Ministry 15.07.2008 Warszawa, Klub Stodoła
Początek koncertu ok. 21:20, koniec 23 z minutami.

She's Got a Cause
Na wyjazd do Warszawy zdecydowałam się w ostatni dzień, jakkolwiek o koncercie wiedziałam od ponad 3 miesięcy. Pomyślałam wtedy, że fajnie byłoby nagłośnić ten koncert, ale we współpracy z organizatorem, i mieć nad tym wydarzeniem patronat, no bo w końcu chyba ze wszystkich magazynów bazujących w Polsce, Fabryka jest w centrum muzyki, którą gra Ministry, a gdyby nie Ministry, NIN i parę innych zespołów to Fabryki by nie było.

Na dwa miesiące przed koncertem napisałam ofertę do organizatora i klubu (media suport i free reklama na Fabryce, Myspace USA, i innych moich profilach za akredytację i wywiad, a jeśli możliwe i 2 bilety), ale niestety nigdy nie otrzymałam odpowiedzi. Napisałam po raz drugi do Stodoły i do organizatora miesiąc przed koncertem, również pozostało to bez odzewu. Jako, że mam zasadę załatwiania interesów na piśmie, tak więc nie wykonywałam żadnych telefonów. Organizator podaje kontakt email w ogłoszeniu, więc dlaczego ignoruje maile od profesjonalnego magazynu?

W USA, jeśli dziennikarz i to związany konkretnie z branżą muzyczną wysyła zapytanie o akredytację, to dostaje ją na raz –dwa, bo i klubowi i organizatorowi zależy na dobrej opinii, a także na ściągnięciu ludzi, którzy kupią bilety. Ponad to, promotor często jest *opłacany* aby reklamował dane wydarzenie, więc jeśli mamy tu sytuację, że *darmowa* promocja w profesjonalnym magazynie ściśle związanym z muzyką, jaką gra Ministry jest odrzucana, to coś jest nie tak. Ale to już nie mój problem :]

So What
No ale cóż, żyjemy w Polsce i pewne sprawy załatwia się albo za kasę albo po znajomości. Żadna z tych opcji nie jest mi bliska, więc pomyślałam sobie krótko – "Olać ich, nie będę się starać, jeśli nie respektują mojej chęci pomocy". I napisałam do mojego kolegi Jordana, który jest animatorem forum Ministry, a także do gitarzysty Ministry - SINa. Obaj zareagowali bardzo szybko, a SIN był chętny na wywiad, więc skierował mnie do ich managera, ten do kolejnego tour managera i takim sposobem cel został osiągnięty w przeciągu tygodnia, omijając instytucje stawiające przeszkody. Pytania managerów były krótkie – kto mnie skierował, z którymi muzykami chcę rozmawiać, o której godzinie, gdzie. Konkretnie, tak jak lubię.
No, bo w sumie jak mam to rozumieć, że inny amerykański zespół znany nie mniej niż Ministry, a myślę o 16volt, zgadza się, żebym objęłam patronatem całą ich dwumiesięczną trasę po Stanach (nadal zarządzając 'interesem' z Polski!), podobnie jak projekt dwóch byłych muzyków Front Line Assembly - Left Spine Down, a organizator polskiego koncertu Ministry nawet nie odpowie 'nie, dziękuję, już mamy komplet' albo 'nie, bo pani pisze o rocku industrialnym, a Ministry to death metal' czy coś w tym stylu. A taka ignorancja zasługuje na ignorancję, co też uczyniłam, pozostawiając na Fabryce informację o koncercie, ale nie podając danych kontaktowych do organizatora ani www klubu, bo reklama koncertu z mojej strony miała działać tylko w podziękowaniu dla Ministry za zgodę na wywiad.

Faith Collapsing
Także podróż PKP do Warszawy wydawała się droga, 150 zł w dwie strony, plus bilet na koncert stówkę (chociaż mogłam nie kupować, bo nie sprawdzili mnie na wejściu jako przedstawiciela prasy, no ale gdyby się okazało, że muszę mieć?), dodatkowa karta SD 2GB -25 zł, dodatkowe baterie ok. 12 zł, nowy dyktafon 100 zł. Zresztą były jaja w związku ze strajkiem poczty, kiedy go wylicytowałam i czekałam ponad 2 tygodnie na 'szybką paczkę' korzystając z innego kuriera :] No ale OK. Wystarczy o kosztach, bo końcowa satysfakcja okazała się więcej niż wysoka.

Do Warszawy miałam jechać najpierw z kolegą Bombą, ale utknął w pracy, studio graficzne, wiadomo, że praca ponad 8h/dzień ;), a potem miałam jechać sama i spotkać się w Warszawie z Keruletem, którego zgarnęłam w celu filmowania wywiadu. Keruleta znam już z 5-6 lat i pewne tytuły sceny rockowo–industrialnej poznałam dzięki niemu, więc umożliwienie mu bezpośredniego kontaktu z muzykami, których jest fanem wydawało mi się wystarczającą gratyfikacją. Kiedy miałam już bilety, czyli w dzień przed koncertem, zaczęłam wypytywać znajomych czy ktoś jedzie, ale jedni już byli na koncertach Ministry za granicą, dla innych muza Ministry była za ciężka itd. Wreszcie zasalutował Kornchild, który lubi takie gitarowe brzmienia i którego znam z paru krakowskich imprez, więc umówiliśmy się na wtorkowe popołudnie na dworcu PKP Kraków Główny.

Let's GO!
Rano w dzień koncertu wymieniłam jeszcze parę emaili z SINem, który już był w warszawskim hotelu, ale po 21h jeździe autokarem nie mógł zasnąć i przeglądał sobie Myspace. SIN jest tak cudny, że dał mi wszystkie info, telefon (łącznie z między miastowym!), nazwę hotelu, a nawet numer jego pokoju ;) O 14ej mieli zaplanowany lunch w Hard Rock Cafe przy dworcu, ale my mieliśmy dotrzeć do Warszawy na 17tą, więc mimo zaproszenia SINa na lunch, musiałam zrezygnować.
Na dworcu w Krakowie okazało się jak dobrze jest mówić i czytać po polsku. Same bilety mają jakieś niejasne sformułowania, a kasjerki raczej nie posługują się angielskim, więc współczuję obcojęzycznym turystom. Wystraszony wzrok Japonki pokazującej coś na kartce A4 wysuniętej w stronę okienka kasy mówił zresztą sam za siebie.
Jazda PKP minęła dosyć szybko, sporo rozmawialiśmy przez całą drogę, a panowie z przedziału mieli już chyba dosyć tematów o zespołach, o których w życiu nie słyszeli.

Warp City
Warszawa, moloch, w którym wszędzie jest daleko, no przynajmniej w porównaniu z Krakowem, bo w stosunku do Denver czy Chicago jest jak jedna z większych dzielnic ;) Ceny wyższe, dlatego to co mieliśmy kupić przed koncertem, kupiliśmy albo w Krakowie albo w pociągu.
Kornchild znał drogę do klubu, więc poprowadził nas do miejsca koncertu, bo ja w Warszawie byłam może czwarty raz w życiu i nigdy na koncercie. Podekscytowani, a ja się nareszcie poczułam, że to się jednak dzieje naprawdę, a w dodatku bardzo lubię zwiedzać inne miasta, (najczęściej przy okazji ;)), więc wszystko mnie po drodze zainteresowało.

Here We Go
Klub Stodoła na szczęście nie jest daleko od Dworca Centralnego, więc po 20 min. byliśmy na miejscu. W okolicy parku i klubu zaczęliśmy już zauważać ubranych na czarno fanów Ministry w Tshirtach z logami NIN, Ministry i kilkunastu metalowych kapel, jak wierzę głęboko, na koncercie było ok. 80% mężczyzn i większość zainteresowana gitarową niż industrialną muzyką, ale to plus. Gdyby na koncercie pojawiły się te wszystkie wymalowane mocno ściśnięte lateksem lalki i panowie z fryzurkami emo, to koncert straciłby nieporównywalnie na znaczeniu. A tak, rockowo i punkowo, naturalnie.

Waiting
Okrążyliśmy klub od strony parku i poszliśmy w stronę głównego wejścia, gdzie czekali już na ławce Kerulet z kolegą. Zostało może 20 minut do szóstej, o której to godzinie byliśmy umówieni na wywiady. Kerulet testował aparat, kombinowaliśmy jakby się tu zmieścić z nagraniami i w jakiej jakości zrobić, mając do dyspozycji dwie karty SD 1 i 2 GB.
Zadzwoniłam do managera z pytaniem, czy przyjdzie po nas, bo brama zamknięta i wpuszczają dopiero od 18ej. Powiedział, że nie może osobiście podejść, ale wyśle pracownika klubu. Czekając pod wejściem, zobaczyliśmy dwuosobową ekipę TVN, która przyjechała zrobić wywiad z polskim suportem Dick4Dick, zespołem zupełnie mi nieznanym. Przez drzwi było słychać, że w klubie odbywają się już próby dźwięku. Czekaliśmy więc podekscytowani.
Po ok. 10 minutach przyszedł pracownik klubu i wpuścił nas na wywiady. Poszliśmy za nim korytarzykiem w lewo w stronę pokojów pracowników. Po lewej otwarte drzwi, szwedzki stół i Kerulet wypatrzył Tommy'ego Victora, wokalistę Prong, ale ja niestety go nie zauważyłam. Poszliśmy dalej i pracownik zaanonsował nas u managera trasy. Weszłam, przedstawiłam się, a Holger wyglądał tak jak manager zespołu rockowego powinien wyglądać - profesjonalny, pewny siebie, zadbany, konkretny, w rockowej koszulce i dobrze ułożonych włosach, a mówił z niemieckim akcentem, bowiem Ministry w Europie opiera się na managerach z Niemiec i północy. Manager wskazał mi fotel, sam zabrał się do liczenia Euro zarobionego w Bułgarii i Serbii, a zielone jabłuszko Apple błyskało z pokrywy jego Maca. Ustalili jeszcze z pracownikiem Stodoły, gdzie wywiady mogą się odbyć (był to przyległy pokój biurowy), i powiedział pracownikowi, żeby poprosił o przyjście Tommy'ego.

The Great Satan
Jako pierwszy pojawił się Tommy, wykradziony z Prong na potrzeby kilku ostatnich płyt Ministry, zresztą bardzo słusznie, bo to świetny gitarzysta z hardrockowym zacięciem. Z Tommym zrobiłam już wywiad w 2007 r., aczkolwiek tylko przez email, więc większość kwestii, które mnie interesowały zostały już wyjaśnione. Szczerze mówiąc miałam ponad 15 pytań do Ala, a tylko kilka do Tommy'ego i SINa, tak więc wiedziałam, że będę musiała improwizować. Tommy na zdjęciach wygląda na większego niż jest w istocie, ale to pozory. W tym gitarzyście drzemie diabełek! Amerykanie mają coś w sobie, co osobiście mnie bardzo przyciąga - wyluzowanie, pewność siebie, stabilność charakteru, błysk w oku, młode spojrzenie - to wszystko reprezentował sobą także Tommy, na co dzień mieszkaniec Los Angeles. Przywitałam się, przedstawiłam Keruleta i poszliśmy do pokoju obok.
Światło fatalne, jedna energooszczędna żarówka i na szczęście (ciągle jeszcze) odsłonięte okno.
Rozmawiam z Tommym chwilę prywatnie, chcę wybadać jego akcent i sposób wysławiania się, żeby wiedzieć czy go dobrze zrozumiem. Po kilku minutach przechodzimy do właściwego wywiadu rejestrujemy go na dyktafonie i kamerą. Keruletowi drży ręka, mnie głos, bo to wszystko jest jak jakiś mega cudowny sen. Na szczęście jako dziennikarz i promotor jestem przyzwyczajona do stania po drugiej stronie sceny, już nie tylko jako fan, ale w bezpośrednim kontakcie w większości z amerykańskimi muzykami, więc o wiele łatwiej rozmawia mi się z nimi, bo w końcu łączy nas ta sama muzyka ;)
Tommy rozkręcał się wraz z trwaniem wywiadu, co możecie zobaczyć w pierwszej części filmiku Industrial Complex (Zobacz na Youtube)
Zaglądano nam parę razy do pokoju, rozmawiano głośno, a w pewnym momencie światło ściemniało, bo ktoś zasłonił czarną deską okno od ulicy, na której gromadzili się fani Ministry, czekający na finalny koncert zapowiedziany na godz. 21ej. i którzy nie byli zainteresowani supportami. Tommy zrobił dziwną minę, a ja zmiękłam, bo nie mieliśmy dodatkowego źródła światła tylko tą jedną żarówkę nad głową, a wiadomo jak kamera reaguje na niedostateczną ilość światła.

Później rozmawiamy jeszcze o inny rzeczach, już poza kadrem, Tommy chciał wiedzieć czy wracam do USA i kiedy, rozmawiamy moim planowanym ślubie, o Portland i takich ogólnych tematach ;) Tommy'emu się nigdzie nie spieszy, do koncertu jeszcze parę godzin, jest wyluzowany i chętny do rozmowy. Pytam co z Alem Jourgensenem, czy pojawi się na wywiadzie? Nie bardzo. (Ooooops!) Nie rozmawia już z prasą za bardzo, a dziś dodatkowo czuje się nie najlepiej, ma problemy z głosem i siedzi w hotelu do czasu koncertu. Zastanawiam się, czy się walczyć o ten wywiad, czy respektować, że się źle czuje. Nic nie zdecydowałam, zobaczę jak się sytuacja rozwinie. Żegnamy się na razie z Tommym, życzę mu udanego występu i proszę go, żeby sprowadził do nas SINa.

Flashback
Wychodzimy do pokoju, gdzie siedzi manager i staramy się ochłonąć z wrażenia ;) Wchodzi ktoś ubrany na czarno, wygolona głowa, dziary i kręcona broda, ale ja czekam na SINa, bo wydawało mi się, że taka miała być kolejność wywiadów. Kerulet zachowuje się tak, jakby rozpoznał brodacza, ale ja jakoś nie mogłam. W końcu zaczynam się zastanawiać, czy ów brodacz nie jest jednak muzykiem, a nie technicznym, jak mi się na początku skojarzyło, bo co chwilę ktoś wchodził i wychodził, raz Amerykanie, a raz pracownicy klubu. Zastanawiam się czy to czasem nie basista Static-X Tony Campos, ale na zdjęciach też jakoś wyglądał na większego.. a nie chcę się wygłupiać i pytać czy ty jesteś Tony? :D Szturcham Keruleta i pytam, czy to Tony. Tak. No to jeśli nie możemy mieć Ala to czemu by nie przepytać Tony'ego, w końcu to też znany muzyk, a Static-X ma sporo fanów także w Polsce. Może gdybym się uważniej przypatrzyła jego tatuażowi, rozpoznałabym go szybciej. Tony siedział w miejscu gdzie miał dostęp do bezprzewodowego neta i rozmawiał z kimś przez coś co wyglądało na skrzyżowanie konsoli do grania, black berry i telefonu komórkowego. Ekran jarzył się niebieskawym światłem i rzucał całkiem ciekawe odcienie na nieco ciemną skórę Tony'ego. Pytam go, czy chce udzielić wywiadu Fabryce. OK, ale za moment.
Po chwili przeszedł z nami do pokoiku i teraz zaczęła się moja improwizacja, bo tak naprawdę nie miałam kompletnie żadnych pytań przygotowanych dla Tony'ego, poza jednym od Kornchilda, które wymyślił w pociągu, kiedy przeglądałam mój zestaw dla Ala. Pamiętałam parę wpisów z Wikipedii o Brujerii, jakiś cień w pamięci sprzed lat, jakaś mocna muza, no ale w końcu obrałam za cel Static-X, chociaż pytanie o CD i płatne downloady rozruszało sytuację. Tony okazała się bardzo miłym i umiejącym słuchać i opowiadać rozmówcą, skromnym, bez gwiazdorskiego zacięcia, sprawiał wrażenie wyluzowanego profesjonalisty zajętego swoim życiem, w którym Ministry jest tylko jednym z osiągnięć, a do tego miłośnik elektronicznych gadgetów XXI w. ;) Wideo z wywiadu znajduje się na (Youtube)

Po paru minutach skończyliśmy wywiad, Kerulet już nabierał wprawy w ujęciach, a ja łapałam lepszy akcent, bo od 2 miesięcy od przyjazdu z USA nie miałam okazji rozmawiać z native'ami, a narzeczony miałby dostęp do neta dopiero w sierpniu. Kerulet na początku wywiadu nie wytrzymał i zaczął dopowiadać nazwiska i nazwy kapel, które Tony miał na myśli, co świadczy chyba o jego rosnącej ekscytacji wywiadem, bo sprawiał wrażenie człowieka totalnie pogodzonego z tym, w czym bierze udział.
Siadam na fotelu, nie ma nikogo w pokoju poza nami, manager gdzieś wyszedł. I nagle dziarsko wchodzi kowboj. Czarny kapelusz z fachowo zawiniętymi brzegami, koszulka amerykańskiej grupy A Taste Like Chicken, przyciemniane okulary i żółtawe, skórzane kowbojki przykryte długimi nogawkami obcisłych spodni. I tu nie wiem czy napisać, czy nie, ale na pewno przemknęło nam przez głowy w momencie kiedy się zobaczyliśmy – ja – ale on niski, -on – ale ona wysoka :D

Hero
I to był drugi gitarzysta Ministry – Sin Quirin, bożyszcze kobiet na całym świecie (tak, tak), miłośnik zdjęć z języczkiem i jednocześnie fantastycznie miły i pomocny człowiek, a do tego muzyk Revolting Cocks, kultowej grupy rocka industrialnego, od początku ściśle związanej z Ministry dzięki Alowi Jourgensenowi. Sin grał także w innej grupie tego gatunku – Society 1, a jak powiedział po wywiadzie, pojawił się w Warszawie 3 lata temu wraz z... Paradise Lost.

Sin lubi rozmawiać i widać, że słucha, stara się zrozumieć kim jest osoba z którą rozmawia, jest między nami jakaś odczuwalna głębsza więź umysłowa. Gdyby nie SIN raczej nie znaleźlibyśmy się w tej zakulisowej sytuacji i wywiadu mogłoby nie być.
Moje pytania dotyczyły nadchodzącej płyty grupy Snow Black, której szefem jest Phildo Owen, muzyk Revolting Cocks, a wcześniej w The Skatenigs i producent jednej ze wczesnych płyt Skrew. Ponad to zapytałam o najnowszą płytę Revolting Cocks, której premiera odbędzie się 14.10.2008r., a nazwa zespołu zostanie skrócona do RevCo dla potrzeb czysto marketingowych. Więcej zobaczycie w trzeciej części wywiadu (Zobacz trzecią część wywiadu na Myspace). Sin poprosił mnie o spotkanie także po koncercie w okolicach stoiska z płytami i koszulkami. Potem widziałam go wśród fanów w krytym ogródku klubowym, na wygodnym fotelu z jedną z fanek… u niego na kolanach ;)

Game Show
Wracamy do głównej sali, zostawiam bety w szatni i idziemy zobaczyć Agressive69. Fajne wizualizacje, muza już coraz mniej agresywna, ale Agressiva miała tylko kilka ostrzejszych nagrań w ciągu całej swojej historii. Po koncercie rozmawialiśmy z Tomkiem Grocholą, wokalistą A69, wyglądał na niezadowolonego, bo ich koncert został przesunięty i przed Ministry zagrał Dick4Dick, który brzmiał dla mnie miejscami jakby coverował jakieś nagrania Dżemu. Niewątpliwie niewłaściwy suport dla Ministry. Może lepiej zabrzmiałoby coś metalowego albo Jesus Chrysler Suicide?
Siedzimy na pięterku i pijemy ziołowe Martini, a chłopaki piwo z wodą ;)

Dream Song
Dochodzi 21sza, więc czas zająć miejsca na sali i czekamy na Ministry. Z głośników leci jakieś EBM i Kerulet mnie sprawdza, czy wiem co to jest za zespół. Dla mnie brzmi to jak Nitzer Ebb, i owszem, trafiłam. A potem pojawia się wielka dyskotekowa, no może nie kula, ale czaszka, która obracając się na telebimie przypomina klip do Head Like a Hole NIN. Przed każdym koncertem trasy Cu LaTour 2008, Ministry promuje najnowszy utwór RevCo – I'm Not Gay i właśnie ten utwór usłyszeliśmy. Bardzo dobry, dynamiczny, taneczny, i nadal mający coś agresywnego. Nowa płyta zapowiada się faktycznie ciekawie. www.myspace.com/revoltingcocks
Utwór dobiega ku końcowi i pojawiają się muzycy Ministry. Wrzawa, oklaski, gwizdy, nasza publiczność czekała 20 lat na pojawienie się tego zespołu w Polsce, paradoksalnie koncert ten był pierwszym i ostatnim polskim koncertem w historii Ministry, tak więc kto był, ten ma satysfakcję.

Vex & Siolence
No i zaczyna się koncert. Tommy pobudzony, zupełnie inny człowiek niż podczas wywiadu, rozsadza go energia, i jest doskonałym animatorem publiczności, krążąc z miejsca na miejsce, pokazując żywą gestykulację i różne ciekawe miny ;) SIN skupiony na dźwięku, magnetyzuje publiczność przeciągłymi spojrzeniami. Al w bandanie i czarnych dreadach, taki jakim znamy go ze zdjęć i koncertów oglądanych chociażby na Youtube czy Myspace. Tony raczej się nie przebierał, tak samo wyglądał jak podczas wywiadu, tyle że zyskał biały bas. Był też Aaron Rossi (z Pronga) na bębnach i John Bechdel (np. z Fear Factory) odpowiedzialny za elektronikę i samplery. Poczułam się nareszcie jak w domu, nie dość, że znam muzę i lubię, to jeszcze podoba mi się to co oglądam, koncert jak ze snu, bo w końcu to pierwszy zespół z kręgu tych promowanych przez Fabrykę, który tu dotarł ;)

Destruction
Ministry gra bardzo głośno. Zawsze. To była ich domena i faktycznie przez kolejny dzień miałam problem ze słuchem, zajmując dwa boczne miejsca przy scenie w okolicach głośników, ale nie aż tak blisko, żeby ogłuchnąć. Współczuję ochroniarzom. Bardzo dobre nagłośnienie, dominacja gitar, basu, perkusji i wokali, elektroniki mniej. Utwory, które zagrali pochodzą z ich gitarowych płyt jak The Last Sucker, Rio Grande Blood, a także Psalm 69. Nie pojawiły się utwory z tych dołujących płyt typu Filth Pig czy The Dark Side of The Spoon, natomiast do zestawu chętnie dołożyłabym Lay Lady Lay i Animosity. Miło było usłyszeć Thieves, podczas którego Sin stanął na poziomie zadania ze swoim instrumentem miłości posyłając w tłum błyskawice drapieżnych, rytmicznych riffów, a na koniec posłał mi całuska :D Parę razy pokazywał mi, żebym przyszła na scenę, no ale niby jak, nie dość, że ochroniarze, to jeszcze scena umieszczona ponad 1,5 m nad poziomem parkietu. Pokazałam mu, że się nigdzie nie wybieram. Starałam się filmować jak najwięcej i zrobić zdjęcia ale nie jest to takie proste nawet stojąc nieco z boku publiczności. Kilkakrotnie dosięgnęła mnie fala pogujących osób, a w pewnym momencie musiałam zwiać sprzed frontowych barierek w kąt sali, co nie jest proste wśród osób półnagich i skaczących w amoku. A rzecz działa się podczas Just One Fix. Bardzo chciałam mieć Ala uwiecznionego na kilku fotografiach, ale siatki rozłożone na przedzie sceny, za którą kryli się muzycy, nie pozwalały dobrać ciekawego kadru. Aparat także nie spisał się najlepiej, po raz kolejny okazało się, że nawet bardziej zaawansowany sprzęt nie jest w stanie zapobiec poruszeniom obrazu i przekłamaniom kolorów, a lampa totalnie psuje efekt scenerii podświetlanej przez niebieskie, czerwone czy zielone reflektory. Tak więc zrezygnowałam ze zdjęć na rzecz filmików, które zostały włączone w wideo relację z koncertu pt. Industrial Complex. Nazwa filmu zaczerpnęłam z fragmentu utworu The End of Days Part 2 z The Last Sucker. Jak tylko usłyszałam ten utwór, wiedziałam, że kiedyś go wykorzystam, ale nie przyszło mi wtedy na myśl, że akurat ja będę robi filmik o odejściu Ministry ze sceny muzyki industrialno-metalowej…

Zespół dwukrotnie zniknął ze sceny wzmagając tym samym ochotę na jeszcze więcej utworów z set listy, ale po 2-3 minutach wracali na scenę witani wrzawą tłumu.
Obserwowałam Ala mając na uwadze to, co powiedzieli o nim zarówno Sin jak i Tommy. Wyglądał zdecydowanie starzej, grubszy i zmęczony, ale w trasie praktycznie od marca tego roku i do końca pozostały mu już tylko dwa irlandzkie koncerty. Mimo złego samopoczucia i ponad 50 lat dał wspaniały występ i za to fani powinni mu być wdzięczni, zamiast narzekać, że nie było tego czy tamtego utworu - to zespół decyduje o tym, jakie utwory chce zagrać.
Po zakończeniu set listy ludzie zaczęli się rozchodzić ale muzycy zaczęli rzucać ze sceny piórka do gitary, pałeczki, butelki z wodą, a Sin nawet ręcznik, którym okręcił sobie głowę w połowie koncertu, bo upał na sali był niesamowity. Nawet Al w pewnym momencie zdjął płaszcz i po pewnym czasie okulary, może mu zaczęły parować szkła? ;)

The Light Pours Out of Me
Kiedy jeden ze znajomych oglądnął Industrial Complex i wywiady z muzykami, stwierdził, że podczas rozmowy wyglądałam, jak gdybym zobaczyła Świętego Mikołaja z worem prezentów. No i tak się czułam, na właściwym miejscu i doceniona przez zespół, którego jestem fanką od ponad 10-ciu lat. Im bliżej końca koncertu, tym bardziej smutno mi się robiło, że znowu będzie posucha, bo tutaj nie przyjeżdżają te moje kapele, bo nie mają wzięcia. Tak więc kolejne uniesienia dopiero po wyjeździe do USA, no chyba, że RevCo przyjedzie wcześniej ;) W istocie miałam momenty, że stoję wśród tłumu i patrzę na coś, co wydaje mi się tylko nagraniem z DVD, bo czy to możliwe, że jestem na koncercie Ministry? W Polsce?? A jednak..

10 / 10
I taka jest też moja całościowa ocena za koncert. Nowi muzycy Ministry bardzo dobrze sprawdzają się pracując z Alem i są także przygotowani na specyficzny klimat tras koncertowych, a także związanych z tym plusów i minusów – spanie w hotelach, a często niedosypianie, kochliwe fanki, wymóg dbania o higienę, głównie na koncertach, w końcu to zbiorowiska ludzi noszących różne zarazki, a jedzenie też po drodze - bary, restauracje, hotele, kluby, no i też dochodzą kwestie bezpiecznej jazdy autokarami i bezpieczeństwa w miejscach koncertów, zawsze może się zdarzyć jakiś pieprznięty fan, który uzna, że lepiej by zespół zakończył z jej/jego ręki, ot tak, na pamiątkę. Poza tym, granie w zespole o takiej historii i sławie wymaga też dobrego przygotowania technicznego.
Nie dojechał do nas Paul Raven, który zmarł w 2007r. i na jego miejsce wszedł Tony Campos. Nie porozmawialiśmy też z Alem, ale coś mi mówi, że jeszcze będę miała okazję to zrobić.

Bardzo miło wspominam pokoncertowe spotkanie z Sinem, który lubi przebywać z fanami i promotorami, ale nie jest to czysto marketingowe zajęcie. W każdym bądź razie Sin doznał pewnego rodzaju uszczerbku na paznokciu podczas koncertu, i jak uznaliśmy, było to poświęcenie. Z innych ciekawostek - jego kowbojki nie mają ściętego obcasa – za bardzo ślizgałby się na scenie. Sin jest totalnym fanem Kiss i nosi na prawej ręce frotkę z wizerunkiem twarzy Gene Simmonsa. Na lewej ma skórzaną bransoletkę z napisem SIN, podarunek od kogoś miłego, a o mały włos byłby ją stracił na jakiś czas lub na zawsze, bo spodobała się jednej z jego polskich fanek ;)

Żal się było rozstawać, ale mieliśmy powrotny pociąg do Krakowa po 1ej w nocy i musieliśmy wyjść odpowiednio wcześniej, jakkolwiek pociąg i tak miał 15 minut spóźnienia. Pospieszny :] Trochę już przysypialiśmy w przedziale, ale w Krakowie już wstawał blady świt i MPK zaczęło jeździć po swoich trasach, tak więc w domu byłam dosyć szybko.

Ludzie narzekają, że ja się nie daję wyciągać na żadne imprezy i koncerty, no ale na co mam jechać??? To był pierwszy zespół z promowanych przez Fabrykę, który przyjechał do PL! Kolejne zobaczę już raczej w USA ;)
Niech żałują ci co nie dojechali na koncert ;)

Podziękowania dla: SIN, Holger, Kerulet, Kornchild.

NINa
10/08/2008

PS. Relację Keruleta z tego koncertu znajdziecie na jego stronie www.kerulet.pl