FABRYKA - Encyklopedia Rocka i Metalu Industrialnego

Symphony of Decay |Twilight, 2010|

01. The Boogeyman, 02. Night Stalker, 03. Carnage In The Streets of L.A., 04. Zodiac, 05. Secret Graveyard In The Garden, 06. House of Wüstefeld, 07. The Cauldron of The Human Flesh, 08. Overkill 666, 09. 33 Knife Thrust For A Satanic Crime, 10. My Mother Is A Whore, 11. The Devil Inside, 12. How To Become A Killer With A Granny Dress, 13. Bloody Ice Scream, 14. Symphony of Decay, 15. The Boogeyman Remix (From Skrew), 16. Carnage Remix (From Mushroomhead / Ventana)

Wygląda na to, że nie muzyka November17, a najnowsza produkcja Francuzów z Obszön Geschöpf jest najcięższą, opisywaną w recenzjach magazynu Fabryka. Remzi Kalecci i muzycy zespołu poszli już na całość (przynajmniej w porównaniu z poprzednimi wydawnictwami) i zmiksowali to, co najlepsze w black metalu i metalu industrialnym, a co dało w efekcie dosyć ekstremalne brzmienie.

Na płycie znajduje się szesnaście utworów, z czego dwa stanowią remiksy. Album rozpoczyna się akustycznym riffem gitary w utworze The Boogeyman, a wokale Remzi'ego przeobrażają się jak gdyby z mamrotania starego dziada we wrzaski demona. Utwór oparty jest w zasadzie na wokalach, powtarzającym się riffie gitary i perkusji lub automacie perkusyjnym.

Night Stalker brzmi jak jeden z tych black metalowych produkcji, gdzie ciężko rozpoznać o czym śpiewa wokalista, ale fani takiej muzyki świetnie sobie z tym radzą, jak i z rozszyfrowaniem graficznych logotypów kapel, ukrytych w cierniach i zawijasach. Utwór charakteryzuje się wyrównanym tempem, ostrymi riffami gitar, jednakże tło pozostaje puste i bardzo brakuje mi tutaj basu.

Po utrzymanym także w tym samym klimacie Carnage In The Streets of L.A. przenosimy się do bardziej elektronicznego i chłodnego Zodiac, nie pozbawionego jednak metalowego wydźwięku, głównie dzięki wokalom i gitarom. To jeden z najciekawszych utworów na płycie. Z kolei krótka suita Secret Graveyard In The Garden przynosi klimaty czarno-białych horrorów z lat 30-tych i obrazuje chyba wydobywanie zwłok z przydomowego cmentarzyku.

Łatwo zapamiętuje się motyw przewodni utworu House of Wüstefeld, czyli te trip-hopowe sample, bardzo kontrastujące z pozostałą zawartością, a która już z taką muzyką ma raczej mało wspólnego, bo przebijają przez nią ostre gitary i trochę elektroniki oraz charczący głos wokalisty.
Natomiast mam wrażenie, że riffy gitar w The Cauldron of The Human Flesh słyszałem już wcześniej w utworze innego zespołu, ale nie mogę sobie przypomnieć u kogo, no chyba, że to jakiś standard ;) OG dodał do nich black metalowe klimaty i dynamiczne tempo w stylu nagrań Skrew, przez co utwór zapada w pamięć.

Podobnie kolejne utwory na liście, jak Overkill 666, Knife Thrust For A Satanic Crime i Bloody Ice Scream utrzymane są w stylistyce black metalu, natomiast w My Mother Is A Whore i The Devil Inside pojawiają się wyraźne inspiracje metalem industrialnym z akcentem położonym na twórczość Ministry (sampling, gitary, ogólne aranżacje).
Jeśli chodzi o Symphony of Decay, to był to dobry wybór na utwór tytułowy, który wyraźnie wybija się z całej płyty. Dynamiczne tempo, krótko przycięte riffy gitar i filmowe sample budują tutaj odpowiednio zaprojektowaną kompozycję.

Mam nadzieję, że każdy fan muzyki industrial metal wie kim jest Adam Grossman, bo jego zespół Skrew jest często stawiany na równi z Ministry. Ale przyzwyczajeni do gitarowych riffów Adama (nie osiadającego jednak na mieliźnie coverów i remiksów, jak inni, wypaleni wykonawcy tego gatunku w ostatnich latach), możecie odnieść dziwne wrażenie słuchając tego remiksu. Otóż Adam zaprezentował się w... drum'n'bass'owo-breakbeat'owym brzmieniu, czyli w graniu bliższym np. Acumen Nation. Dużo w tym remiksie elektroniki, ale zachowany został motyw przewodni oryginalnego utworu.
Drugi remiks należy do Richarda Thomas'a z zespołów Mushroomhead/Ventana i tu także pojawiają się breakcore'owe klimaty.

Płytę Symphony of Decay mogę polecić w pierwszej kolejności fanom black metalu, którzy znudzeni powtarzającymi się w większości utworów aranżacjami, szukają czegoś świeższego bez zmiany swojej ogólnej orientacji muzycznej. Nie słucham jednakże takiej muzyki na co dzień, więc z braku wiedzy nie określę Obszön Geschöpf prekursorem nowego podgatunku black metalu zorientowanego na sampling. Czas pokaże. Album spodoba się także fanom metalu industrialnego oraz... mizoginom ;) Kobiety wrzeszczące o zmiłowanie to motyw przewodni tej płyty, począwszy od okładki, na której zombiaki w garniturach patroszą stadko teatralnych div z obciętymi rękami i nogami, po sample wyssane ze starych filmów grozy i zastosowane jako ozdobniki poszczególnych utworów. (NINa, 21/10/2010)

Erection Body Mutilated (Back From The Dead) |BLC, 2009|

CD 1: 1. My First Piece Of Meat, 2. Ogre Of Montana, 3. Erection Body Mutilated, 4. Bloodfeast, 5. Goresex, 6. Deranged, 7. The Sex Beast, 8. John Wayne Gacy, 9. I'm Freak, 10. The Love Butcher, 11. Urge To Kill, 12. Port Elizabeth Massacre

CD 2: 1. CODS My first piece of meat Bloody & Rare, 2. STERIL Coffin Shop (Mix by EvvilKing), 3. HEIMATAERDE Deranged Skapulier-Remix, 4. CYBER AXIS the love butcher remix, 5. JOACHIM WITT my first piece of meat, 6. VIGILANTE Erection Body Mutilated, 7. OUT OUT Sinister Bleeding (OpenYRMind Mix), 8. FGFC820 Goresex, 9. BOSCH I'm Freak, 10. IKONOKLAST the sex beast, 11. SCHATTENSCHLAG the beast within, 12. XENTRIFUGE ogre of montana, 13. INERTIA the love butcher meat final, 14. CYNERGY 67 port elizabeth massacre remix, 15. TEMPEST & THE DIASPORA Urge To Kill

Obszön Geschöpf to zespół francuski, który jak do tej pory kojarzyłam z utworami bazującymi bardziej na harshowej elektronice i elektro-EBM niż z brzmieniami gitarowymi.
Dwupłytowy album przynosi w sumie dwadzieścia siedem utworów, z tego aż piętnaście remiksów, chociaż na dobrą sprawę nie są to brzmienia industrialno-rockowe, ale bardziej zorientowane na ostre, beatowe electro.
Połowa utworów na pierwszym CD to beat zmieszany z riffami gitarowymi zbliżonymi do stylistyki Ministry czy Skrew, a nawet tematów muzycznych z gry Quake 2 („John Wayne Gacy”, „I'm Freak, Urge to Kill”, „The Love Butcher”, „Bloodfeast”). Pojawiają się także nawiązania do My Life With the Thrill Kill Kult (intro do „Erection Body Mutilated” i „Port Elizabeth Massacre”), ale pozostałe utwory utrzymane są w klimatach ostrego EBM z zacięciem na klubowe parkiety („Erection Body Mutilated”, „Goresex”, „Deranged”, i taneczny „The Sex Beast”).

Na CD oznaczonym nr 2 pojawia się cały zestaw bardzo znanych muzyków, którzy podjęli się zremiksowania nowych utworów OG. Mamy tu mieszankę artystów kojarzonych z konkretnymi gatunkami muzycznymi jak electro, industrial czy EBM, ale także dosyć nowe nazwy jak Bosch, Cynergy 67 czy Tempest & The Diaspora, wydające materiał muzyczny zorientowany mniej lub bardziej na gitary niż syntezatory.

Circus of Dead Squirrels (nota bene przechodzący od jakiegoś czasu spore metamorfozy i raz to obrażony kończy działalność, aby po krótkim czasie do niej powrócić) pojawił się z łatwo rozpoznawalnym brzmieniem w remiksie „My First Piece of Meat Bloody & Rare”.
Steril zaprezentował się z mocno beatową wersją „Coffin Shop” i Cyber Axis z równie dynamicznym remiksem do „The Love Butcher”, utrzymanym w klimatach electro, chociaż zastosowano również ostrzejsze gitary.

Joachima Witta słyszałam tyle co z utworów projektu Wolfsheim i w zasadzie na tym się moja wiedza (i ciekawość) zakończyła. Tutaj Witt pokazał się z bardzo ciekawej strony, prezentując remiks bardzo prosty („My first piece of meat”), bo oparty ni mniej, ni więcej tylko na stylistycznie bardzo podobnym rytmie co Run DMC vs. Jason Nevins w ich słynnym „It Is Like That”, z dodatkiem agresywnej elektroniki. Bardzo fajny utwór do przytupywania na imprezie, w dodatku o powtarzających się elementach, co na pewno odbije się na jego popularności.

Następnie Vigilante z typowym dla muzyki electro remiksem do utworu „Erection Body Mutilated”, a po nim znany i ceniony muzyk i producent Mark A. Miller ze swoim projektem Out Out w remiksie do „Sinister Bleeding ( OpenYRMind Mix)”. Cieżko poznać tu nawet rozwiązania brzmieniowe stosowane zazwyczaj przez Millera, ale sam utwór bardzo pasuje do pozostałej czternastki remiksów. Dalej, FGFC820 z ciężkim, topornym wręcz, marszowym rytmem i podstawami muzyki EBM w Goresex, nie w moim typie, więc jedziemy dalej.

Bosch to zespół, którego do tej pory nie mogę rozgryźć, ponieważ mimo, że stosowanie gitar wychodzi im bardzo dobrze, nie zdecydowali się jeszcze na porzucenie brzmień harsh-electro. Na CD 2 zremiksowali utwór „I'm Freak”.
Ikonoklast, Schattenschlag, Xentrifuge, Inertia to kolejne zespoły traktujące muzykę wyłącznie z użyciem syntezatorów i komputerów, więc też nie jest to nic godnego polecenia fanom rocka industrialnego.

No i na koniec dwa amerykańskie zespoły, które poznałam zapewne w ten sam sposób jak Remzi z OG – poprzez serwis Myspace. Pierwszy z nich to Cynergy 67, który stosuje podobnie jak Bosch wyrównany poziom gitar i elektroniki, pamiętając o zachowaniu tanecznej dynamiki swoich utworów. Z typowym dla siebie brzmieniem wyprodukowali remiks „Port Elizabeth Massacre”.

Drugi zespół, to Tempest & The Diaspora, dosyć nowy zespół z Kolorado, obecnie pracujący nad debiutancką płyta. Wykonują oni ostatni remiks na tej płycie - „Urge To Kill”. Tempest z kolegami z grupy skupili się na gitarach i tym zdobyli moją najwyższa notę za remiks dla OG. Może produkcja utworu nie jest najwyższej jakości, co także można powiedzieć o niektórych innych utworach zamieszczonych na tym CD, ale wydźwięk utworu pobudza, a dla mnie ZAWSZE liczy się rockowo brzmiące, agresywne brzmienie gitar.

System remiksowania własnych utworów między artystami rozpanoszył się już na dobre na rynku muzyki alternatywnej przez ostatnie kilka lat i nie podoba mi się to podejście, a już najmniej w przypadku bardzo słabych remiksów lub znanych zespołów bazujących ostatnio tylko na wykonywaniu remiksów czy coverów. Niemniej jednak przy okazji takich remiksów można usłyszeć dosyć niespodziewane rezultaty (jak wspomniany już wyżej remiks Joachima Witta) oraz stwierdzić, czy dany zespół poradził sobie z powierzonym zadaniem, ile własnego pierwiastka zamieścił w swoim remiksie i czy rezultat jest bliski oryginalnemu utworowi.
Taktyka ta nadal popularna, pozwala jednakże zabłysnąć mniej znanym zespołom.

CD polecane w pierwszej kolejności dla ludzi lubiących imprezy w rytmach electro, a w drugiej dla fanów remiksów lub brzmień opartych w równej mierze na dynamicznym beacie jak i na metalowo brzmiących gitarach. (NINa)

Last.FM | Discogs | Myspace | Facebook