FABRYKA - Encyklopedia Rocka i Metalu Industrialnego

The Truth Hurts |Wax Trax II, 2009, ++++|

01. On the Banks, 02. Revenge, 03. Sun, 04. Chalk Line, 05. Rest My Eyes, 06. Trevethan, 07. Black Ball, 08. Seldom Traveled, 09. Suffer 16, 10. Beijing, 11. Unshakeable, 12. Europe Light, 13. Imperial Hotel, 14. Crutch of Utility, 15. Red Languages, 16. Isolation (Live), 17. Ceremony (Live)

Atmosfera Chicago ma jakiś niezaprzeczalny urok i dotyka on kolejne zespoły sceny coldwave i industrial rock. Kultowy Wax Trax!, pierwotnie sklep muzyczny w Denver, a potem wytwórnia płytowa w Chicago w latach 80-tych i 90-tych nakręcała nas płytami z zwartością muzyczną, wspierającą te gatunki muzyczne. Po przekształceniu labela w Wax Trax II, nadal produkuje on ciekawe płyty, a wśród nich znalazło się nowe wydawnictwo Dessau - "The Truth Hurts 1985 - 2000".

W ciągu 15 lat nazbierało się zespołowi różnego rodzaju dem, wersji koncertowych i utworów, które nigdy nie znalazły się na żadnej płycie CD a tylko na winylach, i które posłużyły na zapełnienie tego retrospektywnego CD. Są też co najmniej dwa ważne nazwiska, które pojawiają się w kontekście tego albumu, a myślę o Paulu Barkerze z pierwotnego składu Ministry (a obecnie w kilku projektach, jak U.S.S.A. i Flowering Blight) oraz Richardzie Patricku (Filter, Army of Anyone). Ale o nich później, bo muzykiem, który stał i stoi za Dessau jest niezmiennie John Elliott.

Płytę rozpoczyna "On The Banks" z samplowanym dźwiękiem samochodu szybko przejeżdżającego po torze wyścigowym, chociaż mam wrażenie, że raczej takiego filmowego, jakie można było oglądać na filmach z lat 50-tych i który później parokrotnie przewija się przez kompozycję, co w pewnym momencie staje się denerwujące. Utwór rozkręca się aż do industrialno-rockowej jazdy, a nawet pogłaśnia pod sam koniec. Zdecydowanie za krótki, by móc się nim nacieszyć, nie rozwija tego, co można by jeszcze poszerzyć. Według objaśnień we wkładce do CD, "On The Banks" pojawił się w 1999 r. na albumie 50 State Songs.

"Revenge" brzmi bardzo oldschoolowo, chociaż mniej niż na pierwszej, synth-popowej płycie Ministry ;) Wydany został oryginalnie na składance "Another Prick In The Wall" i oczywiście jest to cover.
W "Sun" słychać funkowo-housowe brzmienie i jeszcze coś, co niektórzy ze słuchaczy dobrze zaznajomionych z tematem mogą kojarzyć z innym zespołem z Chicago - Die Warzau. W istocie, utwór jest produktem stołu mikserskiego, obsługiwanego przez Van Christie'go, współzałożyciela Die Warzau. Razem z Jimem Marcusem prowadzili studio Warzone Records w Chicago, z którego usług korzystała spora liczba zespołów. A na basie Paul Barker. Utwór jest mixem zamieszczonym na płycie "Details Sketchy" z 1995 r., z którego pochodzi także następny na liście "Chalkline", i który najchętniej ominęłabym i w recenzji, i w słuchaniu, bo jest kompletnie nie w moim stylu. Ale nie jest to utwór zły, wymaga jednak innego ucha, bo muzyka ta także pochodząca z Warzone Studio ma w sobie za dużo house, nu jazz i trip hopu. Produkcja Van Christie, a programowanie, między innymi, wspomniany wyżej Jim Marcus, muzyk pomysłowy i inteligentny, z którego strony może pojawić się jeszcze niejedna fajna płyta.

"Trevethan", "Rest My Eyes", "Black Ball" wraz z "Seldom Travelled" i "Suffer 16" tworzą słynną, nie publikowaną wcześniej piątkę kompozycji z udziałem Barkera, ale także Jeffa "Crittera" Newella (w roli asystenta przy miksowaniu "Trevethan" i "BlackBall"), Johna Treventhana i Richarda Patricka.

Ale po kolei. "Rest My Eyes" to taki utwór w którym Paul Barker czułby się bardzo dobrze, gdyby jego basowego stanowiska nie przejął niejaki Barry Nelson. Prosta, dynamiczna linia basu, która nie wymagała zbytniej wirtuozerii a tylko precyzji, zdominowała ten utwór. Pojawia się tu też inny instrument, nietypowy jak na muzykę industrialną czy coldwave, a mianowicie rogi, na których zagrał Terry Townson.
"Trevethan" (jak miło, tytuł utworu to nazwisko programisty!) to dosyć ponury i monotonny utwór, ale dobrze, że się tu znalazł, jako niepublikowany wcześniej rodzynek. Po nim kolejny na liście jest "Black Ball" w stylu starego Ministry, nadaje się zarówno do słuchania w domu, jak i na imprezie, z agresywnymi wokalami Johna Elliota, motoryką basu Nelsona i ładnie położonymi gitarami w wykonaniu Mike Orra.

I wracamy na ścieżki poprawnie opisane i wypalone na CD, to jest do numeru osiem. "Seldom Traveled" zawiera proste, rytmiczne brzmienie w wykonaniu Paula Barkera (który tu także zagrał nie tylko na basie ale i gitarze) i Johna Elliota. To jednakże taki tępy utwór, w którym poza powracającymi zwrotkami i precyzyjnie rozmieszczonymi klawiszami, praktycznie nic innego się nie dzieje.
Dziewiątka to "Suffer 16", "cierpiąca szesnastka" z klimatem jak u Kraftwerk, starego Die Krupps i Front 242, chociaż pozornie, bo po marszowym intro wchodzą gitary w wykonaniu, między innymi, Richarda Patricka z Filter. To dosyć wściekły utwór i rozwija się w pewnych miejscach aż do granic koncentracji. Utwór kończy dźwięk saksofonu, chociaż Mike Griffith, któremu przypadło to zadanie nie miał za dużego pola do popisu.

Kultowy już "Beijing" z piękną, dynamiczna linią basu, tak charakterystyczną dla muzyki coldwave zarówno w USA jak i w Europie. I to jest namiastka tego czaru, o którym pisałam na początku recenzji w kontekście Chicago. Utwór pochodzi z płyty "Dessau" wydanej w 1995 r., i co ciekawe to nie Barker (jak można by przypuszczać, wiedząc, że był on także zaangażowany w muzykę Dessau), ale Barry Nelson gra tu na basie. W podobnym klimacie utrzymane są utwory "Europe Light" i "Imperial Hotel", oba z płyty "Happy Moods" z 1986 r. Ich charakterystycznym motywem jest ‘schodkowany' bas w otoczce różnego rodzaju beatów automatu perkusyjnego.

Po "Beijing" pojawia się "Unshakeable" z gotyckim wydźwiękiem i strukturą także opartą na notorycznej linii basu, znaną z utworów The Sisters of Mercy, wzbogaconą riffami gitar i perkusją, jakby żywcem wyjętą z nagrań Joy Division. Miłe dla ucha fanów tamtych brzmień. I lat, bo to utwór z 1986 r., a w muzyce działo się wtedy bardzo dużo.

"Crutch of Utility" i "Red Languages" to też już oczywiste starocie, co poznać od razu po basie i gitarach. Wtedy w modzie było takie właśnie brzmienie, bliskie new romantics, chociaż ciągle "po gotycku" chłodne. Wiele spośród utworów zespołu The Danse Society miało właśnie taki wydźwięk, jak te dwa utwory. Pojawiły się one na debiutanckim, singlowym winylu Dessau - "Red Languages" wydanym w 1985 r. W "Crutch of Utility" słychać ogromne ilości pomyłek, niepoprawnego masteringu, ale i tak utwór ma swój urok dla każdego, kto dorastał w tamtych czasach.

Dwa ostatnie utwory na płycie to wersje koncertowe - "Isolation", wydany na singlu pod tym samym tytułem w 1988 r., wyprodukowanym przez Ala Jourgensena z Ministry (gdzie też zagrał na gitarze), oraz "Ceremony" - i oba są coverami utworów autorstwa Joy Division.

Prawda o tym albumie jest jednak smutna. "The Truth Hurts" stał się jednym z najchętniej piraconych płyt tego roku i linki do plików można zaobserwować na wielu przede wszystkim, co podkreślam, rosyjskich stronach internetowych, w tym blogach i torrentach. Rosjanie nie podlegają sankcjom Unii Europejskiej, a Amerykańskie labele też nie wiele mogą z tym zrobić, więc obawiam się, że wkrótce ten album będzie sprzedawany po pięć centów od utworu, którego to dochodu z tej nielegalnej sprzedaży nie zobaczą ani twórcy utworów, ani Wax Trax II.
Weźcie to pod rozwagę, jeśli najdzie was ochota na łatwe ściągnięcie utworu zamiast zapłaceniu i tak w sumie niewielkiej sumy za prawdziwy CD z wysokiej jakości wydrukami, zakupiony w Wax Trax II, gdzie dwa ("Sun" i "Suffer") z siedemnastu utworów można ściągnąć za darmo. (NINa)

PS. Podziękowania dla Barta i Davida z Wax Trax II za dostarczenie CD do recenzji.

Details Sketchy |Fifth Colvmn Rec, 1995, ++|

1.Sun,2.(Un) Shakeable,3.Muscle,4.Chalk Line,5.Sunburn,6.History,7.Chalk Rub,99.Old Dudes Rest

Dessau to tzw. supergrupa, złożona z muzyków związanych z różnymi rockowo-industrialnymi zespołami. Trzonem zespołu są John Elliott i Norm Rau, a poza nimi na płycie udzielali się, żeby wymienić najbardziej znanych: Paul Barker (Ministry), Jim Marcus (Die Warzau), Luc Van Acker (Revolting Cocks), Richard Patrick (Filter) i inni. Co do muzyki, to mamy tu kilka rockowych kawałków w otoczce sampli i loopów, jednakże fuzja ta nie poraża pomysłowością czy dynamiką. Po prostu parę utworów, do których każdy z muzyków dołóżył trochę własnej inicjatywy. Najlepszy to 'History'. Płyta składa się z 99 utworów, z tego po 7 nastepuje 91 pustych. (NINa)