu odszedł w 2001 r. jego brat Simon Dope. Płyta ucieszy fanów ostrego, nu metalowego grania, ale nieco mniej fanów metalu/rocka industrialnego. (NINa)
PS. Ocena płyty dotyczy jakości muzyki, produkcji, pomysłów na utwory, stopnia agresywności itd. i nie może ona być porównywana do opisywanych tutaj albumów kwalifikujących się do industrial rock czy industrial metal.

---

http://www.myspace.com/dope | http://www.dopearmy.com