Stupid People Shouldn't Breed |Megaforce Records, 1992, +++ and a half|

1. Chemical Imbalance, 2. I Got It Made, 3. Stand Tall, 4. Shit Authority, 5. Horny For Evil, 6. Poundsauce, 7. Fight Da Suckas, 8. Loudspeaker, 9. Roadkill

The Skatenigs zawsze robili to, co im się podobało bez oglądania się na innych, na przeszłość czy przyszłość. Proste utwory o anarchistycznym zacięciu, z inteligentnymi tekstami i idealnie dobranymi samplami z filmów lub przemów polityków, a także charakterystyczny głos Phila Owena, to ogólna wizytówka tego teksańskiego zespołu.

Liderem i wokalistą w The Skatenigs był niezmiennie Phil "Phildo" Owen, muzyk takich formacji jak Snowblack, Choreboy, czy (najczęściej) Revolting Cocks, a także producent między innymi pierwszej płyty Skrew. Phildo ma swój wypracowany, lub może raczej totalnie spontaniczny styl tworzenia muzyki i wykonywania jej na scenie.
The Skatenigs to także trzej bardzo dobrzy gitarzyści (w zespole w różnych latach): Billy Jackson, Chris Chambers i Mat Mitchell (także programowanie) oraz perkusiści Chip Fisher i Keith Daily. Pod koniec kariery zespołu, pojawiła się w nim także długoletnia znajoma grupy, Wendy Nelson (klawisze i sampling).
Grupa ta znana jest z żywiołowego przyjęcia przez publiczność, co jest jeszcze jednym potwierdzeniem jej charakterystycznego brzmienia łączącego elementy stylów punk, rock, rap, metal, i w bardzo niewielkim stopniu, industrial.

Utwór "Chemical Imbalance" ("brak równowagi chemicznej" to w psychiatrii symptom rzekomo powodujący zaburzenia psychiczne, głównie depresje, szeroko krytykowany oraz wykorzystywany przez firmy farmaceutyczne) rozpoczyna debiutancką płytę The Skatenigs i zawiera teksty zmarłej z przedawkowania heroiny, amerykańskiej poetki Lorri Jackson. Do historii przeszło już wykonanie tego utworu http://www.youtube.com/watch?v=1jDc228L7XE&feature=related z Philem ubranym w granatową sukienkę, i basistę Lance Von Mouldera występującego w samych slipach.

Kolejny utwór "I Got It Made" rozpoznawany jest po charakterystycznych i bardzo ekspresyjnych pokrzykiwaniach Phila. Jego głos brzmi jak głos twardziela, a także prawdziwego, rockowego wokalisty, chociaż Phil zazwyczaj nie śpiewa w ogólnym znaczeniu tego słowa, ale "rapuje" teksty. "Stand Tall" rozpoczyna się dosyć lekkim riffem gitary spotykanym w rocku progresywnym, ale kończy się ciężko w stylu muzyki takich grup jak Godflesh czy Skrew, natomiast "Shit Authority" pachnie anarchią i zadziornością, co zaakcentowane zostało nie tylko w tekstach utworu, ale szczególnie w końcowej fazie utworu, podczas fuzji perkusji i gitar tak typowej dla muzyki punk.

Nie za bardzo podobał mi się "Horny For Evil" ze względu na długie i nudne intro oraz dosyć pociętą strukturę, chociaż w momencie wejścia refrenu zrobiło się zdecydowanie ciekawiej, i tu także punkowy duch wyłonił się z pracy sekcji rytmicznej i gitarzystów. "Poundsauce" ma w sobie bardzo dużo z muzyki Ministry i Revolting Cocks, i nic w tym dziwnego, bo zespół także pochodzi z Teksasu, a producentem tej płyty był nie kto inny, jak sam Al Jourgensen.
"Fight Da Suckas" to jeden z bardziej lubianych utworów w wersji koncertowej, dzięki łatwemu do zapamiętania refrenowi i rytmice, która wręcz narzuca grupowe wykonanie i... pogowanie.

Sztandarowy utwór The Skatenigs, z zarówno metalowym jak i funkowym klimatem to jednak "Loudspeaker", wydany także na osobnym singlu. Po parunastu sekundach robi się niestety nudny, bo poza tekstami, nie oferuje tak naprawdę nic więcej, niewiele zmienia się na przestrzeni ponad pięciu minut trwania utworu, chociaż pod koniec pojawia się ładna, gitarowa solówka.

No i na koniec "Roadkill", z funkowym basem, chociaż może się kojarzyć także z gitarową muzyką coldwave spod znaku starych płyt Ministry czy Dessau. Nie jest jednakże jakimś oderwaniem od nużącego "Loudspeaker".

Album ten był wydany przez trzy wytwórnie, co ciekawe w tym samym, 1992 roku, tzn. przez amerykański Megaforce Records, brytyjski Alternative Tentacles i niemiecki Steamhammer. Producentem płyty jest Al Jourgensen, a inżynierami dźwięku - Keith "Fluffy" Auerbach oraz Jeff "Critter" Newell.

Ze względu na stylistyczną różnorodność jest to doskonała pozycja płytowa dla wszystkich fanów alternatywnego, gitarowego grania, a także dla fanów twórczości Phildo Owena i anarchistycznej muzyki z Teksasu. (NINa)

---