The Trouble With Angles |Rocket Science/Nuclear Blast, 2010|

CD1: 01. The Inevitable Relapse, 02. Drug Boy, 03. Absentee Father, 04. No Love, 05. No Re-Entry, 06. Down With Me, 07. Catch A Falling Knife, 08. The Trouble With Angels, 09. Clouds, 10. Fades Like A Photograph (Dead Angel)
CD2: 01. The Inevitable Relapse (Clayton Worbeck Mix), 02. Drowning, 03. Shot From The Sun, 04. My Life Before, 05. Plume

Jak to? Filter, taka ikona rocka industrialnego i tylko półtorej gwiazdki? Nawet nie z jakąś dodatkową połóweczką, chociażby za cycuszki Carmen Electry, zaangażowanej do najnowszego wideoklipu tego zespołu? No, niestety. Ostatnio wybierałam same dobre płyty do recenzji w Fabryce, więc teraz mam okazję się wyżyć ;)

Kiedy wiadomość o nowej płycie grupy Filter zaczynała nabierać kształtów, podsycana przez sam zespół, podczas porównywania jej zawartości do legendarnego albumu Short Bus (który tak naprawdę miał tylko jeden legendarny utwór "Hey Man Nice Shot" i parę bardzo dobrych, 'brudnych', gitarowych kawałków), istniała nadzieja, że Filter rozrusza rock industrialny, jak zrobił to w 1995 r. Ale jak to się mówi, nadzieja jest matką głupich i tak też ci przy nadziei zostali 'ogłupieni' efektem, jaki ta płyta w końcu przyniosła, bo nawet nie 'oszołomieni' rozmachem, z jakim zespół go promuje, angażując coraz to nowe magazyny, fanów, dziennikarzy, bloggerów, portale społecznościowe, itd., pod warunkiem, że piszą o nowej płycie pozytywnie. Magazynu Fabryka w tym gronie, z pełną świadomością, zabraknie.

Filter postarał się o znane nazwiska zaangażowane w powstanie albumu – od okładki (Deborah Norcross – już przedtem na długo związana z Filterem, a także Armageddon Dildos, Guns'n'Roses, Porno For Pyros), przez producenta (Bob Marlette – Black Sabbath, 2wo i Halford, Alice Cooper, Saliva, Ill Nino), masteringowca (Ted Jensen – The Who, Diana Ross, Disturbed, Korn, Slipknot, Grace Jones, Delerium, Robert Palmer, Styx, Ratt) i programistę (Brian Liesegang - Skrew, Filter, 13 Mg., NIN, Prick), do bujnych piersi (w roli piersi - Carmen Electra, obecna narzeczona nowego gitarzysty Filtera - Roba Pattersona, który gra także w grupie Otep i występująca w wideoklipie do „No Love”).

Ale co z tego. Płyta słabiutka, bez charakteru. Odtwarzając tą płytę, mam ochotę przerzucać utwory zaraz po zapoznaniu się z pierwszą minutą każdego z nich, z nadzieją (znowu!), że w końcu trafię na jakiś fajny. Zaczynają ostro i po max. minucie sami się zatrzymują. Albo nie mogą kontynuować. Próba rozruszania słuchacza, oczekującego przecież reklamowanych klimatów a'la Short Bus sprawia wrażenie wysiłków impotenta stającego się dogodzić nawet mało wybrednej kobiecie.
Zrozumiałabym, gdyby celem Filtera było drażnienie się ze słuchaczem, ale ostre nastroje z początku większości utworów po prostu więcej nie wracają. Mało tego, w „The Inevitable Relapse”, wybranym na utwór promocyjny pojawia się często efekt... auto-tune, kojarzony z Cher, chyba prekursorką tych zajawek w muzyce pop.
Nie ma znaczenia, że Richard Patrick profesjonalnie się 'wydziera', jeśli nie jest to poparte ścianą gitar, perkusji i basu, tak, jak w niektórych znanych utworach Filtera, np. wspomnianym Hey Man Nice Shot czy Columind.

Klimaty muzyki Filtera były i są zmienne, co słychać na każdej płycie, bo z reguły obok naprawdę dobrze skonstruowanych i agresywnych utworów pojawiają się rzewne piosenki. Ta płyta zawiera bez wątpienia muzykę, której można słuchać od czasu do czasu, czy grać ją w komercyjnym radiu, ale nie wolno było mamić starych fanów zespołu, porównując zawartość The Trouble With Angles do Short Bus. Nie jest to też rock industrialny, jak Richard zapowiadał. Nie używajmy hasełek dla zaognienia zainteresowania, jeśli nie są one współmierne do zawartości. Stylistycznie The Trouble With Angles wspiera scenę rocka alternatywnego i zakładam, że zespół dobrze o tym wie.
W kilku utworach pojawiają się fachowe riffy gitar, ładnie zsynchronizowane z basem ("Drug Boy", "Absentee Father"), ale zbyt liryczna kompozycja warstwy wokalnej od razu rujnuje takie aranżacje ("No Love", "Down With Me"). Usuńcie w myślach gitary, bas i perkusję z głównego szkieletu co dynamiczniejszych kompozycji, a zobaczycie, ile zostanie wyeksponowanych 'popowych' rozwiązań. Za dużo.

Płyta ukazała się w dwóch wersjach, także z dodatkowymi pięcioma utworami i jednym remiksem, w wykonaniu Claytona Worbecka (Stayte, RevCo), który zastosował w nim klimaty groove, disco i rocka industrialnego. Brzmi dosyć fajnie. Pozostałe utwory, to takie typowe pościelówy ze symulowanymi skrzypeczkami w tle, no może poza rockowym "Shot From The Sun".
"No Re-Entry" (jęz. ang. - brak możliwości powtórnego wejścia) to auto-odpowiedź na próbę ponownego doczepienia Filtera do rocka industrialnego. Panowie, następnym razem weźcie sobie trochę kokainy. (NINa, 02/12/2010)
Anthems for the Damned |2008, Pulse|

1. Soldiers of Misfortune, 2. What's Next, 3. The Wake, 4. Cold (Anthem for the Damned), 5. Hatred Is Contagious, 6. Lie After Lie, 7. Kill the Day, 8. The Take, 9. I Keep Flowers Around, 10. In Dreams, 11. Only You, 12. Can Stop This

Długo oczekiwany album amerykańskiej grupy Filter przyniósł brzmienia, będące próbą pogodzenia osiągnięć tej grupy z lat 90-tych, kiedy wypłynęli na fali rocka industrialnego oraz tych, z jakimi mogliśmy się zapoznać na ich dwóch poprzednich płytach.
Richard Patrick założył Filter po opuszczeniu Nine Inch Nails, by wydać 3 pełne albumy, po czym w przerwie między kolejnym okresem aktywności Filtera był wokalistą rockowego projektu Army of Anyone i współpracował z The Damning Well, natomiast Brian Liesegang i Matt Walker wspomagali na koncertach solowy projekt Billy'ego Corgana (Smashing Pumpkins).

Patrick potrafi wracać na scenę w dobrym stylu, zdając sobie sprawę, że aby zaistnieć na nowo należy się wizualnie pokazać. Stąd też reaktywacja oficjalnej strony www, uaktualnianie wpisów biograficzno-dyskograficznych w różnych katalogach i serwisach internetowych, preferencje występów na festiwalach zamiast w małych klubach, interakcja z wyczekującymi powrotu Filtera fanami, np. podpisywanie płyt w sklepach muzycznych, wreszcie profil na Myspace, a co za tym idzie, udział w wydarzeniu Operacja Myspace na wiosnę 2008 r., kiedy kilka wybranych zespołów zagrało swoje koncerty dla amerykańskich żołnierzy stacjonujących w Iraku. I żołnierzom jest ta płyta zadedykowana, jak można by się domyślać patrząc na okładkę płyty ukazującą zachmurzone niebo, fragment pustyni i hełm Armii Amerykańskiej, umieszczony na wbitej w ziemię broni. Symbol końca walk, chociaż przesłanie nie do końca pozytywne, nie wiadomo czy niebo się rozjaśnia czy chmurzy.

Wracając do muzyki, jak już wspomniałam na albumie, obok utworów przypominających początki Filtera z zadziornymi wokalami i agresywnymi, gitarowymi riffami (What's Next, The Take i totalny hicior In Dreams), są też w większości, rockowo-balladowe kawałki zapełniające płytę typu The Wake (z wokalami jak u Creed), Cold (Anthem for the Damned), Hatred Is Contagious, Lie After Lie, Kill the Day czy instrumentalny Can Stop This.

Anthems for the Damned nie wyróżniają się niczym, tzn. nie mam się do czego przyczepić, ponieważ charakteryzuje go zgrabna budowa i swobodnie przepływające brzmienie, a także naturalność, które zaowocowały utworami uprzyjemniającymi przede wszystkim podróże. Nie ma znaczenia, czy chodzi o lot nad jeziorem Michigan, czy monotonną jazdę wielką ciężarówką przez bezkresne i upalne tereny Arizony, czy stanie w korku w błyszczącym i hałaśliwym Seattle. Nie bez przyczyny podaję przykłady miejsc w USA, bo muzyka Filtera jest na wskroś amerykańska i wątpię, żeby taka muzyka mogłaby zostać napisana w Europie.

Do tego wszystkiego dochodzi typowy dla Patricka nieco wysoki ale 'brudny' i nosowy wokal, który potrafi doskonale kontrolować raz to śpiewając prawie ciepło, a innym razem głośno krzycząc. W obu przypadkach mogę zapewnić, że Patrick śpiewać potrafi, co ma niebagatelne znaczenie w przypadku muzyki rockowej bazującej na brzmieniu gitar. Praktycznie rzecz biorąc Anthems for the Damned jest oparty na sekcji wokal-gitara-bas, z wyciszeniem perkusji, co nie dodaje utworom nachalnej dynamiki na rzecz swobodnego przepływu gitarowych riffów.

Płyta na pewno jest daleka od brzmień industrialnych i nie w tych kategoriach należałoby ten zespół obecnie postrzegać. Anthems for the Damned niewątpliwie jest albumem wartościowym. (NINa)
Shortbus |Reprise,1995|
Hey Man Nice Shot,Dose,Under,Spent,Take Another,Stuck In Here,It's Over,Gerbil,White Like That,Consider This,So Cool

Robert Patrick wyżywał się w Terminatorze, a jego niemniej słynny brat Richard po odejściu z Nine Inch Nails założył swój zespół i pokazał, że dobrze czuje się także w rocku industrialnym, a że lata na taką muzykę były odpowiednie, tak i Filter odniósł spory sukces. Utwory produkowane przez Filter są zgrabne, komercyjne, do zagrania i w radiu i na koncercie. Filter to jest jeden z zespołów, które rozpropagowały rock industrialny w mediach, a singlowy utwór Hey Man Nice Shot, chociaż kontrowersyjny (pewna wdowa miała wnieść pozew sądowy przeciwko Patrickowi) to utrzymywał się przez długi czas na listach przebojów alternatywnych w radiu i TV. Muzyka zadziorna, przekorna, ma nieco punkowego ducha, rockowej energii i chłodu industrialu. Zdecydowanie najlepiej prezentuje się pierwszy utwór, tak czesto zarzynany w mediach - Hey Man Nice Shot. (NINa)
Title Of A Record |Reprise, 1999|

Sand,Welcome To The Fold,Captain Bligh,It's Gonna Kill Me,The Best Things,Take A Picture,Skinny,I Will Lead You,Cancer,I'm Not The Only One,Miss Blue

Co wam tak wesoło, chłopaki? Rozpęd na maksa i hamowanie, znowu rozpęd i znów hamulec. Tak jest do końca płyty, grzeczne wokale zamieniają sie w drapieżny krzyk, a tempo nabiera szybkości, brzmienie gitar - rozmachu. Przykładowe utwory o takiej budowie to: It's Gonna Kill Me (najlepszy na tej płycie), Welcome To The Fold, I Will Lead You. Take A Picture, męczony na ViVie, nic dziwnego, bardzo miła balladka (bo Filter nagrywa balladki albo miłe albo mdłe) i uspokaja. Jedynym ponurym utworem jest Cancer, ale trudno się dziwić, taka tematyka.... Gdyby mi ktoś to puścił luzem, to nie wiem, czy od razu wykrzyknęłąbym "Tak, to Filter!". I na koniec akustyczna Miss Blue; Patrick bardzo przeżywał jakiś zawód miłosny pisząc tekty na tą płytę, niewątpliwie kumulacja nastąpiła właśnie w tym utworze. Ogólnie :-T (NINa)
Amalgamut |Reprise, 2002|

You Walk Away,American Cliche,Where Do We Go From Here,Columind,The Missing,The Only Way (Is The Wrong Way),My Long Walk To Jail,So I Quit,God Damn Me,It Can Never Be The Same,World Today,The 4th

Zaczyna się przyjemnie, jakieś ostrzejsze gitarki, ale gdy nadchodzi czas na refren, to... hmmm, czyżby transformacja Filtera w Stone Temple Pilots? Bardzo podobne rozwiązania melodyczne. Ale jedziemy dalej: American Cliche - bardzo fajny utwór, dużo się dzieje (te same rytmy co w I Will Lead You z poprzedniej płyty); szczerze mówiąc ile razy słyszę ten utwór, to widzę w wyobraźni wielkiego trucka-cysternę przejeżdżającą z maksymalną prędkością przez zakorkowane skrzyżowanie w dużym, amerykańskim mieście. Kolejny utwór Where Do We Go From Here to już klimaty z poprzedniego albumu Title of Record, przyjemne chociaż nie pozbawione (w naszym wypadku) miłej dla ucha drapieżności.

Columnid ostry, ale The Missing balladkowy, że aż się mdło robi. Pierwsze rytmy nakręcane przez perkusję (lub automat perkusyjny) w The Only Way dobiły mnie totalnie, ale w nagrodę następny utwór My Long Walk To Jail pozwala zapomnieć o poprzednich 'cierpieniach'. No i kolej na najbardziej rozgrzany utwór na Amalgamut - myślę tu o So I Quit - ściana gitar, szybkie tempo i charakterystyczny krzyk Patricka oraz... paręnaście standardowych przekleństw. Jak ktoś nie lubi balladek to opuszcza następny utwór, a dalej wyłania się surowy It Can Never Be The Same z transowym rytmem i fajnymi będnami, można powiedzieć że to najlepszy utwór na tej płycie, tyle że słychać tu pewne nawiązania do muzyki zespołu Deftones.

"World Today" to chyba jakiś kawałek, który wszedł na płytę przypadkowo, dziwny, brzmi jak remiks i oby nie był to wyznacznik nowego stylu Filtera, byłby to co prawda nowy patent, bo tak chyba jeszcze nikt nie grał przed nimi, ale... lepiej nie.
Na koniec tajemnicza suita The 4th, no i mamy całą płytę Amalgamut, która nie sprawia kłopotów w dobrnięciu do jej końca. (NINa)

---

Oficjalna strona | Last.FM | Discogs | Myspace | Facebook